Lesbók Morgunblaðsins - 08.04.1961, Blaðsíða 16

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
199
BRIDGE
4 ÁGIO
4 94
4 G 8 7 6 2
4 G10 5
4 5
V ÁKGIO
63
4 10 5
A D 9 7 2
4 K 9 6 3
4 D 8 7 2
4 9
A K 8 6 4
S gaf. N 4 D 8 7 4 2 4 5 4 ÁKD43 4 Á 3 og S í hættu. Sagnir voru
þessar: S V N A
1 4 2 4 2 4 3 4
4 4 pass pass pass
V sló út V Á og 4 K og S trompaði
kónginn. Svo sló hann út lágtrompi
tók með 4 10 í borði og A gaf. Það
var viturlegt. Þá varð S það á, sem
mörgum mundi hafa orðið. Hann hélt
að 4 K væri hjá V. Hann kom sér
inn á tígul og sló aftur út lágtrompi.
V var tromplaus, og nú sá S hvaða
skyssu hann hafði gert. Hann lét 4 G
og það var réttast úr því sem komið
irar. A tók slaginn og sló út laufi.
S tók með ás og sló enn út trompi
undir ásinn, og nú gat hann ekki
komið sér inn. Hann sló út laufi, en
þann slag fékk V, og sló út tígli, sem
A trompaði, og þar með var spilið
tapað.
Það hefði verið betra fyrir S að
slá út 4 G, er hann hafði fengið slag
á tíuna. A drepur og getur tryggt sér
annan slag á tromp með því að slá út
hjarta. En þá fleygir S af sér láglauf-
inu og drepur með 4 Á í borði. Hann
missir því ekki slag á lauf.
★ ★ ^ ★ ★
Kanínur
Fyrir nokkrum áratugum voru kan-
ínur fluttar til tímgunar í Svefneyar,
og ef til vill fleiri eyar á Breiðafirði.
KLÁFFERJA. — Einkennilegasta samgöngutæki hér á landi yoru kláfferjurn-
ar, sem bændur settu á ár þar sem þær runnu þröngt í gljúfrum. Kláfferjan
var þannig, að sterkum streng var komið yfir ána og borið grjót á enda hans
báðum megin og gengið svo tryggilega frá endunum, að þeir gæti ekki losnað.
Svo kom kláfurinn sjálfur. Það var kassi sem hekk á strengnum og í tauginni
úr honum var hjól, sem Iék á strengnum. Kaðalbönd voru úr kassanum til
beggja landa, og þegar menn höfðu stigið á kláfinn, gátu þeir dregið sig fram
og aftur yfir ána. Kæmi maður að ánni svo að kláfurinn væri hinum megin,
gat hann dregið hann til sin. Þessi mannvirki gerðu bændur af sínu hyggju-
viti, án þess að verkfræðingar kæmi þar nærri. — Myndin er tekin fyrir
nokkrum árum af kláfferju á Jökulsá á Brú, skammt frá Skjöldólfsstöðum.
(Ljósm.: A. Ó.)
Þær reyndust > þar voðagestir og
mundu hafa ónýtt eyarnar með öllu,
ef ekki hefði verið gengið að því með
oddi og egg að uppræta þær, Hafliði
bóndi í Svefneyum girti þær inni
með löngum garði og fekk svo unnið
bug á þeim. (ísafold 1896).
Bónorð
í æsku minni í Tálknafirði minnist
eg gamals manns, sem all sérkenni-
legur þótti. Var það Guðmundur
Gíslason á Bakka. Hann átti jörðina
Innri-Bakka og hafði dvalizt þar all-
an sinn aldur. — Sagt er að Guð-
mundur hefði lagt hug á stúlku, sem
hann fekk á heimili sitt í veikinda-
forföllum systur sinnar. Loks komst
það svo langt, að hann bar upp bón-
orð við hana, en hann gerði það er
stúlkan var að fara upp stigann fneð
sina skálina í hvorri hendi, fullar af
skyrhræring með mjólk út á; þetta
var um kvöld, og tekur Guðmundur
þéttingsfast utan um fótinn á stúlk-
unni og segir: „Eg skal gefa þér þessa
hönd, ef þú gefur mér þennan fót“.
Stúlkunni varð svo bylt við, að hún
missti niður báðar skálarnar og inni-
haldið steyptist yfir biðilinn. Sagði
stúlkan um leið: „Eg held nú að bezt
fari á því, að hvort hafi sitt“. —
Varð svo ekki meira úr þessu, en
aldrei heyrðist að Guðmundur hefði
hugsað til kvonfangs síðan. (Viktoría
Bjarnadóttir: Vökustundir að vestan)
Stefánssteinn
Hafnarskörð eru á milli Núpa-
sveitar og Sléttu. Innantil í skörðun-
um er steinn einn allstór og kallaður
Stefánssteinn. Er hann kenndur við
séra Stefán Þorleifsson í Presthólum
(d. 1797). Prestur átti oft leið um
skörðin og sló þá jafnan eld í pípu
sína við steininn. Um steininn kvað
hann:
Hér hef eg slegið eldinn einn
oft þó væri hann kaldur.
Þessi gamli Stefánssteinn
stendur heims xim aldur.