Lesbók Morgunblaðsins - 08.04.1961, Síða 1
Frásagnir Jóns Sverrissonar
Enginn ræður sínum næturstað
VIÐ SKILDUM þar seinast við
Jón, er hann brá búskap í Álfta-
veri og fluttist út 1 Vestmanney-
ar vorið 1919. En eg á enn eftir
að segja frá ýmsu, er á daga hans
dreif áður. Verður hér nú tínt
saman nokkuð af því og farið
eftir frásögn hans sjálfs.
Fyrstu kynni af Vestmanneyum
Á árunum 1890—1894 var eg við
sjómennsku á vertíðum, en við
heyskap á sumrin heima hjá föð-
ur mínum. Fyrstu vertíðina var eg
á Eyrarbakka. Eg helt þá til í hús-
inu Björgvin hjá Þorsteini frænda
mínum og Margrétu konu hans,
og átti þar sjö daga sæla. Eg reri
þegar á sjó gaf, en annars hafði
eg ekkert að starfa og var óvan-
ur slíku hóglífi. Formað«ur minn
var Ólafur Sigurðsson söðlasmið-
ur, góður félagi og léttur í lund.
Mig hafði lengi langað til að
kynnast lífinu á skútunum, svo að
vertíð lokinni helt eg til Reykja-
víkur og réðist á kútter „Verð-
andi“. Skipstjóri var Matthías
Jón Sverrisson.
Þórðarson frá Móum á Kjalar-
nesi, ágætur maður. Hann kom
ekki fram við okkur sem dremb-
inn yfirmaður, heldur sem góður
félagi, en gætti þó virðingar sinn-
ar og skyldu svo, að allir virtu
hann og þótti vænt um hann.
Skipið var ágætt, strákarnir glað-
ir og skemmtilegir, en viðurværi
var lélegt og hlutur lítill. Það
mun hafa ráðið því að eg hugs-
aði ekki íramar um að komast á
skútu, og fór ekki fleiri ferðirnar
til Reykjavíkur í atvinnuleit.
Næstu þrjár vertíðir reri eg 1
Dyrhólahöfn og alltaf á sama
skipi. Fyrst var Jón Loftsson á
Ketilsstöðum formaður, en síðan
Þorsteinn Hjörtur Árnason á Dyr-
hólum. Þessar vertíðir gengu veL
Næstu vertíð réðist eg háseti
á áttæringinn „Pétursey", en það
skip er nú geymt á byggðasafn-
inu í Skógiun. Formaður var Jón
Árnason bóndi á Eyarhólum. Eg
hafði aðsetur í Nikhól. Þarna var
erfið sjósókn, hálfrar annarar
klukkustundar gangur hvora leið,
og yfir þrjár ár að fara, Húsá,
Hólsá og Jökulsá á Sólheimasandi.
Þær voru þó ekki mikill farar-
tálmi þennan vetur. Við fiskuðum
vel, en það var ekki heiglum
hent að sækja sjó fyrir hafnlaus-
um brimsandi. Róðrarnir urðu
því fáir, og stundum urðum við
að snúa við og róa af kappi til
lands, vegna þess hve snögglega
brimaðL