Lesbók Morgunblaðsins - 30.09.1973, Blaðsíða 7

mig stundum alveg hrút-
leiðan á þessu öllu.
En ég vann i Ibúðinni á
kvöldin, og að sumu leyti
gekk þetta vel, þótt mér
fyndist þessi eiginkona
mín ákaflega skapstygg; og
þegar ég kom úr vinnunni
og fór ekki strax af stað í
íbúðina eftir matinn, varð
hún æf og kallaði mig öll-
um ónöfnum. Ég varð oft
þreyttur á þessum rifrild-
um, en hélt þetta lagaðist
eftir að hún væri búin að
eiga krakkann. Það fannst
mér ekki, og eftir að við
giftum okkur og fluttum I
íbúðina, fór allt smám
saman að fara til fjandans.
Ég hafði unnið eins og
þræll og stelpan grenjandi
allar nætur, og konan
svefnlaus og fúllynd, svo
að það var ekki beint freist-
andi að koma heim á
kvöldin. Stöku sinnum
skrapp ég út með kunn-
ingjum mínum án þess hún
væri með. Og ég ætla nú
ekkert að lýsa þeim senum,
sem urðu, þegar ég kom
heim.
íbúðin átti enn langt í
land, en mér fannst nú hún
hefði getað haldið henni
svona þokkalega hreinni,
en þar óð allt á súðum, og
hún sagði það væri ekki
hægt að gera neitt til að
hafa heimilið þokkalegra,
þegar hún væri alltaf
þreytt og barnið veikt, og
ég man ekki allar fyrir-
sláttartegundirnar. Svo
varð hún ólétt aftur, og þá
hafði ég grun um hún hefði
verið mér ótrú, þvi að það
var einhver karlmaður sem
var að hringja í hana öðru
hverju, og hún lagði svo
hart að sér að lýsa ná-
kvæmlega hvenær þetta
barn hefði átt að verða til
hjá okkur, að ég var væg-
ast sagt tortrygginn, og
held ég að enginn hafi láð
mér það. Nú það kom í ljós
að stelpan nýja var mjög
lík mér og mér fór að þykja
vænt um hana, ekki siður
en þá eldri. Ég reyndi oft
að hjálpa henni með krakk-
ana, en hún var alveg orðin
stórskrítin, var stöðugt að
tala um að ég hefði stolið
æsku hennar og rænt hana
gleðinni og ég man ekki
hvað, þetta var mjög há-
stemmt, og ég átti víst að
skammast mín, þótt ég viti
ekki fyrir hvað: ég minnti
hana á að hún hefði nú
ekki verið síður áfjáð i
þetta frá fyrstu tíð. En þá
var svarið, að hún Hefði
ekki vitað hvernig ég var,
sko. Ég hef alltaf komið
mér vel í vinnu og mér
gekk ágætlega og hafði
prýðilegt kaup. Hún kunni
ekkert með peninga að
fara, keypti kannski í
lúxusmáltíð tvo daga í röð
og eyddi öllu kaupinu í alls
konar vitleysu og óþarfa og
öskraði svo á mig, að ég
útvegaði aldrei neina pen-
inga til heimilisins. For-
eldrar hennar voru alltaf
með nefið niðri I hverjum
koppi hjá okkur og ég veit
að hún bar sig oft upp við
mömmu sína og á tímabili
fór þetta í taugarnar á mér.
Heimilisbragurinn var
óþolandi. Mér hafði dottið i
hug skilnaður, en sá ein-
hvern veginn ekki neina
raunhæfa lausn í því. Mér
þótti líka vænt um
telpurnar og hana að sumu
leyti. Lengi vel var ég vit-
laus í hana, en svo fór það í
vaskinn eins og annað og
eftir að ég fór að þurfa að
grátbiðja hana um að „fá“
að vera með henni stöku
sinnum, þá fór að versna í
þessu fyrir alvöru og ég fór
að fara meira út.
Svo eitt föstudagskvöld,
þegar ég kom heim úr
vinnu — dálítið seint, þvi
að kunningjar mínir höfðu
komið í heimsókn á vinnu-
stað og við höfðum fengið
okkur neðan í því — þá var
hún ekki heima, og einhver
smábarnapia sagði, að hún
hefði farið á ball með vin-
konum sinum. Ég varð
trylltur og þegar hún kom
ekki heim fyrr en undir
morgun, var ég orðinn svo
geggjaður, að ég lagði
hendur á hana. Útgang-
urinn á henni var vægast
sagt mellulegur og ég var
ekki í neinum vafa um að
hún hefði haldið fram hjá
mér, þótt hún harðneitaði.
Fáeinum dögum seinna
sagðist vinur minn hafa
séð hana á skemmtistað
klístraða upp við einhvern
strák og þegar ég bar það
upp á hana, viðurkenndi
hún að það væri rétt, en
sagði að mér færist ekki að
tala, ég hefði ekki gert
annað en halda fram hjá
sér. Það var nú ekki rétt,
ég hélt aldrei fram hjá
henni fyrr en eftir að ég
heyrði um þetta, þá fór ég
að skeyta minna um það.
Samt ætlaði ég að reyna
að fyrirgefa henni, en
þegar hún stundi því upp
tveimur mánuðum seinna,
að hún væri ófrísk, þá
þóttist ég viss um, að hinn
gæti alveg eins átt það og
sagði það væri þá bezt að
hann sæi um sinn króga og
flutti strax að heiman. Mér
var farið að bjóða svo við
þessu öllu. Stundum þegar
ég hafði komið heim þarna
á undan var hún rallhálf og
hafði þá verið að staupa sig
ein heima, og ég taldi óráð-
legt að hún yrði með bæði
börnin, svo að ég gerði
kröfu í að fá yngri telpuna,
eftir að ég var búinn að
útvega mér sæmilega
leiguíbúð og mamma min
hafði boðizt til að passa
hana á daginn. En það fór I
hart og eins og venjulega
er þessi dæmalausi móður-
réttur svo sterkur að hún
fékk barnið. Ég heimtaði
blóðprufur eftir að yngsta
barnið fæddist, því að við
vorum ekki löglega skilin
og ég vildi ekki láta skrifa
á mig krakka, sem ég ætti
kannski ekkert í. Þá kom
fram, að ég gat fullt eins
átt barnið, svo að ég gekkst
við því og síðan var gengið
frá pappírum og öllu heila
draslinu og hún fékk það
litla sem út úr íbúðinni
kom, og ég sá um að greiða
allar skuldir af lánum og
meira að segja matar-
skuldir og alls konar einka-
skuldir, sem hún hafði
sturtað sér í.
Ég hef komið mér
þægilega fyrir og er
byrjaður að vera með ann-
arri konu, sem mér þykir
vænt um. Mér blöskrar að
sjá útganginn á krökkun-
um hjá henni og borga ég
þó ríflega með þeim og gef
þeim föt og margt annað til
að létta undir með þessari
blessuðu „einstæðu móð-
ur“, sém alltaf á samúð
þjóðfélagsins, en faðirinn
er úrhrak, sem ekki er til
annars nýtur en borga.
Ég finn, að ég er ekki
búinn að jafna mig til-
finningalega séð og enda
þótt ég sé hrifinn af stúlk-
unni, sem ég bý með núna,
þá kemur stundum upp i
mér eftirsjá — ekki að
hafa eytt í hana þessum
árum og allt það, heldur að
við skyldum klúðra þessu
svona og þá aðallega hún,
svo að þetta þyrfti allt að
fara á þennan veg.
En eitt blöskrar mér
nú: þegar ég hef komið að
heimsækja krakkana hefur
hún stundum reynt að fá
mig til við sig. Það finnst
mér heldur ógeðfellt,
þegar tillit er tekið til, að
hún vildi ekkert með mig
hafa, nema með fortölum,
meðan við vorum gift. Ég
held hún sé bara svona af-
brýðisöm út í sambýlis-
konu mína, að hún vilji
klekkja á henni. Þvi miður
hef ég einu sinni í
einhverju veiklyndi verið
með henni nú nýlega — ég
vona bara að nú komi hún
ekki eftir dálitinn tíma og
segi að hún sé orðin ófrísk
eina ferðina enn . . .
h.k.
o
Appeal Tannkrem
-er rautt
-er gegnsætt
Appeal Tciimkrem
Colgate-Appeal - nýtt fluor-tannkrem, sem gerir tennurnar
hvítar og hressir um leið allan munninn með nýju móti.
Rautt og gegnsætt.
Tannkrem af alveg nýrri gerð - hreinsar munninn, einnig
þar sem burstinn nær ekki til.
Bragðið?
Ferskt og hressandi, svo að unun er að vera nálægt þeim,
sem nota Colgate-Appeal að staöaldri.
Colgate-Appeal treystir vináttuböndin.
Colgate-Appeal. Tannkrem og munnskolun samtimis.
Tanrvkrcm og munnskolun samtímís.
©