Lesbók Morgunblaðsins - 19.01.1980, Blaðsíða 4

Heimilisfaðir og fyrirvinna
Eftir Alfreð Böövar ísaksson
Ég var nýbúinn aö kaupa hugljúfa
hljómplötu handa sjálfum mér. Þetta
var klassískt verk — ég get því
miður ekki sagt hver höfundurinn er,
af því ég er ekki meö gleraugun á
mér — og ég var aö fara aö setja
plötuna á fóninn til aö hlýöa á
tónverkiö þegar stofan fylltist allt í
einu. Soffía kom inn meö látum og
ilmvatnslykt og hlammaöi sér niöur í
sófann. Eiríkur litli óskapaöist lengi
vel á miöju gólfinu áöur en hann datt
niöur eins og dauöur væri á magann
þar sem hann stóö og konan kom aö
síðustu inn, rétt eins og hún heföi
stjórnaö þessum hávaöaaögeröum
og tyllti sér í annan hægindastólinn.
Þegar þrumuveðriö haföi loks lægt,
tókst mér aö einbeita mér á ný og
var aö fara aö setja plötuna á fóninn,
þegar þau tóku aö gala hvert í kapp
við annaö.
— Kveiktu á sjónvarpinu, Alfreð
minn ...
— Pabbi, sjónvarpið ...
— Flýttu þér aö kveikja á sjón-
varpinu, pabbi...
Ég lagði plötuna frá mér. Alltaf er
það eins, hugsaði ég meö sjáltum
mér. Þegar ég, fyrirvinna heimilisins,
ætla aö hagræöa mér í notalegu
umhverfi, stofunni, sem ég hef
reyndar borgaö, til aö hlusta á
hljómplötu, sem ég hef keypt handa
sjálfum mér, fyllist allt af dómadags
frekju. Þá á aö glápa á sjónvarpiö.
Þá á aö spilla fyrir mér.
Ég horföi á fjölskyldu mína, þung-
ur á brún, og flutti nokkur vel valin
orð yfir henni:
©
— Á ég aö trúa því, aö þaö þurfi
aö hamast svona meö látum og
gauragangi, þó aö til sé eitthvaö sem
heiti sjónvarp? Á fjölskyldulífiö aö
stjórnast af því? Þaö vill svo til, aö
ég var rétt í þessu aö fara aö setja
hljómplötu á fóninn, og mig langar
mikiö aö hlusta á hana. Ég vil hlusta
einn á þessa plötu, enda á ág hana,
og ég ætla þess vegna aö biöja
ykkur um aö gera svo vel og fara
eitthvað annaö. Takk.
Hógværari kröfu var varla hægt
aö setja fram, fannst mér. Ég beið
því ekki eftir svari, en sneri mér aftur
að fóninum og setti hann af staö.
Auðvitað datt mér ekki í hug aö
kveikja á sjónvarpinu. Ég haföi
komið fyrstur inn í stofuna.
Fjölskylda mín var greinilega ekki
á sama máli og ég. Um leið og ég var
búinn að snúa mér við, upphófst
ramakvein örvæntingarianar úr sam-
hljóma börkum konunnar, Soffíu og
Eiríks litla, sem er nú bara barn
ennþá.
— Hvaö á þetta a þýöa, Alfreö?
spuröi konan.
— Blessaöur, vertu ekki meö
þessa gamalmennastæla, tautaöi
Soffía.
— Ég vil horfa á sjónvarpiö, vældi
Eiríkur.
Ég er nú ekki fullkomnari en svo,
aö mér féllust algerlega hendur.
Annaö eins haföi ég aldrei upplifaö.
Ég haföi aldrei búist viö ööru eins.
En þar sem ég er maöur Ijúfur á geöi
ákvað ég aö láta undan í þetta sinn.
Ég hef ávallt getaö haft góöa stjórn á
gerðum mínum og svo var einnig nú.
— Góniö þá bara á sjónvarpið,
hnussaöi ég og fékk mér iabbitúr inn
í svefnherbergi. Þiö skuluö bara hafa
ykkar fram meö frekjunni, sagöi ég
um leið og ég lokaði aö mér
svefnherbergisdyrunum. Ég opnaöi
þær í hálfa gátt aftur og kallaöi fram
til þeirra:
— Ég læt þaö ekki spyrjast um
mig að ég sé ólýöræöislega sinnaö-
ur. Nú eruð þiö búin aö hrekja mig
inn í svefnherbergi. Góöa skemmtun
yfir sjónvarpinu.
Um leið og ég lokaði dyrunum
heyrði ég konuna biöja Soffíu aö
gera nú svo vel og kveikja á
sjónvarpinu. Mig virti hún ekki viö-
lits. Heiftin og réttlát reiðin blossaöi
upp í mér, en ég ákvaö aö aðhafast
ekkert. Þau mættu eiga sig yfir
imbakassanum þarna frammi. Ekki
saknaöi ég þeirra. Alveg var mér
sama, þó ég gæti ekki hlustaö á
plötuna mína fyrir þeim. Réttast væri
aö ég fengi bara hjartaslag og dæi
hér inni í svefnherbergi, þá myndu
þau líklega iörast. Þau myndu
standa yfir mér og gráta, iörast þess,
hvaö þau voru andstyggileg við mig
seinustu stundina sem ég lifði. Ég sá
þaö allt saman Ijóslifandi fyrir mér,
og paö hlakkaði í mér.
Ég heyrði gegnum dyrnar aö
fréttirnar voru búnar og auglýs-
ingarnar byrjaöar. En mér var sama.
Ég sat á rúmstokknum og þar skyldi
ég sitja þangað til þau kæmu
krjúpandi á blóðugum hnjánum og
sárbæöu mig fyrirgefningar á fram-
komu sinni. Þá skyldi ég hlæja hátt
og lengi. Ha, ha, ha! En svo skyldi ég
auðvitað taka þau í fang mér,
fööurlegur á svip, fyrirgefa þeim og
segja, að svona ætti enginn maður
aö haga sér. Og þau myndu kinka
kolli, brosa til mín og lofa aö gera
ekki svona framar. Síðan myndum
viö fara öll sömul fram í stofu og
hlusta á plötuna mína. Þaö yröi mitt
framlag til sátta.
Ég komst við af hugsunum
mínum, og komst aö þeirri niöur-
stööu, aö fáir væru nú göfugri og
hjartahreinni en ég.
Allt í einu var huröinni hrundiö
upp. Þaö var Eiríkur litli. Hann var þá
kominn til aö biðjast fyrirgefningar
fööur síns, fyrstur allra í fjölskyld-
unni. Mikiö átti ég nú góöan son,
hugsaði ég meö mér.
— Pabbi, pabbi ...
— Já sonur minn, sagði ég og
setti mildan, fööurlegan svip á and-
litið.
— Komdu og sjáöu tannburstann
... þaö er tannbursti í sjónvarpinu,
meö tannkremi í og allt og þaö er
hægt aö bæta meira tannkremi í
hann þegar hitt tannkremiö er búiö.
Viltu kaupa svoleiöis handa mér?
Ha? pabbi?
— Faröu út! sagði ég þurrlega og
komst nú í verra skap en áöur.
Svona var þá hann sonur minn inn
Sjónvarps-
sending og
særingar