Lesbók Morgunblaðsins - 11.05.1958, Blaðsíða 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
253
Ásgrímur
Jónsson:
í Húsa-
fellsskogi.
sitja þar á rúmi. Einnig málaði
hann herbergi sitt.
Á inniverudögum var tónlistar-
flutningur iðkaður af kappi. Á
fyrri árum lék Ásgrímur oft á
orgelið, og nær eingöngu verk eftir
Bach. Seinna kom hann með tösKu-
grammófón og margs konar tón-
verk eftir Bach, Mozart, Hándel
og fleiri. En síðustu árin virtist
hann hafa einna mest dálæti á tón-
verkum Mozarts. Tónlistin glurndi
um allt húsið, og Ásgrímur kunni
vel að meta góða hlustendur, en.
var meinilla við kjaftæði meðan á
tónlistarflutningi stóð, og var hann
þá til með að líta með hvössu og
stingandi augnaráði á málæðx-
skjóðurnar. En augnaráðið var svo
ákveðið og skipandi, að þær stein-
þögnuðu á stundinni. Þessi tónhst-
arflutningur Ásgríms hafði áreið-
anlega töluverð áhrif á okkur
heimamenn. Sérstaklega urðu svn-
ir mínir tvéir fyrir varanlegum
áhrifum af honum.
Sumarið 1953 var Ásgríms sið-
asta á Húsafelli. Það vor fór hann
til Skotlands til lækninga, og
dvaldist þar um tíma Kom hann
svo fram að Húsafelli 30. júní, og
dvaldist hjá okkur í nokkrar vik-
ur, en varð að fara suður til
Reýkjavíkur fyrr en hann ætlaði
vegna veikinda, og var hann iagð-
ur inn á sjúkrahús er þangað kom.
Hin síðustu sumur var Ásgrímur
oft lasburða, fékk hann mikii
þyngslaköst og lá þá stundum rúm-
fastur. Hafði veðurtarið ákaflega
mikil áhrif á hann. En þrátt fvrir
líkamlega vanlíðan hélt Ásgrímur
andlegum kröftum óskertum, og
virtist sálarþrek hans óbugað með
öllu, og viljaþrekið undravert því
að þegar af honum bráði, og veður
leyfði, var hann farinn út að mála.
Sá ég ekki betur, en að allra síð-
ustu myndir hans stæðu sízt aó
baki hinum fyrri að lífi og þrótti
Og nú er Ásgrímur Jónsson ail-
ur. Áttatíu og tveggja ára að aldri
kvaddi hann þennan heim. En
minning hans mun lengi lifa. Og
Húsafell mun ætíð minnast hans
sem hins merkasta og bezta dval-
argests er þar bar að garði á þess-
ari öld.
í bæinn flutti hann jafnan mcö
sér birtu og yl göfugrar sálar.
(Skrásett hefur Bjarnveig
Bjarnadóttir).
In svonefndu
,,Atóm"-kvœði
Fegurstu setningar röð eftir röð
í rími og óbundnu máli
svo ljóma í hug, er við lesum þau blöð
sem leiftri af rúbín og stáli.
Menn aðgreindu kvæði og óbundið mál
og unnu að hvoru með snilli,
en bezt er nú talið að brúa þann ál,
svo bilið sé ekkert á milli.
Sú tilraun er samt ei af nálinni ný
og naumast hún kæmist í Ietur,
því leirskáldin unnu þá pinkum að þvf
og af því þau gátu ei betur.
Nú aðstaða breytist hjá íslenzkri þjoð,
ef allt sem er hugsað og prentað
með svolitlum galdri má setja í Ijóð.
Það sýnir, hvað fólkið er menntað.
Sú konst er: Að losna úr læðingi mals,
er ljóðskáldið reglunum hafnar,
að skrifa svo lesmál í listinni frjáls
og línurnar sé ekki jafnar.
Og svo er það annað, sem undir það
telst,
ef órímað kvæði skal gera,
að undarlegt nokkuð og annarlegt helzt,
skal efnið í kvæðinu vera.
In rímlausu kvæði, sem nú eru nefnd
þau njóta sín betur á prenti,
enn upplesin væru — það yrði þeim
hefnd —
og ólíklegt, margan það henti.
SIGURÐUR NORLAND
Maður kom inn í blómabúð og keyptl
24 rósir handa kærustunni sinni á 24.
afmælisdaginn hennar. .,Ein rós fýrr
hvert ár ævi þinnar“, skrifaði hann á
kort, sem hann lét fylgja.
Þegar hann var farinn úr blómabúð-
inni, sagði blómasalinn við afgreiðslu-
stúlkuna:
„Þetta er góður viðskiptavinur, bættu
12 rosum við“.
Pilturinn hefir ekki þurft að senda
kærustunni blóm síðan, og þau eru
ekki gif t.