Lesbók Morgunblaðsins - 20.05.1962, Blaðsíða 13

wffl.wycftwty
^WSWIS^.;

STEFÁN ÍSLANDI
Frh. af bls. 1.
F ERÐAPÚLT og stórt kristals-
staup vekja athygli mína og ég spyr
Stefán um þessa gripi. Á staupið er
letrað: De julelöses Æresgæst Stefan
Islandi 1950. Stefán segir frá sam-
komu, sem haldin er ár hvert í Odd-
fellowhöllinni við Bredgade á jóla-
nótt. Þangað er boðið húsnæðislausum
auðnuleysingjum í Kaupmannahöfn, og
þar fá þeir mat og gjafir. Ég hef oft
sungið á þessum samkomum og þessa
gripi hef ég fengið til minja. Ferða-
púltið átti Weise, hið þekkta tónskáld,
(eftir hann er t. d. lagið við: Hvað er
övo glatt, sem góðra vina fundur),
og á það samdi hann mörg af sínum
fegurstu sönglögum. Einu sinni fékk
ég íslenzka fánann, þegar ég hafði
sungið á jólanótt. Þá grét ég.
I BORÐSTOFUNNI verður fyrir
okkur málverk af gömlum sveitabæ
eftir Blöndal og vatnslitamynd úr
Skagafirðinum, sem Magnús heitinn
dócent málaði og gaf Stefáni. Annars
staðar rakst ég á vatnsiitamynd eftir
Magnús, sem hann málaði 1935. Hún
er af Krossanesi í Skagafirði, þar sem
Stefán er fæddur. Þau voru fornfálegri
húsin í Krossanesi, þegar ég var að
alast upp, segir Stefán, er ég spyr
hann um myndina.
Yfir skáp hangir einkennilegt mál-
verk af húsum og landslagi, að mig
minnir, og ég bið Stefán um skýring-
ar.
Já, þessi, segir Stefán, og það léttir
yfir honum, þegar gömlum endurminn-
ingum skýtur upp í hugann. Þetta er
ein af síðuslu fígúratívu myndunum
hans Svavars, ef ekki hin síðasta,
Svavars Guðnasonar. Myndin er óklár-
uð, eins og þú sérð. Ég sá þetta einu
sinni hjá honum og spurði, hvers
vegna hann lyki ekki við málverkið.
— Ég vil ekkert um það tala, segir
Stefán, næstum snúðugt, og er horfinn
út úr dyrunum með það sama. Það var
eins og komið hefði verið við við-
kvæman streng eða ljóstað upp leynd-
armáli.
Söngvarinn, sem yrkir og málar
E N ósvifni blaðamanna eru lítil
takmörk sett. Með nokkurri aðstoð
kunnugra stelst ég inn í svefnher-
bergi Richards litla og þar eru vegg-
irnir þaktir litlum myndum eftir
Stefán, mjög haglega gerðum. Mest
eru þetta myndir af leiktjöldum og
mér var sagt, að Stefán hafi málað
flestar „senur“, sem hann hefur sungið
í, dundað við það á æfingum.
Og á bak við Stefán frétti ég, að
hann fáist einnig töluvert við ljóða-
gerð. Þegar ég færi þetta í tal við
hann, þá vill hann ekkert um það
ræða. Frú Kristjana spyi, hvort hann
vilji ekki sýna mér örlítið sýnishorn,
en Stefán er óhagganlegur.
Ég má þó sýna honum kvæðið, sem
þú ortir til mín, segir hún, þú gafst mér
það. Það á ég. Já, þú ein, segir Stefán,
og þar með er málið útrætt af hans
hálfú.
Heimsborgaralegur sveitapiltur
Þ EGAR ég var að kveðja þau
hjónin, spurði ég um skilaboð heim
til fslands.
— Ég er nú búinn að búa lengi að
heiman, sagði Stefán, næsta ár verð
ég 55 ára og á þá 25 ára söngafmæli
á Konunglega leikhúsinu. Það er lang-
ur tími í ævi eins manns og einmitt
þessi ár. Ég hef það eins gott og ég
hef alltaf haft það.
Ég þakka kærlega fyrir góðan
beina og afsalta slímusetu mína hjá
þeim hjónum.
Það var nú lítið, segir Stefán, þeg-
ar hann fylgir mér til dyra, þakka
fyrir innlitið og blessaður hafðu þetta
nú ekki svo hástemmt, að fólk haldi,
að ég sé eitthvað merkilegur með mig.
J. R.
Stefan og Krlstjana vlð flygilinn. I baksýn málverk eftir Kjarval og
mynd af Stefáni eftir Ásgeir Bjarn þórsson.
ÍSLENZK HEIMILI
Frh. af bls. 4.
að stunda íþróttir. Bræður Harðar
gerðu þetta líka, og nú förum við með
stelpurnar okkar með okkur. Ég nýt
þess kannski ennþá meira núna að
vera með en ég gerði áður fyrr. Þarna
hittir maður góða félaga, og þó ég geti
ekki verið í þeirri þjálfun að ég hafi
sigurmöguleika í keppnum, þá hefi ég
gaman af að vera þátttakandi.
au hjónin fluttu í nýja húsið fyr-
ir 7 árum, þ.e.a.s. í eitt herbergi og
skonsu, sem þau elduðu í. Hörður hef-
ur byggt þetta hús nærri einn á 6 ár-
um, með hjálp góðra vina, en lítiili að-
keyptri vinnu. — Auður, elzta dóttir
okkar, þekkti hann varla á þeim ár-
um, segir Inga. Hann fór venjulega
beint úr vinnunni í húsið og kom heim
seint á kvöldin, svo hún sá hann að-
eins á sunnudagsmorgnum. Eftir að þau
hjónin höfðu búið í húsinu í eitt ár,
komust þau í stofuna og fyrir 3 árum
var húsið komið upp. Þau búa núna
sjálf á neðri 'hæðinni, eru búin að fá
sér gólfteppi á öll gólf og ísskáp í eld-
húsið. Stofuna prýða snotur birkihús-
gögn og blóm i grind, og á einum
veggnum stór ljósmynd af Herði 4
Vatnajökli, en þau hjónin eru í Jökla-
rannsóknarfélaginu og hafa ferðazt
þangað. Aðeins einn verðlaunabikar
stendur á bókahillunni. Það er sveitar-
keppnisbikar, sem bíður þess að vera
afhentur KR, er vann hann nú nýlega.
Aðrir bikarar Ingu og verðlaunapen-
ingar þeirra hjóna eru geymdir í kassa
niðri í kjallara. — En þegar við inn-
réttum baðstofuna uppi á lofti, þá verð-
ur þetta kannski tekið upp, segja þau.
— Sumir húsbyggjendur segja að
maður viti ekki nákvæmlega hvernig
maður vill hafa húsið sitt fyrr en í
annarri atrennu. Hyggið þið nokkuð á
frekari byggingarframkvæmdir eða
breytingu? spyrjum við.
— Æi, nei, segir Inga. Þetta eru all-
ir að segja við okkur. En þegar maður
er búinn að hafa svona mikið fyrir
hlutunum, þá þykir manni svo vænt
um þetta eins og það er.
Og Hörður tekur í sama streng. —
Þá yrði aftur i langan tíma búið með
allar jöklaferðir, skíðaferðir og allt,
segir hann, E. Pá.
ÚR ÞVf það er orðið nokkurs kon-
ar tízka að segja um Churchill
gamla, að hann hafi haft þessa eða
hina stóru bresti, þá er ekki laust
við að það ylji manni að heyra hvað
Eisenhower fyrrverandi Bandaríkja-
forseti sagði um hann fyrir nokkr-
um vikum í sjónvarpsviðtali:
— Hann er mikill maður. Hann
er maður, sem er mikill hugsuður,
og hann er sannur föðurlandsvinur,
en hugsanagangur hans er ekki
bundinn við hinar litlu eyjar Bret-
lands, ekki einu sinni við brezka
heimsveldið. Þegar hann talar, talar
hann um vestræna menningu í heild.
Hann var mikill leiðtogi í styrjöld-
inni.
Richard og höggmynd Sigurjóns ólafssonar af Stefáni
— Ég er nú orðinn meiri kúnstner en
svo, að ég geti verið áð dútla við svona
dót, sagði þá Svavar. Mér þótti mynd-
in falleg, þótt ókláruð sé, og spurði
því hvers vegna hann léti hana liggja
þarna í reiðileysi. Ég skyldi geyma
hana fyrir hann, og hann gæti sótt
hana til mín, þegar hann hefði skipt
um skoðun á myndinni.
Nú, eins og þú sérð, þá er myndin
hérna ennþá hjá mér og Svavari er
velkomið að sækja hana, ef hann þorir,
segir Stefán hlæjandi, um leið og
hann sinnir kalli framan úr eldhúsi.
— Það á að ferma Guðrúnu á sunnu-
daginn, það liggur. við að maður sé
húsnæðislaus í öllu þessu umstangi.
— Segðu mér eitt, Stefán, segi ég,
þegar hann sýnir á sér fararsnið, þú
sem ert svona mikill aðdáandi málara-
listarinnar, málar þú ekkert sjálfur.

13. tölublað 1962
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS 13