Lesbók Morgunblaðsins - 06.10.1979, Blaðsíða 14

Krossgáta
Lesbókar
Morgunblaðsins
Lausn
á síðustu krossgátu
0 D'Í' f/] F fO^
-T H u S A f*. \f e L. 1 i e E
3e>v- É R p. N A M A M ’OTTfí u c. A
Aw —JL ai«c vM 1 £> / r* bi e L D U Sí
VA« P - a £ Y M 1 £> Vy«í A y. p. ?fiOA A L JJ M 1
0*» 0 fí. F I hS ,p e /n 5 S 5 K Æ W H Á R.
5 K 1 /- f5* lÍ5 £ K T A H£R- le«C' 5 A L u R. 5p«r- ; M n
F 1 P A R £ SÍrifl U R 1 1 hS K ’a
H U' L 5 ?; /R 1^11 r A L P A K- 'áó K A R /0 0 'l 5
tPMfl ( A II A T A ft öfRlf A M ÖL IX R FL 5 t s T
MÓU S 'O L l H PAtxB U N Cx l FUC.L P A N FL
WiÐ- K U 1 €> 1 N IJ J>V« A T L A K 'A
3 ÁQ A A t- J> A T <7 N A R 'O t1 N TKTÍ S u
Pf Y R. $KAt>- flH - T A P l Al u AN A A N
A PL A T R 1 £> A "O £> A FL A
1 ol'ia fS R cwm DýR IP- l'/F- F/ER1 ÍAM - hlt. 'fpém 5 N- i "k- ■ í -í K ■ J fl 5Kim
v-> (riÁT T KE J, Nwi>-
1 •0; Oa-t I 1 Tt fUít, f þn/va ÍTAFUP. -
/ Kl M -> , i ¥1 P Vf itc- A R. FANÚR- MA(?K Sefih HÁR
£aJD- ÍHF BTÁLf- A P Híópa
ÍSLTI SF\ M ' H LJ.
VAXA K L - E TTS KÁs Hlíómi "Íp’aJaJ HR- 1 5T
SK. T- UhlUU1
1 hJ rJ "Rapar dnÐ 5T-
?m hh mir f\Ð hafma VARIR
HfiWD - At* - H L UT - A HUM ÝOLL MÁLM- u R LtT - LlMlfl 1 5A‘ 1 /n.T- vl *** vy /hc.
Ve kvc- DhndaR T/tt J
K’/M D >P 1 L- / r-J
'Oí AM- ÍTÆS- 1 rz. MEÐ To'lu UfiCMÍ 'ABúi)
veQK- VÆTí,- /A P
umh S k-. $r. ?fíu s r c R - 5K£VT(
F 0 MAÐ<J.R /uí> C K K 1 (XorniL
T Ó ~ ÖAK 1 D'Vri + BACceiT írÆoiR HÆi)
ÍK- M íi- A R. FUCL- IMM 4uð
'on A«- AN- H&h
Morella
Framhald af bls. 3.
En svo sem hún haföi fyrir sagt,
liföi barn hennar, dóttir, er hún ól í
dauðastríöi sínu — og tók fyrstu
andköfin í sömu mund og móöir
hennar gaf upp andann. Og hún óx
og dafnaöi undarlega af vexti og
vizku, og var fullkomin eftirmynd
hinnar látnu og ég unni innilegri
hugástum en mig haföi óraö fyrir aö
unnt væri aö vera í brjósti til barna
þessarar jaröar. En áöur en varöi
myrkvaðist heiður himinn þessarar
ástar sortaskýjum hrolls og hryggö-
ar. Ég tók fram aö telpan dafnaöi
undarlega af vexti og vizku. Sannar-
lega var ör líkamsvöxtur hennar
furöulegur — en hræöilegar, já
skelfilegar voru þær hugsanir er
þyrmdu yfir mig, er ég fylgdist meö
andlegum þroska hennar. Viö ööru
aö búast er ég uppgötvaöi í næmi
barnsins myndugleik og atgervi full-
tíða konu, er lærdómar reynslunnar
féllu af vörum bernskunnar eöa
hyggindi og ástríöur fulloröinsáranna
gneistuöu hverja stund úr skærum
íhugulum augum hennar? Þegar
þessi ósköp uröu óttasiegnum skiln-
ingarvitum mínum bjargfastur virki-
leiki og ég gat ekki lengur faliö þaö
sál minni né vísað á bug þeim
titrandi óræöu kenndum er bæröust
mér í brjósti — er þá aö undra þó
hræðilegur seiðmagnaöur grunur
læstist um vitund mína og ég rifjaði
upp furöu lostinn ofsafengnar kynja-
sögur og æsandi hugarfóstur hinnar
dauöu og gröfnu Morellu? Ég hrifs-
aöi frá forvitni þessa hnýsgjarna
heims veru er örlögin höfðu lagt á
mig þau álög aö dá og tilbiðja. Og í
miskunnarlausri einangrun heimilis-
ins fylgdist ég, frávita af kvíöa og
angist, með hverju spori og hleraði
eftir hverju oröi þessa elskaða eng-
ils.
Er árin liðu og ég einblíndi dag
eftir dag á heilagt, blítt og málsnjallt
andlit hennar og virti hugfanginn
fyrir mér bráöþroska líkama hennar,
sá ég dag frá degi nýjar samsvaranir
barnsins og móöurinnar, þunglyndi
og feigöina. Meö hverri andrá uröu
þessir svipskuggar myrkari og tóku á
sig greiniiegri, furöulegri og skelfi-
legri myndir. Þaö gat ég þolaö aö
bros barnsins líktist brosi móöur
hennar. En mig hryllti viö þeirri
algjöru samsvörun, aö augu þeirra
voru nákvæmlega eins, en þau
skyggndust oft í yztu djúp sálar
minnar meö sömu tryllingslegu festu
og ákafa og Morella. Og þaö var
meira en ég fékk afborið. Hátt enni
hennar, silkislegið háriö meö liö-
uöum smálokkum, sem grannir fing-
urnir léku viö, angurvær hljómþýöur
málrómurinn, en fyrst og fremst, já,
framar öllu, ótvíræö málbrögö
feigöarinnar er liðu af vörum þeirrar,
er var líf mitt og yndi, fyllti mig
nagandi ótta og brennandi beiskju
er aldrei svíaði.
Þannig leiö fyrsti áratugurinn í lífi
dóttur minnar og enn var hún nafn-
laus hér í heimi. „Barniö mitt“ og
„ástin mín“ voru þau gæluorö er
faöirinn haföi oftast á hraöbergi.
Nafn Morellu dó meö henni viö
andlátiö. Á móðurina haföi ég aldrei
minnzt viö dóttur mína — þaö heföi
veriö óös manns æöi. Á sinni
skömmu ævi haföi hún engin kynni
haft af umheiminum önnur en
stranga einveruna. Um síðir eygöi
þjakaöur hugur minn í skírnarathöfn-
inni lausn undan áþján örlaga minna.
En viö skírnarfontinn hikaöi ég meö
nafn. Og mörg heiti, fögur og vitur-
leg, innlent og erlent, gömul og ný,
komu fram á varir mér, mörg fögur
heiti hins blíöa, Ijúfa og góöa. Hvaö
knúöi mig þá til aö raska ró hinna
framliönu? Hvaöa svörtu kraftar
véluöu mig til aö stynja þetta orð
sem umhugsunin ein fékk blóöiö til
að storkna í æöum mér? Hvaöa illi
andi mælti fram úr skúmaskotum
sálar minnar, í þessum dimmu súlna-
göngum og í kyrrö næturinnar, er ég
hvíslaöi í eyra hins vígöa manns
samstöfunum — Morella? Hvaöa
erkifjandi afmyndaöi ásjónu barns-
ins míns og laust hana rúnum heljar,
er hún við þetta vart greinanlega
hljóð, hóf brostin augun til himins og
hneig endilöng á svartar hellur for-
feörahvelfingar okkar og svaraði —
„Ég er hérna“.
Skýr og greinileg, nfstandi köld og
stillt, bárust þessi einföidu orö í eyru
mér og flæddu þaðan eins og bráöiö
blýhaf um huga minn. Ár og aldir
kunna aö líöa en minningin um
þessa stund mun fylgja mér frá eilífð
til eilíföar. Aö vísu hurfu mér hvorki
blómin né vínviöurinn en óöjurtin og
kýprusviöurinn yfirskyggðu mig nótt
sem dag. Ég missti heiðríkjur rúms
og tíma úr höndum mér og örlaga-
stjörnur mínar slokknuöu á festing-
unni svo myrkur grúföi yfir jöröinni
og myndir hennar liöu hjá sem
flöktandi skuggar og meðal þeirra
skeytti ég einingis um Morellu.
Vindar himinsins hvísluöu aöeins
einu oröi í eyru mér og gárur hafsins
niðuðu í sífellu — Morella. En hún dó
og ég bar hana eigin höndum til
grafar. Og ég hló lengi og beisklega
er ég fann engar menjar í grafhýsinu
um hina fyrri þar sem ég lagði til
hvíldar hina síöari — Morellu.
Þýö. Siguröur Þór.
Jack
Nicklaus
Framhald af bls. 1 5
látiö aö sér kveða meö alminnsta móti
í ár og sumir telja áhugamál hans oröin
svo mörg og viðskiptin svo fyrirferö-
armikil, að þaö hljóti óhjákvæmilega
aö koma niöur á getunni. Sjálfur er
Nicklaus svo vel gefinn maöur og
marghliöa, aö hann viröist jafnvel
kjósa þá leiðina, þegar aldurinn færist
yfir hann — vitandi aö enginn getur til
lengdar haft viö þeim, sem eru um og
undir þrítugu og hungrar og þyrstir í
frama. Draumur hans var sá, aö vinna
alslemmuna einhverntíma alla á einu
ári. Þaö var aö sjálfsögðu óraunhæfur
draumur, en tvívegis tókst honum aö
hálfna verkið og vinna tvær stórkeppn-
ir af fjórum sama áriö.
í fyrsta sinn í ár er Jack Nicklaus
ekki ofarlega á listanum yfir þá
atvinnumenn í golfi, sem mest hafa
rakaö saman af verölaunafé. Hann
tekur einfaldlega ekki þátt í nægilega
mörgum keppnum til þess að komast
ofarlega á þann lista og ekki viröist
hann hafa áhyggjur af því. Hann er
óumdeildur kóngur þessarar íþróttar
og þegar hann mætir í keppni, þá eins