Lesbók Morgunblaðsins - 14.07.1968, Blaðsíða 9

hann að nægja mundi, af hann fengi
mynd af barninu og uppdrátt af New
York. Var honum sagt, að þetta mundi
verða sent honum með næstu vél.
En þegar útkljáð var um þetta, fór
Croiset að sjá sýnir og skýrði þegar í
stað frá þeim í símann:
„Ég get strax sagt þér, að þetta hef-
ur ekki gerzt í miðborginni. Ef þú stend
ur þannig, að þú snýrð baki að Frelsis-
styttunni, þá ætti þessi staður að vera
á hægri hönd. Þarna hlýtur barnið að
vera. Ég sé háa byggingu, en hvað gagn
ar það, það eru svo mörg há hús í New
York. En efst uppi á þessari byggingu
sé ég gult, rétthyrnt auglýsingaskilti.
Þarna er líka viðgerðarverkstæði. . . .
gluggahlerar, sem rennt er niður, opið
ferhyrnt svæði og trjágarður. Ég sé
járnbrautarteina þarna nærri og grind-
ur undir, sem ber hærra ien gatan. Hin-
um megin við það er alls konar rusl,
og svo glittir í vatn. Ekki langt frá er
fljót. Maðurinn, sem tók barnið erheld
ur lítill, um það bil 54-55 ára gamall.
Andlitið er dálítið hvasst, hann er í
gréum fötum. Hann er ættaður úr Suð-
ur-Evrópu. í sé grátt hús. Það er þar,
sem barnið hefur verið.“.
Það var varaformaður KLM í Hague,
að nafni Rein J. Vogels, sem viðtalið
átti við Croiset, og furðaði hann sig
mjög á þessum nákvæmu lýsingum.
Næst spurði hann: „Er barnið á lífi?“
„Nei, ég er hræddur um að það sé
dáið“, svaraði Croiset ákveðið.
Hraðað var að koma hugskynjunum
Croisets, sem teknar voru á segulband
fil New York lögreglunnar, og næsta
morgun símaði Vogels aftur til Croisets:
„Lögreglan í New York er undrandi á
upplýsingum þínum. Þú hefur lýst mjög
nákvæmlega hverfinu, þar sem barnið
hvarf. En það sem þeir urðu mest hissa
á var lýsing þín á járnbrautinni, sem
bæri hærra en gatan, því að þetta er
ieinn af þeim fáu stöðum í New York
þar sem svo hagar til. Lögreglan er þér
mjög þakklát fyrir eftirgrennslanir þín-
ar.“
Tveim tímum seinna kl. 11.30 f. h.
samkvæmt hollenzkum tíma hittust þeir
Croiset og Vogels í Krasnopolsky hót-
eiinu í Amsterdam. Var sá staður val-
inn vegna þess að hann er fast hjá
flugvelli KLM, en þangað átti að koma
flugleiðis frá New York mynd af týndu
stúlkunni og einhver föt af henni. Allt
var tekið á segulband, sem sagt var
Vogels afhenti Croiset uppdrátt af
New York með húsanúmerum. „Ósköp
er af húsunum", sagði Croiset, „þetta
getur gert mann galinn!" „En nú sé ég
nokkuð: Það er dökkhærð kona, sem
situr við glugga. Tveim húsum fjær er
þvottahús og líka stofa, þar sem föt
eru pressuð. . . Ég sé þessa byggingu
aftur, hún er held ég á fimm hæðum. . .
Maðurinn, sem ég sá í gær er eldri en
54-55 ára . . .hann er með lítið, skarp-
leitt og sólbrennt andlit. Barnið hlýtur
að vera í gráa húsinu. . . Á annarri
hæð verð ég fyrir sterkum áhrifum. . . í
herberginu þarna sé ég manninn með
barnið. . .“
Nokkrum klukkustundum seinna,
sunnudaginn 26. feb. kl. 12.30 eftir New
York tíma, en kl. 6.30 e.h. samkvæmt
hollsnzkum tíma, fannst lík litlu stúlk-
unnar, hryllilega útleikið, á annarri hæð
í framherbergi skuggalegs fjögurra
hæða leigufjölhýsis að 307 West, 20.
stræti, rétt hinum megin við götuhorn-
ið þar sem hús frænda hennar stóð, og
vitað var að hún hafði sézt seinast vera
að leika sér. Sýndi læknisskoðun að
henni hafði verið misþyrmt og síðan ver
ið barin til dauðs þann sama miðviku-
dag, ssm hún hvarf.
Að vísu hafði verið leitað í þessu
leiguhúsnæði eins og öðrum nálægum
húsum oftar en einu sinni, en málmhurð
var fyrir herberginu, það var lokað og
enginn hafði svarað, þegar bankað var.
Loks ákvað lögreglan að brjóta upp
hurðina, og fannst þá barnið dáið liggj-
andi á rúminu, með hægri handlegginn
yfir mörðu og blóðstokknu andlitinu,
eins og það væri að vsrjast höggum.
Föt hennar voru á tætingi á gólfinu.
Tæmd viskíflaska og um það bil 40
tæmdar bjórdósir og 100 vindlingastúf-
ar og kökumolar lágu á víð og dreif.
Mynd af fjögurra ára gömlu stúlku-
barni, sem rifin hafði verið úr tímariti,
lá á borðinu.
Þegar lögreglufulltrúinn Michael
Murphy kom inn í herbergið skömmu
seinna mælti hann: „Enga fyrirhöfn
munum við spara til að finna þetta sið-
spillta úrþvætti, sem hér hefur verið
að verki, og koma lögum yfir það. Hús-
vörðurinn, sam hét Hortencia Chom-
orro gat upplýst, að maður að nafni
Fred J. Thompson hefði tekið herberg-
ið á leigu þann 17. febrúar og borgað
vikuleigu fyrirfram. Ekki hefði hann
haft neinn farangur meðferðis.
Viku eftir að Edith litla Kiercorius
hvarf, fannst Thompson á bóndabýli í
New Jiersey og játaði að hafa myrt
barnið. Vakti handtaka hans meiri at-
hygli dagblaða í New York en blaða-
mannafundur Kennedy's, er fram fór
um sama leyti. Þegar hann var leiddur
fyrir sakaréttinn, öskraði fólkið:
„Brennið hann, þetta kvikindi! Morð-
ingi!“ Var hann fyrst dæmdur fyrir
morð af verstu tegund, en talinn síðar
brjálaður og komið á sjúkrahús fyrir
óða glæpamenn.
Þegar Thompson var tekinn fastur
var hann í gráum kryppluðum sport-
jakka og hvítri skyrtu. Hann var 59
ára, heldur lítill (fimm fet og sex), sól-
brenndur með hvasst nef. Ekki var
hann frá Suður Evrópu, heldur fæddur
í Englándi.
Ef hugskynjanir Croisets eru bornar
saman við aðstæður á morðstaðnum, þá
má benda á þetta: Húsið á 307 W.20 st.
er hlaðið úr gráum steini, það er fjórar
en ekki fimm hæðir, mema ef kjallar-
inn er talinn með. Þá eru hæðirnar
fimm eins og Croiset sagði. í herberg-
inu á annarri hæð, þar sem Croiset
kvaðst hafa orðið fyrir sterkum áhrif-
um, voru óhrein gluggatjöld („rúllugar-
dínur“) sem gætu hafa verið það, sem
ofvitinn 'kallaði: rolling shutters eða
hreyfanlega gluggahlera. Ekki var á
byggingunni eða hjá henni neitt gult
skilti eða viðgerðarverkstæði, þó að
finna mætti þetta ekki langt frá. Rétt
hinum megin við götuna var dálítill
húsagarður, sem Croiset gæti hafa kall-
að ferhyrnt opið svæði (Square), en
trjágarðurinn sem hann sá var nokkr-
um húsaröðum fjær. Járnbrautin með
undirbyggingu var í tveggja husaraða
fjarlægð frá staðnum og lá samhliða
með 10. Avenue, milli 16. og 30. strætis.
Hinum megin við hana voru haugar af
rusli og vatnið sem hann nefndi mundi
hafa verið Hudson fljótið, sem þar er
rétt hjá.
Þegar komið var að húsinu númer 170
í áttundu götu þar sem frændinn bjó,
þá var það þvottahús næst til hægri
og skraddarabúð næst til vinstri öld-
ungis eins og Croiset hafði lýst. Lýs-
ingin á dökkhærðu konunni gat vel átt
við móður barnsins.
Auðvitað kom aldrei neitt orð í banda
rískum blöðum um þátt Croisets í rann-
sókn þessa glæpamáls, enda þótt frá því
væri sagt í hollenzkum blöðum, sem
aldrei hika við að geta um starf Croi-
sets á þessum vettvangi.
Börn sem týnast.
Hv.argi nýtur skyggnigáfa Croisets
sín betur, en ef hann er beðinn að
skyggnast eftir týndum börnum. Hafa
börn, sem lögreglan hefur gefizt upp
við að leita að, þrásinnis fundizt fyrir
bendingar frá honum. Þetta starf er
honum líka ljúft að vinna, enda er
hann mikill barnavinur og takur sárt
til smælingjanna, en það er eins og til-
finningar hans eigi mikinn þátt í að
koma róti á hugskynjanir hans.
Þegar hann var að því spurður, hvers
vegna þetta lægi svo létt fyrir honum,
yppti hann aðeins öxlum og svaraði:
„Ég á sjálfur fimm börn. Hvað skiptir
meira máli í veröldinni en að finna
barn, sem hefur týnzt?“
Ekkert getur verið hörmulegra fyrir
foreldra, en þegar barn þeirra allt í
einu týnist. Angistin í hjörtum þeirra
er óumræðileg. Þetta skynjar Croiset
undir eins og þau leita hjálpar hans, og
hann hefur líka fundið fjöldamörg börn,
sem annaðhvort hefðu fundizt miklu
seinna eða alls ekki. Þakklátir foreldr-
ar hafa iðulega viljað gefa Croiset pen-
ingafúlgur fyrir ómetanlega hjálp hans,
þegar svona hefur staðið á, en hann
hefur staðfastlega naitað að þiggja það.
„Einu launin, sem mér er þökk á,“ hef-
ur hann sagt, „er að þið sendið prófess-
Framh. á bls. 11
14. júlí 1968
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 9