Lesbók Morgunblaðsins - 26.09.1971, Blaðsíða 9

væri, sem fengaðist með einka-
vögnunum. En þegair hinum
ókunna ferðalang var sagt frá
þvi, að 'lestin mundi staldra við
í niutíu minútur í Ogden, lét
hann einkaritara sína skýra frá
því, að hamn vildi þegar stað
taka á leigu aðra lest og halda
undir eins af stað i áttina til
Las Vegas, sem var ákvörðunar
staður hans.
HANN KAUPIR HÓTEL
FYRIK 13 MILLJÓNIR
DOLLARA
Honum var sagt, að það kost
aði 17 þúsund dali (um 1,5
millj. ísl. kr.) að losna við
'þessa níutíu mínútna töf. Þær
upplýsingar höfðu engin áhrif
á einkaritarana, sem sögðust
þurfa að ílýta sér, og þessi 17
þúsund dala lest dró vagn-
ana tvo yfir viðáttuna miklu,
sem aðskilur Utah og Nevada.
Þegar loks var gefin skipun
um að nema staðar, var lestin
fáeinar mílur frá Las Vegas á
stað, sem tæpast er annað en
punktur á landabréfi, og þar
biðu allmargar bifreiðir. Líf-
verðirnir báru sjúkrabörur út
úr öðrum vagninum, lotningar-
fullir á svip, en á börunum lá
maður, sem leit út fyrir að vera
dáinn eða fársjúkur, og þeir
báru hann inn i eina lúxus-bif
i'eiðina.
Bifreiðaflotinn stefndi áleiðis
tid Las Vegas borgar, og nam
staðar fyrir utan risahótelið
„Desert Inn“, sem jafnframt er
eitt helzta spilavitið.
Öll níunda hæðin hafði verið
undirbúin fyrir komu þessa
manns, sem ekki vildi iáta upp
skátt um nafn sitt. En allir
vissu, að hér var á ferðinni
Howard Hughes, milljarðamær
xngurinn, sem var að koma frá
Boston, þar sem hann hafði
gengizt undir uppskurð, (menn
vissu ekki hvers konar), en
þar hafði hann einnig leigt
heila hæð í sjúkrahúsi í all-
marga daga, áður en hann fór
burt með þessu skrýtna föru-
neyti.
Fjöldi spilagesta og blaða-
manna aðstoðaði við að bera
sjúkrabörurnar upp stigann.
En á meðan á þessu stóð kom
hin yfirgefna lest inn á braut-
arstöðina i Las Vegas, og út úr
henni steig Howard Hughes,
illila rakaður eins og hans er
vandi, í gatslitnum buxum og
skóhlífum. Hann gekk þvert
yfir forsal hótelsins, þar sem
allir stóðu og ræddu nýaf-
staðna atburði, fór inn i lyft-
una og hélt upp á níundu hæð.
Á sjúkrabörunum hafði að-
eins vei’ið brúða, og Howard
Hughes gat gengið í mannfjöld
anum, eins og ósýnilegur mað-
ur, því að ósýnilegur hafði
hann orðið, ekki á yfirnáttúru-
legan hátt eins og í skáldsög-
um, heldur með þvi herbragði
að afmá sig úr minningu sam-
tímamanna sinna með því að
sýna sig aldrei neinum, nema
tiuttugu og fjórum trúnaðai’-
mönnum, sem skiptast á að
gæta hans dag og nótt, sex og
sex í senn, á fjögurra til átta
stunda vökturn eins og á skipi.
Og enginn þessara manna hef-
ur nokkru sinni brugðizt þagn-
arskyldu sinni — þvi að þeir
eru mormónatrúar, neyta
hvorki áfengis né tóbaks, og
eru alls trausts verðir.
Framhald á bls. 10.
Haustsýning FlM hefur með
árunum orðið viðburður, sem
beðið er eftir, vegna þess að
hún á að mninsta kosti að vera
öllum frjáls til þátbtöku og ætti
að geta gefið einhverja mynd
af stöðu myndlistarinnar á
hverjum tíma. Að þessu leyti
er haustsýningin eins og opið
íþi'óttamót, þar sem gott tæki-
færi gefst til að bera saman
getu einstakra manna svo og
styrkleikann í heild.
Stundum hafa þessar haust-
sýningar valdið vonbrigðum og
jafnvel leiða, sem smám saman
verður til þess að fölk hættir
að nenna á málverkasýningar.
Það hefur oft komið fyrir að
örfáir menn táka upp meiri-
partinn af sýningarrýminu.
Maður gat sagt við sjálfan sig
áður en inn var komið: Nú
blasa þeir við þessir sömu, sem
af einhverjum ástæðum eru allt
aif hengdii', þar sem mest ber á
og myndirnar eru eins og
í fyirra og hittíifyrra og
áriö þar áður. Maður hætt-
ir að muna, hvað langt það nær
aftur í tímann.
Sýningin í ár er kannski
ekki mjög athyglisverð á neinn
hátt, en hún er betri en oft
áður. Það kemur fyrst og
fremst til af því, að nýtt og
ókunnugt fólk er að bætast í
hópinn. Sýningargestinum verð-
ur gleðiefni að sjá eina og eina
mynd, sem eklki var þarna í
fyrra og ái'araðir þar á und-
an. Það er einnig greini'legt, að
stóraukinn áhugi er á
skúlptúr. Og það telst til tið-
inda, að verk skuli seljast svo
uim munar á samsýningu, þar á
meðal skúlptúr. Einnig er sú
tilhneiging augljós, að nota
fleii'a til myndsköpunar en
olíuliti á léreft.
Það vekur athygli, að ungu
málarana vantar, þá er standa
að SÚM félaginu. Þeim finnst
aö v.ísu sumum, að FlM sé fé-
lagsskapuir gamalla kalla og
þeir eigi ekkert erindi þar. En
sýningin mundi óneitanlega fá
stóraukna breidd með þátt-
töku yngri manna. Það vekur
einnig athygli, að mairga kunn-
ustu myndlistarmenn okkar
vantar; margir þeirra eru rneira
að segja í félaginu. Þar á með
al má nefna Forvald Skiila-
son, Veturliða, Benedikt
Gunnarsson, Sverri Haralds-
son, Steinþór Sigurðsson, Sig-
urð Sigurðsson, Jóliannes Geir,
Eirík Smitli, líring Jóhannes-
son, Svavar Guðnason, Örlyg
Sigurðsson, Jóliann Briem og
Gunnlaug Sclieving. Mætti af
því ráða, að einhverskonar
leiði hafi einnig gripið um sig í
röðum málaranna sjálfra; þeir
hafa varla mikinn áhuga á að
gera haustsýninguna sterka,
fyrst þeir kæra sig ekki um að
vera með. Aðeins 22 málarar
sýna þai-na og getur það naum
ast talizt breið yfirltssýning.
Aftur á móti sýna sumir þeir'ra
fjögur verk og sýnist það að
minnsta kosti í sumum tilfell-
um vera óþarflega vel í lagt.
Það hefur oft vakið athygli
og jafnvel vei’ið brosað að því,
hvað sýningarnefndir félagsins
ei’u rausnai’legar við sjálfa sig.
Þeir sýningai'nefndarmenn úr
hópi málara áttu samtals 15
myndir á veggjum Norræna
húsins. Samt var ekki hægt að
taka eina einustu mynd eftir
Finn Jónsson og sendi hann þó
tilskilinn fjölda til að velja úr.
Kannski er það ekkert stórmál
og sjálfsagt að sýningai’nefndin
taki það, sem henni lízt bezt á.
Bragi Ásgeirsson minntist á i
grein í Morgunblaðinu, að
óþarft væri að líta einvörð-
uingu til hinna ungu í von um
frjóa listsköpun og nýjar hug-
myndir. Þetta er hverju orði
sannara hjá Braga. Myndlist-
in hefur að því leyti sérstöðu
meðal flestra listgreina, að
fjölda margir myndlistarmenn
virðast stamda uppá sitt bezta
um sextugt og jafnVel síðar.
Það er auðsætt mál, að menn
staðna á öllum aldri og i mytnd-
listinni staðna sumir þvi mið-
ur nokkuð snemma. En öðrum
auðnast að bæta við sig fram-
eftir árunum. Bragi hefur sjálf-
ur verið að gera tilraunir með
hluti í myndir og hefiur þróað
það svo verulegur fengur er
að. Ég hef orðið var við, að
margir hafa horn i síðu þessar-
ar tegundar myndlistar. En
eins og löngum áður skipt-
ir minna máli hvað gert er,
heldur hvernig það er leyst.
Mér virðist Bragi rækta sinn
garð með kunnáttu og smekk-
visi.
Einar Hákonarson hefur tek
ið ákveðnum breytingum innan
ramma þess myndstíls, sem
hann hefur tileinkað sér siðau
hann sýndi fyrst. Hann átti til
að vera dálitið slappur i lit og
ennþá er liturinn veikasti
Franihald á bls. 13.
v
26. september 1971
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 9