Lesbók Morgunblaðsins - 25.08.1979, Blaðsíða 10

— Farðu þér ekki að voða með
skærunum, drengur. —
— Helduröu að ég sé einhver helvít-
is klaufi, eða heldurðu kannski aö ég
ætli að kála mér, — svarar drengurinn
án þess aö líta upp. Hann er nýorðinn
fimmtán, í andlitinu er sakleysi, blá
spurnaraugu og Ijós hárlubbinn nær
niöur á heröar.
— Hvaö ertu að klippa út:? — spyr
ég.
— Blaðagreinar. —
— Um hvaö eru þessar blaðagrein-
ar? — held ég áfram aö spyrja.
— Hvern djöfulinn kemur þér það
viö? — Hann hefur ekki enn litiö upp.
Hann vandar sig, snyrtir dálkinn sem
hann hefur klipr t út úr einu dagblaðinu
og þegar ég gjng aö honum til að líta
á, hvað hann er að gera, þá flýtir hann
sér aö stinga úrklippunni inn á sig
beran, horfir á mig og segir:
— Fær maður ekki að hafa neitt í
friði hérna? —
— Þú veist ég er forvitinn, Simmi
minn. —
— Ég heiti Sigmundu —
— Liggur eitthvaö ill^ a þér í kvöld,
vinur? —
— Ég er enginn vinur.—
Ég sest aftur og held áfram aö lesa.
Það er myrkur úti og rigningin lemur
gluggana. Drengurinn er eirðarlaus, fer
fram í eldhús, kemur aftur inn, kveikir á
sjónvarpinu, slekkur strax á því þegar
myndin kemur á skerminn, grípu- aftur
blaöiö sem hann haföi verið a Klippa
úr, gengur um gólf.
— Áttu Vísi?, — spyr hann.
— Hefur hann ekki verið borinn út
hingað í dag? — spyr ég.
— Ég veit þaö ekki. Ætli kerlingarn-
ar hafi ekki stoliö honum,— svarar
hann.
— Hvaða kerlingar? —
— Þær sem koma meö matinn. —
— Bfddu annars andartak. Ég ætla
að gá hvort ég er með hann í frakka-
vasanum, — segi ég.
Ég fer fram í forstofu og þaö stendur
heima, blaöiö er í vasanum. Ég rétti
drengnum blaöiö.
— Má ég eiga það? — spyr hann.
Bláu spurnaragun eru aftur stór,
sakleysiö á sínum staö í andlitinu og
skeifan horfin af stútmunninum.
— Ætlarðu þá aö segja mér, hvað
þaö er sem þu ert aö klippa út? — spyr
ég.
Drengurinn horfir á mig, brosir
dálítiö sigri hrósandi, mundar skærin,
stendur snögglega up, otar að mér
skærunum og segir:
— Á ég að láta þau vaöa í þig? —
— Vertu ekki meö þessi mannalæti,
Simmi minn. Ef þú ætlar ekki að lesa
blaöiö, þá ætla ég aö fá þaö aftur, —
segi ég með hægð.
— Þú ert skíthræddur við mig, —
segir hann og stendur yfir mér meö
skærin á lofti.
— Það held ég varla, enda væri ég
þá ekki hér, — svara ég og held áfram
að lesa.
Drengurinn er stór eftir aldri, þrekinn
um axlir meö karlmannshandleggi,
allur vel á sig kominn. Þetta er í þriöja
skiptiö sem ég gæti hans hér á
skammvistunarheimilinu. Skammvist-
unin er á Kópavogsbrautinni. Fjögur
herbergi, eldhús, bað og miöstöövar-
klefi. Hér eru ungmenni höfö í gæslu
meðan mál þeirra eru í rannsókn, eins
og þaö heitir á lögreglumannamáli.
Drengurinn hefur klippt út smádálks-
snifsi af öftustu síðu Vísisblaðsins og
réttir mér það aftur og segir.
— Hérna, þú getur fengið það. —
— Stundum þakkar maöur fyrir sig,
— segi ég.
— Drengurinn roðnar einsog stelpa.
Þegar ég skoöa gatiö á öftustu síöu
blaðsins, þá man ég aö þarna haföi
veriö stuttaraleg lögreglufrétt um inn-
brot eða eitthvað þvíumlíkt.
— Safnarðu lögreglufréttum? —
spyr ég
Hann svarar ekki strax, gengur aö
sjónvarpinu, kveikir á því, fær sér sæti
fyrir framan það og segir:
— Ég ætla að horfa á sjónvarpið. —
— Geturöu ekki svarað mér, ég var
að spyrja, hvort þú safnir lögreglufrétt-
um? — spyr ég aftur.
Smásaga
eftir
Björn
Bjarman
— Andskoti ertu leiðinlegur, hvað
kemur þér þaö við eiginlega? — Hann
þegir andartak en heldur svo áfram.
— Ef þig langar endilega til aö vita
það, þá safna ég úrklippum þar sem
minnst er á mig en auðvitaö ekki meö
nafni.
— Hvað ert aö segja ? — spyr ég.
— Ég hef gert það i tvö ár og lími
úrklippurnar inn í stílabók, sem ég
geymi heima. Þú mátt ekki segja
löggunni þetta. Þeir mega ekki vita af
bókinni, því þaö er ýmislegt í henni,
sem hefur ekki komist upp. —
— Hvað segirðu tvö ár? — spyr ég.
— Já mér datt það ekki strax í hug.
Heyrðu þú mátt ekki segja kerlingunni
frá þessu, hún kemur í kvöld. Hún
hringdi í dag og sagöist ætla að koma.
— Hver er kerlingin? —
— Auðvitaö hún mamma — segir
hann í þeim tóni, sem gefur til kynna
aö ég eigi aö vita hver kerlingin er.
Við þegjum saman. í sjónvarpinu er
þáttur frá útlöndum. Drengurinn stend-
ur upp og skrúfar talið niður. Hann
segir ekkert, skoðar hasarblöð sem
legið hafa á hornborðinu. Ég kemst
ekki hjá aö hugsa um þetta furöulega
uppátæki drengsins aö safna úrklipp-
um og greinum um afbrotaferil hans.
Forvitni mín er vakin og ég held áfram
aö spyrja.
— Segðu mér Simmi, hvaö er langt
síðan þú byrjaðir í innbrotunum? —
— Þekkirðu karlana hjá sjónvarp-
inu? — spyr hann.
— Það var ég sem var að spyrja þig,
— segi ég.
— Hvað er þetta, má ég ekki spyrja
einsog þú, hefurðu einhvern einkarétt
á því aö spyrja? —
— Nei, ég þekki ekki karlana hjá
sjónvarpinu, — segi ég.
— Ætli þeir séu eki leiðinlegustu og
vitlausustu karlar í heimi, — segir
drengurinn og þagnar andartak en
heldur áfram. — Ég man ekki hvað er
langt síöan. Ætli séu ekki þrjú ár. Nei
annars. Það var haustiö eftir að ég var
hjá afa, þá var ég ellefu. —
— Hvaö segirðu, varstu hjá afa
þínum? —
— Hann átti heima fyrir austan fjall
og bjó einn, kerlingin hans var dauö.
Fínn karl afi. Hann drapst í fyrra, varð
fyrir bíl. Viö drukkum alltaf saman um
helgar. —
— Drukkuö saman, og þú bara
ellefu? — spyr ég.
— Hvaö er þetta, finnst þér þaö
eitthvað mikið? —
Það er hringt á dyrabjöllunni. Dreng-
urinn stendur upp, en sest undireins
aftur. Ég geng fram og opna bæði
forstofu og útidyrnar. Hún stendur fyrir
utan há og spengileg. Glæsiieg kona
með þóttasvip og stútmunn einsog
drengurinn. Hún er öll klædd svötru, í
svartri dragt og í svörtum hnéháum
rúskinnsstígvélum.
— Má ég kikka Inn og líta' hann
Sigmund? — spyr hún. Röddin er
kisuleg og dálítiö tilgerðarleg.
— Gjöröu svo vel. —
Hún kemur innfyrir, gengur upp á
tærnar og það er mýkt í hreyfingunum,
loftiö fyllist ilmvatnsangan.
Drengurinn lítur ekki upp, blaöar í
bók sem hann hefur gripið.
— Sæll elskan. Eg kem hérna meö
kók, prinspólo, sígarettur, og tyggjó.,
Ósköp er að sjá á þér háriö, að þú
skulir ekki vilja láta klippa þig. — Og
hún snýr sér að mér og segir: — Það
eru meiri vandræðin meö þessa ungl-
inga, þó maöur suöi í þeim á hverjum
degi þá fást þeir ekki til rakara. Af
hverju fórstu í þessum, buxum, Sig-