Lesbók Morgunblaðsins - 29.09.1968, Blaðsíða 4

9
örþrjfarAð
SMÁSAGA EFTIR FRIÐJÓN STEFÁNSSON
Þegar Benedikt læknir flutti alfar-
inn frá Bretlandi til íslands ásamt konu
sinni brezkri var í för með þeim gul-
grún tík mesti merkisgripur af eðlu og
frægu hundakyni skozku.
Benedikt læknir hafði dvalizt nokk-
ur ár í Englandi, fyrst við nám og síðar
við störf. Þar kvæntist hann Violet.
Hún var af enskri aðalsætt, að vísu
ekki ríkri en aftur á móti göfugri.
Tíkin hét hinsvegar Rose og var eins
og fyrr segir einnig af góðum ættum,
þótt skozkar væru.
Nú giltu þau lög í höfuðborg ís-
lands, að hundahald var stranglega
bannað. Það þóttu frú Violet ekki góð
lög og raunar staðfesting á því, sem
henni hafði boðið í grun, að sönn menn-
ing væri ekki langt á veg komin hér,
enda vart við því að búast í þessu
kalda landi, þar sem aðalsættir voru
svo til óþekktar.
Því var það að þau ákváðu — og
það einvörðungu vegna tíkarinnar —
að setjast að utan lögsagnarumdæmis
Reykjavikur.
Á þeim fjórum árum, sem þau höfðu
verið gift, hafði þeim ekki orðið barna
auðið. Þau keyptu sér snoturt einbýlis-
hús, en voru aðeins þrjú í heimili, þ.e.a.
s,þau hjönin og svo tíkin. Eftir atvik-
um kunnu þau vel við sig á hinu nýja
heimíli. Benedikt var frístundamálari,
og honum fannst þessi staður myndi
henta sér. Frú Violet lék hins vegar
mikið á slaghörpu og hlustaði mikið á
góða tónlist. Og svo var það tíkin, sem
hjónin höfðu mikið dálæti á, sér í lagi
frúin. Rose var merkisdýr og mjög vit-
ur. Hún hafði sérstakt íveruherbergi í
kja'llara hússins, Þaðan komst hún út
og inn um hurðarlúgu út á garð, henni
sérstaklega ætlaðan, umgirtan hárri
vírnetsgirðingu, sem ekki virtist að aðr-
ir kæmust yfir en fuglinn fljúgandi.
Auk þess mátti segja að hún hefði tak-
markaðan aðgang að íveruherbergjum
þeirra hjóna og átti út af fyrir sig
þægilegan, djúpan stól í dagstofunni,
þar sem hún hélt mikið til.
Ekki hafði Rose dvalizt lengi í hinu
nýja föðurlandi sínu, þegar sögur tóku
að berast af frábærum vitsmunum henn
ar. Segja mátti það óbrigðult, að 5 til
10 mínútum áður en Benedikt kom
heim frá störfum sínum, risi hún upp
úr djúpa stólnum, gengi ti'l dyra og
klóraði laust í útidyrahurðina. Þótt
ætla mætti, að hún hefði stuðning af
dagsitofuklukkunni, þá nægði það eng-
an veginn sem skýring því að Bene-
dikt kom ekki alltaf heim á sama tíma,
Ekki var heldur hægt að skýra þetta
með óvenju næmu þefskyni, vegna þess
að ýmist kom hann gangandi neðan frá
þjóðveginum eða akandi alveg heim að
húsi sínu í bíl. Og loks, þetta var síður
en svo einskorðað við Benedikt. Hún
vissi einnig alltaf fyrirfram um komu
gesta, þ.e.a.s. þeirra gesta, sem henni
féll við. Að ekki sé minnzt á húsmóður
hennar, frú Violet. Rose vissi alltaf fyr-
irfram um komu hennar. Frú Violet gaf
nú raunar þá skýringu varðandi sig, að
þegar hún færi að heiman, án þess að
taka Rose með sér, þá segði hún henni
alltaf, hvenær hún myndi koma heim.
Og frú Violet var mínútumanneskja.
En hún hélt því fram, áð tíkin skildi
næstum til fullnustu mannamál, þó að-
eins ensku, áleit frúin, þangað til ann-
að kom á daginn. Og ekki virtist
henni fara á milli mála, að Rose hefði
yndi af góðri tónlist.
í fáum orðum sagt, hún fékk orð á
sig sem hið frábærasta greindardýr og
var þægileg í umgengni við gesti þeirra
hjóna — en dýr af eigin stofni fékk
hún yfirleitt ekki að umgangast, og alls
ekki nema þau væru henni samkynja.
Nú lifðu þau þarna öll þrjú og undu
sæmilega hag sínum. Benedikt vann í
sjúkrahúsi í borginni, vel látinn en ekki
skörungur. Frú Violet undi og glöð við
sitt, hélt heimilinu í fyrirmyndar lagi,
matreiddi hollan og góðan mat, að tals-
verðu leyti með enskum hætti. Þess á
milli átti tónlistin og bækur hug henn-
ar og svo tíkin. Hún var snar þáttur
í að gera líf hennar fjölbreytiiegra.
Og Rose virtist kunna hið bezta við
sig. Fyrir utan vitsmuni annáluðu þau
hjón hana fyrir skapgæði. Stundum fóru
þau í leíkhús eða á hljómieika í borg-
inni. Þá var Rose yfirleitt skilin eftir
heima. Færu þau hinsvegar akandi eða
gangandi sér til hressingar og skemmt-
unar, fékk Rose oftast að vera með.
Hún sýndist hafa mikla ánægju af að
aka með þeim í bílnum.
Nú vildi svo til einn veðurblíðan
séinni hluta laugardags að frú Violet
þurfti til borgarinnar að kveðja sendi-
herrafrú, sem var að fara alfarin af
landi burt. Hún bað bónda sinn að líta
eftir Rose — álveg sérstaklega að
hún slyppi ekki út og lenti í slagtogi
með þeim hinum nýkomna hundi í ná-
grennið. En sá rakki var að hennar
áliti ótíndur dólgur, og ættin ekki par
góð, kominn af íslenzku fjárhundakyni
í aðra ættina en flækingshundi í hina
— enda ósiðaður með afbrigðum og ótót
legur.
Benedikt læknir lofar þessu að sjálf
sögðu en annars hugar, því að honum
var mikið í mun að komast sem fyrst
út í garð til þess að mála. Reynitrén
skörtuðu einmitt þessa dagana sínum
fegurstu litum. Þegar hann var í ess-
inu sínu að mála var líkast því að
hann dveldi ekki í þessum heimi og gat
átt það til að gteyma stund og stað
og öllu umhverfis sig nema litum sín-
um og lérefti. Þennan laugardagsseinni
hluta Vcir hann einmitt í slíku ástandi.
Þó kom að þvi að hann fann hjá sér
þörf fyrir að skreppa snöggvast inn í
eldhús til þess að hressa sig á kaffi-
sopa.En það hefði hann líklega ekki
átt að gera — eða öllu heldur, hann
hefði átt að gæta þess að loka dyr-
unum tryggilega á eftir sér, þegar hann
fór aftur út.
Nú sem frú Violet kemur heim um
það bil hálfri stundu síðar, voru úti-
dyrnar opnar í hálfa gátt. Rose hvergi
sjáanleg, en Benedikt læknir hins veg-
ar eins og dáleiddur framan við málara
grind sína.
Aldrei fyrr varð frú Violet svo hvöss
í bragði við bónda sinn og nú. Hann
hafði svikizt um að líta eftir Rose og
skilið eftir opið. Og hvað gat ekki hafa
komið fyrir! Kannski hafði hann hent
slys, kannski orðið fyrir bíl.
Benedikt lagði frá sér penslana með
tregðu. Hún gæti ekki hafa farið langt,
áleit hann, þetta væri svo stutt stund.
Og hann tók til að svipast um kringum
húsið. En tíkina var hvergi að sjá.
Frú Violet hafði illan grun um, hvar
JÓN ÚR VÖR
Nafn þitt
Gullnu letri
meðal þúsundanna sem féllu
er nafn þitt
höggvið í maTmarabjargið,
tengt þeirri miklu dáð
að deyja ungur
að viljg ókunnugra manna,
fyrir hugsjónir
sem við gátum aldrei skilið.
Gegnum litaðar helgimyndir
kapelluglugganna
í fæðingarbænum okkar,
þar sem ást okkar greri
jafnvel á kirkjugarðsleiði,
flæðir dagsbirtan yfir nafn þitt,
nafn þitt eins og allra hinna,
en enginn þekkir það nema ég,
myrkar nætur sem moldin og sorgin
flökta kertaljósin ... .
Ég ein man þig og ann þér,
einmana og þreytt,
öllum nema mér er nafn þitt
jafn gleymt og dautt
sem líkami þinn í erlendri jörð . . .
atlot þín eru löngu týndur draumur,
aldrei munu böm okkar fæ'ðast.
4 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
29. sept. 1968