Lesbók Morgunblaðsins - 03.09.1972, Blaðsíða 11
uPPljó&tranir á hættu. Ahlr
leigjendurnir í húsinu vissu
meira eða minna, hvernig kom-
ið var — og sumir höfðu skáld-
að í viðbót. Auk þess hafði
hann unnið í þrettán ár hjá
ramkaþólskum vínkaupmanni,
og svona hneyksli gæti ef til
villf þýtt sama sem at-
vinnumissir. En ef hann hins
vegar brygðist vel við, var allt
í lagi. Hún vissi, að hann hafði
gott kaup, og hana grunaði
meira að segja, að hann ætti
eitthvað i handraðanum.
Kiukkan var næstum orðin
hálf! Hún stóð upp og skoðaði
sjálfa sig i stóra speglinum.
Hún var ánægð með einbeitni-
svipinn á blómlegu andlitinu,
og hún hugsaði til ýmissa
mæðra, sem gátu ekki komið
dætrum sínurn út.
Hr. Doran var heldur betur
órólegur þennan sunn.udags-
morgun. Hann hafði gert tvær
tilraunir til að raka sig, en
orðið að hætta við það, sökum
handaskjálfta. Þriggja daga
rauðir skeggbroddar þöktu
kjálka hans og á tveggja eða
þriggja mínútna fresti kom
móða á gleraugun hans, svo að
hann varð að taka þau ofan og
fægja þau með vasaklút. End-
urminningin um játningu hans,
kvöldið áður olli honum mik-
illar vanlíðanar — presturinn
hafði veitt upp úr honuim hvert
hilægilegt smáatriði málsins og
margfaldað synd hans svo
mjög, að hann var næstum feg-
inn að fá einhverja smugu til
að bæta fyrir brot sitt. En
skaðinn var skeður! Hvað gat
hann nú gert nema annaðhvort
giftast henni eða strjúka?
I-Iann gat ekki snúið sig út úr
því. Málið mundi vekja umtal
og húsbóndi hans mundi áreið-
anlega frétta það. Dublin er lít
il borg þar sem allir þekkja
allra hagi. Hjartað kom upp i
’kverfcar á honum, þegar hann
heyrði í huganum hr. Leonard
kalla, grófri röddu: „Send-
ið þið hann hr. Doran
tiQ mín.“
Öll þessi löngu þrældómsár
farin fyrir ekki neitt! Allri
iðni hans og ástundunarsemi
kastað á glæ! Á æskuárunum
hafði hann vitanlega hlaupið af
sér hornin, hann hafði þótzt
vera friþenkjari og neitað til-
veru guðs i kunningjahópi á
knæpunum. En nú var því öllu
lokið . . . eða svo tii. Hann
keypti ennþá Kirkjublaðið
vikulega, gegndi trúarskyldum
sí'num og lifði reglubundnu lífi
níu tíunduhluta ársins. Hann
átti nóg tii að reisa bú — það
var ekki það. En fjölskylda
hans mundi iíta niður á hana.
1 fyrsta lagi var það nú þessi
ræfill hann pabbi hennar og
svo var húsið hennar möður
hennar farið að fá á sig vafa-
samt orð. Honum fannst hann
hafa verið veiddur í gildru.
Hann gat hugsað sér kunningja
sina tala um þetta og hlæja að
þvi. Hún var nú dálítlð almúga
leg, stundum beygði hún orð
vltlaust. En hvaða máli skipti
málfræðin, ef hann elskaði
hana raun'veruiega? Hann gat
ekki ráðið það við sig, hvort
hann ætti að meta við hana það,
sem hún hafði gert, eða fyrir-
lita hana fyrir það. Vitanlega
hafði hann sjálfur gert það
lika. En einhver eðlishvöt skip
aði honum að vera, frjáls og
ek'ki fara að giftast. Þegar
tmaður er giftur, er maður bú-
inn að vera, sagði eðlishvötin.
Meðan hann sat þarna í
vandræðum sínum á rúm-
stokknum, í skyrtu og buxum,
drap hún létt á dyr og kom
inn. Hún sagði honum alla sög
una — að hún hefði leyst frá
skjóðunni við móður sína og að
móðirin vildi tala við hann,
núna í morgunmálið. Hún grét
og lagði arma-na um hálsinn á
honum og sagði:
— Ó, Bob! Hvað á ég
að gera? Hvað á ég til bra-gðs
að taka? Hún sagðist ætla að
farga sér.
Hann burðaðist við að hugga
hana og sagði henni að vera
ekki að gráta, þetta yrði allt í
iiagi og ekkert að óttast. Hann
fann skjáilftann á brjóstunum á
henni við skyrtuna slna.
Það var nú ekki allt honum
að kenna, sem gerzt hafði.
Hann mundi vel fyrstu gælurn
ar, sem kjólinn hennar, and-
lardrátturi'nin og fingur hennar
höfðu veitt honum. En svo var
það eitt kvöldið þegar hann
var að hátta, þá hafði hún bar-
ið feimnislega að dyrum hjá
honum. Hún þurfti að kveikja
á kertinu sínu við hans kerti,
af þvi að gusturinn hafði
slökkt á því. Þetta var bað-
kvöldið hennar. Hún var í við-
um og síðum opnum greiðslu-
sloppi úr rósóttu flúneli. Hvít
ristin á henni ljómaði í loðn-
um inniskónuim og blóðið glóði
heitt undir ilmandi hörundinu.
Og einnig fannst ilmur af
höndum hennar og únlið-
um, þegar hún kveikti á kert-
inu.
Þegar hann kom heim mjög
seint á kvöldin, var það hún,
sem hitaði upp matinn hans.
Hann vissi varla, hvað hann
var að borða, þegar hann fann
hana svona hjá sér i sofandi
húsinu. Og svo nærgætni henn
ar! Ef kalit var í veðri svona
að næturliagi, var hún víis til
að bíða hans með glas af heitu
púnsi. Kannski gætu þau orðið
haiminigjusöm saiman . . .
Svo voru þau vön að læðast
á tánuim upp stigann og bjóða
hvort öðru góða nótt með
nok'kurri tregðu, þegar þau
komu upp á þriðju hæð. Þá
kysstust þau venjuiega. Hann
mundi vei augun í henni, hend-
urnar og brjálæðið hjá sjálfum
sér . . .
En bi-jálæðið líður hjá. Hann
bergmálaði sömu setninguna:
„Hvað á ég að gera?“ Eðlis-
hvöt piparsveinsins áminnti
hann um að draga sig í hlé.
En syndin var þegar drýgð, og
Framh. á bls. lfi
MEGA
MUNA
FÍFIL
SINN
FEGRI
EITT sinn voru miklar vonir
bundnar við þessi atvinnu-
tæki, en nú hafa þau gegnt
sínu hlutverki og standa nú
likt og fornaldarleifar eða
minnismerid um löngu liðna
tíð. Báðar eru myndirnar úr
Suður-Múlasýslu og sýna það,
sem raunar rná sjá um iand
allt. Báturinn, sem marar í
hálfu kafi í nánd við Ii.júpavog
er úr tré og liefur á sinni tíð
verið hin fegursta flej'ta. En
honum hefur að sjálfsögðu
aldrei verið ætlað að verða stór
virkt atvinnutæki og þaðan af
síður búizt við að hann mark-
aði tímamót. En þar fyrir get-
ur hann liafa fært drjúgan afla
á land og borið sína áhöfn hcila
til hafnar.
Um dráttarvélina gegnir
nokkuð öðru máli. Hún var án
efa merkilegur brautryðjandi í
h.vggðarlaginu, meðan túnin
voru örlitlir kargþýfðir kragar
kringum bæina. Þá var mikill
viðburður jiegar búnaðarfélags-
traktorinn kom kjagandi frá
næsta bæ með plóginn og herf-
ið aftan í. Þá var vélarhljóð
framandi liájaði og olíustybb-
an blandaðist ilminum al' rakri
mold. Sumum bændum þeirrar
tíðar þótti svo hrífandi, þegar
traktorinn réðst á þýfið, að
þeir gengu ævinlega á eftir
herfinu alla jiá stund, sem unn-
ið var. Þessir gömlu traktorar
fóru um he'Iar sveitir áður en
heimilisdráttarvélar komu til
sögunnar; þeir voru á járnhjól-
um bæði að framan og aftan,
höfðu gifurlega hátt og var yf-
irleitt snúið í gang með sveif.
Nú eru herfin, sem þeir drógu,
orðin ryðinu að hráð og sjálfir
standa þeir eins og úr sér
gengnar minjar um kreppuár-
in, sem jieir settu svo mjög
svip sinn á.
'Þ' ''
’
.. WMk
ífi íp
-'■u..- •v • . Xv/. jy
;;Á"
' l ■ ■ ■
3. sept. 1972
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 11