Lesbók Morgunblaðsins - 21.08.1966, Blaðsíða 13

mœm • pk <t>py 5nokkA wewoíiar-
T<.1KM: HAk- <Ut>^<k<i^SOn-
ÞA tf/ELTI qAA/QLERi: BRENWR ELDR
YFIR WFR'ÖST!
U'ARR seqir:
MTER H/SEIULOGMl/M.ER ELDR BRENMAMDl.
UPP/Í HltflNtfUNDU SANGA HRÍMWRSAR OK
BERCRISAR, £F ÖLLUtf VÆRI FÆRT/J BIFRÖSt
rtARQIR STAD/R £RU ‘A HltfMl FAÍRIRjOK £R
ÞAR AILT CUDLIL; VÖRM f'/RlR.
p/£R £R KOtfA TlL HVÉRS BAMS, £R IbORlT £R, AT5KAPA
AIDR, OK ERU ÞEXSAR GOÖKÚNNICAR, £M ADRAR ’ALFA-
ÆTTAR.EN HIMAR PRJ'AR DVER^A/ETTAR. SVA S£M tf£R
SE6IR:
ÍVNDRBORMAR MJOK
SEGI EK NORNIR VESA,
EIQUT ÞÆR ÆTT 5AMAN,
SVtfAR ERU'ASKVNNqAR,
St/tf AR ERV ALFKVNNGAR,
SVtf AR DÆTR DVAUNS.
ÞflR STENDR SflLR EINM FAGR UNDIR ASKINUM VIO BRUNNINN.OK'
t>R ÞEItf SflL KOMfl ÞWflR MEYJflR. ÞÆR ERSVfl HEITA'. URÐR, VERÐ-
ANDI,SKULD. ÞESSAR tf EYJAR SKAFA /YÖMNVtf fltDR. ÞÆR KÖLLUM V/O
NORNIR. ENNEfZU fLElRl NORN|R:.
ÞA tf/ELTI GANGLERI'.EFNORNIR
RADA ÖRLÖGUtf tfflNNAi Þ'A
SKIÞTA ÞÆRGEYSIÖ/AFNr, ER
JUtf IR HAFflGDTTlYFOKRIK'U'
LIGT ENSUMlR tfAFfl L'lTlT LEN
EÐA LOF, SUMlR LANGT L'fF,
5Utf/R SKfltf tf f. HARR SEGljf:
Göðar nornir ok vel ættaðar
SKAFA CÖÐAN flLDR. EN Þ£|R
tf £NN, ER FYRIR 'OSKÖPVtf VERDA,
P'A YALDA því illar morniR.
reyndi að leiða athygli iþess frá sér með
því að vera alveg grafkyrr og sá þá, að
einhver barátta átti sér stað með því.
Það var eins og dýrið safnaði kröftum,
sendi svo vöðvaskjálfta frá heilanum,
sem fjaraði út eftir líkama þess og lauk
í kippi sem fór um langa, svarta fótlegg-
ina. En engisprettan var kyrr á sama
stað. Mörgum sinnum fór um dýrið þessi
orkustraumur og eyddist, en svo dróst
kvikindið áfram nokkur haltrandi spor
og dró á eftir sér skrokkinn — og
minnti hann allt í einu aftur á flugvél
með bilaðan væng.
S vo lá það á hliðinni, fallið um
koll, og teygði fálmarana í áttina til
hans. Það leitaði fyrir sér, þreifaði fyrir
sér með fálmurunum, leitaði að hand-
íesti á mjúkri grasflötinni, keyrði oln-
foogana í svörðinn og tók á. Svo rétti það
sig upp með snökkum rykk, og þá sá
Ihann allt í einu — hann hafði nefnilega
hallað sér áfram rétt í því — hvað að
ikvikindinu amaði. Það var það sama,
nákvsemlega það sama, sem var að hon-
um sjálfum. Það hafði misst annan fót-
inn. Efri hluti fótleggjarins var einn
eftir, sneri upp á við, og liðamótin, sem
fest höfðu hlutana saman, voru eins og
snyrtilega sundur skorin.
Þegar hann horfði iþarna á engisprett-
una safna kröftum aftur og aftur með
þessari miklu vöðvaáreynslu, reyna
svona óskaplega á sig æ ofan í æ i von-
lausri tilraun til að koma til skila boð-
um, sem á einhvern óskiljanlegan hátt
var ekki hlýtt, vissi hann nákvæmlega,
hvernig dýrinu leið. Hvort hann ekki
þekkti þessa tilfinningu, þessa öruggu
vissu um, að þarna væri fóturinn, að
maður þyrfti ekki annað en lyfta honum
_ lærleggur engisprettunnar skalf, hófst
6 loft, stóð beint upp í loftið — hvað
kom til að hún gat ekki gengið? Hún
21. ágúst 1966 ---------------------
reyndi aftur, boðin komu, bárust sína
leið, þarna lyftist lærleggurinn aftur,
allt var tilbúið — en svo seig leggurinn
óhjákvæmilega niður aftur og ekkert,
ekkert hélt honum uppi.
H ann hló við og hristi höfuðið.
Hvort hann þekkti ekki þetta! Ham-
ingjan góða — svona nákvæmlega eins!
Hann kallaði í áttina að húsinu: Komdu
fljótt, komdu og sjáðu, þú hefur fengið
annan sjúkling til viðbótar!
— Hvað þá? kallaði hún á móti.
— Ég er að laga teið.
— Komdu og sjáðu, kallaði hann. —
Undir eins!
— Hvað er á seyði — hvað er þetta
eiginlega? sagði hún og nálgaðist engi-
sprettuna með ógeði.
— Engisprettan þín! sagði hann. Hún
hrökk undan og hrópaði upp yfir sig.
— Vertu óhrædd, hún getur sig ekki
hreyft. Hún gerir þér ekki frekar mein
en ég sjálfur. Þú hlýtur að hafa slegið
undan henni aðra löppina, þegar þú
barðir frá þér áðan. Hann hló að henni.
— Nei, ó, nei, sagði hún, hrygg og
leið, — það getur ekki verið. Henni var
meinilla við öll skorkvikindi, en hálfu
verr var henni þó við að gera einhverju
mein, hvers kyns sem þetta eitthvað
var. — Ég, sem kom ekki við hana. Ég
bara sló svona frá mér, út í loftið. Ég
get ekki hafa komið við hana. Ekki svo
að fóturinn færi af henni. Ég trúi því
ekki.
beinlínis ankannalegt, hvernig ég finn,
— Allt í lagi, sagði hann sefandi.
— Við segjum þá, að það sé önnur
engispretta. En hvað um það, hún hefur
misst annan fótinn. Þú ættir bara að
horfa á hana augnablik — hún gerir
sér alls ekki grein fyrir því, að fóturinn
er ekki þarna lengur. Hamingjan góða,
ég veit svo vel, hvernig henni líður —
ég hef verið að horfa á hana, og það er
beinlínis ankannalegt, hvernig ég finn,
að kvikindinu líður alveg eins og mér
sjálfum.
Hún brosti við honum, eins og ánægð
með eitthvað allt í einu. Svo færði hún
sig nær, beygði sig niður og setti hendur
á mjaðmir sér. — Ja, ef það getur ekki
hreyft sig .. sagði hún og stumraði yfir
engisprettunni.
— Vertu ekki svona hrædd við hana,
sagði hann hlæjandi. Snertu hana bara,
hún bítur þig ekki.
— Aumingja greyið, sagði hún og
greip andann á lofti, full samúðar. — Að
hún skuli ekki geta gengið.
— Ekki að ala upp í skepnunni sjálfs-
meðaumkvun, sagði hann stríðnislega.
H ún leit upp og gat ekki varizt
hlátri. — Þú, sagði hún og yggldi sig,
— skammastu þín. Engisprettan horfði
enn á þau þessu undarlega alvarlega
andliti sinu. — Mikið er hún eitthvað
gamalleg í framan, sagði hún. — En
hvað eigum við eiginlega að gera við
hana?
— Hvernig ætti ég að vita það, sagði
hann, laus allra mála um ábyrgð eða
meðaumkvun, af því að eins var ástatt
um sjálfan hann. Kannske henni vaxi
annar fótur í staðinn fyrir þennan, sem
fór. Eðlur fá nýjan hala, ef þær missa
þann, sem þær hafa.
— Eðlur, já, sagði hún — en ekki þessi
kvikindi. Ég er hrædd um, að kötturinn
nái í hana.
— Láttu gera handa henni lítinn stól,
sagði hann hlæjandi, þá geturðu ekið
henni hingað út með mér á morgnana.
— Því ekki það, sagði hún og hló líka.
— En ætli við yrðum ekki heldur að
hafa litla kerru á hjólum, Kannske væri
líka hægt að notast við hækjur og kenna
henni á þær. Ég er viss um, að bænd-
unum myndi vel líka að vita, að hún
lægi ekki á liði sínu.
— Aumingja skepnan, sagði hún og
kraup aftur niður hjá engisprettunni, —
skrítið, það er meira að segja alveg sami
fóturinn, sá vinstri. Hún ýtti varlega
við engisprettunni með mjórri grein, og
brosti við honum.
— Ég veit, sagði hann og hló. Það er
jafnt á komið með okkur. Hann hristi
höfuðið,— jafnt á komið.
H ún tók undir hláturinn og stugg-
aði aftur við engisprettunni með grein-
inni, dálítið óvarlegar en hún hafði ætl-
að sér. Allt í einu heyrðist þurr og lág-
ur hvinur, eins og þegar vindurinn hef-
ur á brott með sér pappírsblað — og
engisprettan flaug burtu.
Hún stóð eftir með greinina í hend-
inni, hálfhrædd og hissa á nýjan leik
og sagði biðjandi, eins og bangið barn:
Hvað var þetta? Hvað kom eiginlega
fyrir?
Það varð augnabliks þögn. Svo sagði
hann, argur: Láttu ekki eins og kjáni.
Þau höfðu foæði gleymt því, að engi-
sprettur geta flogið.
Nadine Gordimer er fædd í Springs
í Suður-Afríku áriS 1923. Menntun
sina hlaut hún í klauslurskóla. Meðal
bóka hennar má nefna „The Soft
Voice of The Serpent“, „The Lying
Days“, „Six Feet of The Country“,
„A World of Strangers" og „Friday’s
Footprint". Hún hefur skrifað fyrir
blöðin og tímaritin New Yorker, At-
lantic Monthly, Harper’s, Paris Rev.,
Cosmopolitan, Encounter, London
Magazine, Holiday og Observer.
Hún býr í Jóhannesarborg.
JJ3SBÓK MORGUNBLAÐSINS 13