Lesbók Morgunblaðsins - 08.11.1959, Blaðsíða 12

518
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
litið út og sá að menn voru þá
komnir að slætti.
Þegar heyið hefir verið þurkað,
er það sett í stóra netpoka, sem
taka um 200 pund. Og svo eru pok-
ar þessir settir um þverbak á múl-
dýrum og reiddir heim. Hér verð-
ur engum vögnum við komið.
Einn morgun kom eg þar að sem
Jean Baptiste var að slá og skáraði
drjúgum.
„Má eg taka mynd af þér?''
spurði eg hikandi, því að mér var
enn í fersku minni hvernig fór þeg-
ar eg ætlaði að taka fyrstu mynd-
ina.
„Auðvitað", sagði hann. „Hvað
skyldi eg geta haft á móti því?“
„Sumir vilja ekki láta taka mynd
af sér“ sagði eg.
„Það eru bjánar“, sagði hann og
leit upp til þorpsins. Svo greip
hann orf sitt og sló af kappi.
Eg vorkenndi Daniel stutta.
Hann var einn af elztu íbúum
þorpsins, hafði aldrei gifzt, en bjó
með systur sinni. En hann þurfti
að heya handa kúnni, eins og aðr-
ir, og hafði engan til að hjálpa sér.
Eg kom til hans þar sem hann stóð
við sláttinn og bauð honum góðan
dag.
Hann varð því feginn að fá tæki-
Daniel stutti við
orfið.
færi til að blása mæðinni, en þreif
til brýnis síns svo að tíminn færi
þó ekki til einkis. Hann geymdi
brýnið í dálitlum vatnsstokk á
bakinu.
„Þetta er erfitt líf“ sagði Daniel
stutti. „Eg kepptist svo við í gær,
að eg ætlaði ekki að komast á ról
í morgun fyrir strengjum. En eg
varð að fara á fætur, því að eg er
einyrki. Og svo gengur minna
undan mér eftir því sem eg eldist,
og þess vegna verð eg að vinna
lengur. Eg er viss um að á mórgun
verð eg eins og eg hafi verið lam-
inn með lurkum“.
Það var nú ekki alveg satt að
Daniel væri einyrki. Hann átti
múldýr og gat flutt heyið heim á
því. En það var alltaf grunnt á því
góða milli þeirra. Þegar múldýrið
þrjóskaðist, þá barði Daniel það.
En á hinn bóginn sat múldýrið um
að bíta Daniel.
„Það beit mig einu sinni héma
í hálsinn". sagði Daniel. „Sjáðu,
hérna geturðu séð örið“.
En þar sem þeir voru nauðbeygð-
ir til þess að vinna saman til þess
að halda í sér lífinu, þá lágu þeir
ekki alltaf í illindum.
Nú leið fram í september, og
einn morgun sást að snjóað hafði
á fjallatinda. Þá hófst uppskeran
og sigðirnar sneiddu gullin öxin á
kornökrunum. Og aftur komu múl-
dýrin heim með bagga á baki.
Knippum af höfrum og byggi var
raðað á palla hjá heyhlöðunum, svo
að kornin skyldi ná fullum þroska
þar móti sól, því að oftast nær
verður að skera upp áður en korn-
in hafa fullþroskast, svo að engin
hætta sé á að uppskeran verði úti,
ef snjó leggur snemma að. En jafn-
framt því sem akrarnir voru hirtir,
var byrjað á því að plægja þá og
sá vetrarkorninu. Haustið hafði
haldið innreið sína.
Og svo kom féð af fjalli. Ungir
og gamlir þyrptust út úr þorpinu
til þess að taka á móti því. Og svo
var farið að draga sundur. Hver
fjölskylda hefir sitt mark, annað-
hvort bragð eða göt, sem sett eru
hingað og þangað á eyru kindanna.
En flestir þekktu kindur sínar á
svipnum. Og nú var Célestin hróð-
ugur, er hann var að skila af sér.
o---------------O----o
Nú hófust haustannirnar, að
baka ársforða af brauðum handa
öllum fjölskyldum í þorpinu. í
hverri skemmu kváðu v'ið högg
þreskivíflanna. Sumir höfðu þó
rafmagns-þreskivél í félagi, gefna
því hverfi af manni, sem farið
hafði af landi brott og grætt. Þeir
drógu hana hús frá húsi á múldýrs-
kerru. Nokkrir vildu ekki nota
hana nema á það korn, sem ætlað
var til manneldis, en ekki á útsæð-
ið. Þeir sögðu að þreskivélin dræpi
kornið.
Svo hófst straumur af kornkerr-
um niður til myllunnar. Hún mal-
aði nótt og dag, og ekki veitti af
til þess að hafa lokið öllu áður en
frostin stífluðu mylnulækinn.
Hvert hverfi þorpsins átti sinn
bökunarofn, og kastað var hlut-
kesti um hvenær menn kæmist að