Lesbók Morgunblaðsins - 01.11.1959, Blaðsíða 3
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
491
landsteina og fyllt hvern fjörð fyrir
norðan og austan. En nú hvarf hún
allt í einu, og ekkert veiddist inni
í fjörðunum. Þess vegna lögðust
síldveiðar Norðmanna niður. Þeir
höfðu enn eigi lært að veiða síld
í reknet á hafi úti, og höfðu þó bæði
Bretar og Hollendingar stundað
slíkar veiðar um langt skeið í
Norðursjó.
Þegar þannig var komið hóf ,Sel-
skabet for de norske fiskeries
fremme“ áróður fyrir því, að Norð-
menn skyldu ekki gefast upp við
síldveiðarnar, heldur læra að veiða
í reknet. Varð þetta til þess, að
mörgum norskum sjómönnum var
komið fyrir á síldveiðiskipum
Skota og Hollendinga til þess að
læra aðferðina við veiðarnar og
verkun á síldinni. Gekk á þessu um
nokkur ár, og veitti ríkissjóður
mönnum styrk til að læra síldveið-
arnar, gegn því að þeir kenndu svo
öðrum þegar heim kæmi. Hollend-
ingum var ekki vel við þetta, og
1888 samþykktu þeir að taka engan
Norðmann framar á síldveiðiskip
sín. En þá fóru þeim mun fleiri til
Bretlandseya og voru á skozkum og
enskum skipum. Jafnframt fóru
Norðmenn þá að ráðgera að smiða
sér skip til slíkra veiða, en áttu bó
aðeins tvö reknetjaskip árið 1896.
Upp frá því fór skipunum svo ört
að fjölga og stunduðu þau veiðar
með góðum árangri við strendur
Noregs, í Norðursjó og hjá Hjalt-
landseyum. Voru veiðarnar aðal-
lega stundaðar á seglskipum, en þó
voru nokkur gufuskip innan um.
Norðmenn fá bækistöð
í Siglufirði
Það var í öndverðum maí 1903,
að til Siglufjarðar kom norskt skip,
sem „Cambria“ hét, og var hlaðið
timbri. Þetta var efniviður í fyrstu
síldarbryggjuna og söltunarhúsið í
Siglufirði.
Um þessar mundir var þar engin
bryggja, er skipið gæti lagzt við
og hörgull á uppskipunarbátum.
Var því tekið það ráð að fleygja
timbrinu útbyrðis úti á firði, draga
það þar saman í fleka og fleyta því
þannig til lands. Var þetta seinlegt
og uppskipuninni ekki lokið fyr en
eftir viku. Að því búnu lét „Cam-
bria“ úr höfn, en skildi eftir þriá
feðga, er allir voru trésmiðir, og
áttu að smíða bryggjuna og söltun-
arhúsið. Gekk þeim það verk rösK-
lega úr hendi, svo að í lok júní-
mánaðar var bryggjan tilbúin og
húsið komið undir þak. Bryggjan
hvíldi á grjótfylltum staurakerjum
sem taka mátti upp að hausti áður
en veður versnuðu, og geyma í
landi til næsta sumars, en bryggj-
unni þá skotið út aftur.
Hinn 8. júlí kom svo annað
norskt seglskip, sem „Marsleys" hét
og lagðist að nýu bryggjunni. Skip
þetta var fermt tómum tunnum og
saltfylltum tunnum. En það sem
mesta athygli vakti meðal Siglfirð-
inga, var að sjá nýveidda síld á
þilfari, 70—80 tunnur. Skipstjóri
kvaðst hafa látið reka þar úti fyrir
um nóttina og fengið þennan afla.
Því ætluðu menn varla að trúa, svo
rótgróin var trúin á það, að ekki
væri hægt að veiða síld úti á opnu
hafi.
En sjón var sögu ríkari. Síldin
var hér komin utan úr hafi, og nú
var um að gera að bjarga henni sem
fyrst og koma henni í tunnur. Nú
var síldin borin í bölum úr skipinu
upp á mölina, þar sem söltun
skyldi fara fram. Var svo smalað