Lesbók Morgunblaðsins - 08.04.1961, Blaðsíða 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
185
eitt kvöld snemma vetrar er eg
kom frá sauðum, að frost var
mikið, norðaustan vindur og loft
að þykkna, svo veðurútlit var
ljótt. Þegar eg kom inn í karla-
herbergið, var Sigurður ráðsmað-
ur þar fyrir og var eitthvað að
týgja sig, og sýndist mér honum
mjög brugðið. Eg heilsaði honum
og spurði hvort hann væri veikur.
„Nei, Jón minn“, svaraði hann,
„en eg fór útundir og á heim-
leið datt eg í ána“.
Það var kallað að fara útundir,
er menn fóru frá Víkurbæum
niður að verslunarhúsunum. Varð
þá að fara yfir Víkurá, en á henni
var handriðslaus göngubrú.
Eg spurði hvort svell hefði ver-
ið á brúnni.
„Nei, það var engin hálka á
henni, og svo oft hefi eg gengið
þessa brú, án þess að mér hafi
skrikað fótur, að nú er eg viss
um að eg er hraðfeigur", svaraði
hann.
Eg sló þessu upp í gaman og
spurði svo hvers vegna hann væri
að fara í sparifötin sín. Hann
svaraði:
„Hann Páll á Sólheimum er hér
og er að leggja á stað heimleiðis.
Eg ætla að skreppa að Götum og
vera honum samferða, því að hann
er með áburðarhest“.
Skömmu seinna lögðu þeir á
stað. En þegar Sigurður kvaddi
mig, sagði hann:
„Eg ætla að biðja þig að kann-
ast við mig, ef eg kem afturgeng-
inn með morgninum".
Það var farið að snjóa og snjó-
koman jókst eftir því sem leið
á kvöldið og hvessti þá jafnframt.
Mér var ekki rótt, því að seinustu
orð Sigurðar hljómuðu stöðugt
fyrir eyrum mér, og eg var alltaf
að hugsa um hve honum hafði
verið brugðið. Um háttatíma var
hann ókominn. Eg spurði þá hús-
bóndann hvort eg ætti ekki að
fara á stað og svipast að Sigurði,
en hann kvað það óþarft, því að
hann hefði gert ráð fyrir að gista
á Götum.
Eg fór snemma til sauða morg-
uninn eftir og kom heim aftur um
hádegi, en þá var Sigurður enn
ókominn. En nú fekk eg þær frétt-
ir, að er fólkið á Reyni kom á
fætur um morguninn, hefði það
séð til Páls á svonefndum Bjalla
vestan Reynisháls. Var hann að
ráfa þar illa til reika og ruglað-
ur. Farið var með hann heim til
bæar og áttaði hann sig þá, svo
að hann gat sagt hrakfallasöguna.
Þeir fengu grimma hríð og stór
viðri skömmu eftir að þeir lögðu
á stað, en heldu þó réttri leið inn
fyrir Fjallsenda og að svokallaðri
Saurkeldu. Yfir þessa keldu hafði
Páll farið á ísi um morguninn, en
nú brast ísinn undan hestinum.
Hafði þá vatn hlaupið undan ísn-
um og féll hesturinn þar svo
djúpt niður, að þeir höfðu engin
tök á að bjarga honum. Sigurð-
ur ætlaði þá heim að Götum að
sækja járnkarl til þess að brjóta
ísskörina. Er þangað stutt leið. En
svo leið og beið að hann kom ekki
aftur og tók Páll að ókyrrast
þarna yfir hestinum. Seinast af-
réð hann að fara til bæa og ná
í hjálp, en varð brátt villtur og
vissi ekki hvar hann fór, en
hefir ráfað niður með öllu Reyn-
isfjalli.
Menn voru þegar sendir á stað
til þess að bjarga hestinum og
leita að Sigurði. Þeir fóru að Göt-
um, en þangað hafði Sigurður
ekki komið. Var þá af skyndingu
kallað saman lið af mörgum bæ-
um til þess að leita hans.
Þetta voru fréttirnar sem eg
fékk þegar eg kom heim. Eg rauk
þá þegar á stað í leitina, og hugð-
ist fara upp í Hvammsgljúfur, því
að vera mátti að Sigurður hefði
farið of norðarlega og lent í gljúfr
unum, en þau eru stórhættuleg.
Eg var ekki kominn að gljúfrun-
um þegar maður kom hlaupandi á
eftir mér og sagði að Sigurður
væri fundinn. Hann hafði fund-
ist skammt frá Fossi, og lá þar
örendur á bersvæði. —
Örlög spítalaskipsins fagra
Það bar til síðla þennan vetur,
að franska spítalaskipið St. Paul
strandaði í Meðallandi við Kúða-
fljótsós. Var svo haldið mikið upp-
boðsþing á skipi og öllu sem í því
var. Fóru Víkurbændur þangað og
fjölda margir aðrir úr þeirri sveit
og voru þrjá daga í ferðinni.
Um sumarmál var eg svo sendur
austur í Meðalland með tjald og
vistir og frekar ófullkomin áhöld
til þesss að rífa skipið, ásamt
mörgum öðrum.
Maður varð að hleypa í sig
hörku til þess að geta lagt hend-
ur á þessa fagurbúnu fleytu. Mörg
skip hefi eg séð og unnið við að
rífa mörg skip, en aldrei séð neitt
er komist gæti í. hálfkvisti við
„Sankti Pál“ að fegurð og öllum
frágangi.
En skipið var dæmt til níður-
rifs, og við réðumst á það með
oddi og egg. Þá var keppst við.
Og eftir þrjár vikur höfðinn við
sundrað þessu glæsilega fleyi. Mér
fannst það hervirki, og mér rann
til rifja að þessi skyldi verða sögu-
lok einhvers fegursta og vandað-
asta skipsins sem til íslands hefir
komið.
Tveir nýtir bændur farast
Þegar eg var laus við barna-
kennsluna fyrsta búskaparárið
mitt í Álftaveri, ætlaði eg að fara
til Víkur og stunda þar sjóróðra.
En það fór nú öðru vísi.
Um þessar mundir strandaöi