Lesbók Morgunblaðsins - 13.04.1958, Page 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
189
að það sé harin, sem nú er kominn hér
í safnið“.
Hawkes brosti að barnaskap minum,
en hringdi þó i ritara sinn og bað hann
af koma „með sérstaka skrá. Þegar
hann hafði blaðað í henni um stund,
sagði hann:
„Því miður verður það ekki séð. —
Þessi bíll hefir verið keyptur á upp-
boði í Indiana".
Þetta voru vonbrigði. Eg kvaddi for-
stjórann og gat svo ekki stillt mig um
að skoða aftur „Stræti frá 1905“. Og
eg verð að segja eins og er, að eg hafði
talsverðan hjartslátt þegar eg nálgað-
ist Pope-Hartford bílinn. Og þarna sat
þá Lucy enn, eirðarlaus og þreytuleg.
Hún brosti ofurlítið til mín.
„Mér þykir leiðinlegt að eg varð að
fara svo snögglega í gærkvöldi", sagði
eg. „Mér varð illt“.
„Gærkvöldi“ endurtók hún. „Það er
ekki andartak síðan þér fóruð".
Eg gaf þessu lítinn gaum þá. Eg varð
að nota tímann meðan eg var þarna
einn. Umsjónarmaður gat komið á
hverri stund og eg kærði mig ekki um
að hann færi að skipta sér af mér aft-
ur. Eg sagði því:
„Yiljið þér gera svo vel að segja mér
hvernig á því stendur að þér eruð hér
í safninu?"
„Safninu?" sagði hún. „Eg skil yður
ekki“.
„Þér þurfið þó ekki annað en líta í
kring um yður til þess að sjá að þér
eruð i Iðnaðarsafninu, í þeirri deild-
inni sem kallast „Stræti frá 1905“.
Þér eruð í klæðnaði sem var í tízku
fyrir 40 árum. Og þér sitjið í 40 ára
gömlum bíl“.
„Hvaða vitleysa. Fötin mín eru spán
ný og svo er bíllinn“.
„Nú er ártalið 1945“, sagði eg, „og
það eru ekki nema nokkur ár síðan að
safnið var stofnað“.
Hún leit undan.
„Gerið svo vel að fara“, sagði hún.
„Eg er hrædd við yður. Þér talið tóma
vitleysu". ,
„Eg segi yður alveg satt“, sagði ég
ákafur. „Lítið í kring um yður. Hver
eruð þér, og hvernig stendur á því að
þér eruð hér?“
„Hættið þessu“! Hún virtist daúð-
hrædd. „Hér er ekkert safn. Við erum
hérna á akbrautinni hjá húsi föður
míns. Æ, eg vildi að hann Arthur
kæmi. Hann mun taka í lurginn á yður
fyrir að hræða mig. Þér eruð gamalt
illfygli".
„En eg segi yður alveg satt!“ hrópaði
eg og veifaði báðum höndum til þess
að leggja áherzlu á orðin. En þá var
tekið hranalega í mig.
„Þér verðið að hætta þessum
heimskulátum“.
Það var Mullen, sem kominn var
aftur. Að baki honum stóð hópur
manna. Allir gláptu á mig og töluðu í
hálfum hljóðum. Fn svo kom lítill og
snaggaralegur maður og stjakaði þeim
til hliðar. Það var Hawkes safnstjóri.
„Hvað eiga þessi læti að þýða, Mull-
en?‘ sagði hann.
„Það er þessum karlskrögg að kenna.
Hann kom hingað í gær og var að tala
um einhverja stúlku, sem sæti í þessum
bíl. Sennilega er hann ekki hættulegur,
en hann er eitthvað — þér skiljið“.
„Eg er ekki geggjaður", hrópaði eg.
„Eg var að reyna að útskýra fyrir
ungu stúlkunni hérna í bílnum . . .“
„Komið þér nú með okkur“, sagði
Hawkins. „Við getum ekki látið þetta
viðgangast hér í safninu. Það er engin
stúlka í þessum bíl, eins og allir geta
séð“.
Eg leit í kring um mig og sá að allir
voru á sama máli og hann. Eg reyndi
að stilla mig.
„Bíðið þér aðeins andartak", sagði
eg og sneri mér svo að stúlkunni.
„Lucy, eg fullvissa yður um, að eg
ætla ekki að hræða yður. En allt sem
eg sagði yður er satt. Hér er nú að
minnsta kosti tylft manna. Getið þér
séð þá?“
„Hér er enginn nema þér einn“, svar-
aði hún.
„Þeir sjá yður ekki heldur. Eg er eini
maðurinn, sem sér yður.“
Henni brá og örvæntingarsvipur
kom á andlit hennar.
„Hvað — hvað hefir þá komið fyrir
mig!“ hrópaði hún. „Eg er hrædd. Ó,
getur enginn hjálpað mér?“
Svo greip hún höndunum fyrir and-
lit sér og fór að gráta. Ef eg hefði þá
fengið tækifæri til þess að tala við
hana, mundi eg sennilega hafa fengið
að vita allt. En nú togaði Hawkes í mig
af öllu afli.
„Eg verð að krefjast þess að þér kom-
ið með mér“, sagði hann. „Og það er
bezt fyrir sjálfan yður, því að þér eruð
ekki heilbrigður".
Eg mótmælti kröftuglega. Eg afhenti
honum nafnspjaldið mitt og bað hann
að leita upplýsinga um mig. En þeir
vildu ekki heyra það nefnt. Þeir Haw-
kes og Mullen tóku þéttingsfast smn
um hvorn handlegg á mér og það var
auðséð að þeir vildu koma mér út úr
safninu áður en eg trylltist. Og eg fann
það á mér, að upp frá þessu mundi
eg aldrei fá leyfi til þess að koma í
safnið.
Þeir drógu mig með sér. Mér varð
litið um öxl. Þarna var Lucy enn í
framsætinu á Pope-Hartford bílnum,
grátandi og örvæntingarfull.
□ □
Eg fór heim, og heilbrigð skynsemi
sagði mér að eg skyldi hætta að hugsa
um þetta. En eg gat ekki sofið fyrir
því um nóttina, og daginn eftir var
mér ljóst að eg gat ekki um annað
hugsað.
Eg gat ekki gleymt örvæntingar-
svipnum á Lucy. Eg fann að eg átti
að hjálpa henni, hvernig sem eg færi
að því.
Þá varð eg fyrst að byrja á því að
rannsaka málið. En hvar átti að byrja?
Mér var það ljóst, að margir Pope-
Hartford bílar hefðu verið til 1905. Þó
var ólíklegt að margir menn, sem hétu
Arthur, hefðu átt slíkan bíl. En ekki
var víst að bíllinn hefði verið skrásett-
ur í þessari borg. Eg fór til skráning-
arskrifstofunnar og fann þar að lokum
bílaskráningu frá árinu 1905. Og eftir
langa leit rakst eg þar á, að einhver
Arthur H. Comstock hefði átt Pope-
Hartford bíl árið 1905.
Þá fór eg að leita í símaskránni, en
þar var enginn maður með þessu nafni.
Þá virtist öll von úti. Á leiðinni heim
kom mér þó til hugar að reynandi væri
að leita í símaskrám útborganna.
Fjörutíu ár voru liðin, og menn eru
gjarnir á að draga sig út úr þegar á
ævina líður, og taka sér bólfestu utan
stórborganna. Þetta reyndist rétt. Eg
fann þar að Arthur H. Comstock átti
heima á Poscommon Place í Glen Oaks.
Eg náði mér í bíl og ók þangað. En
mér var ekki rótt innan briósts á leið-
inni.
□ □
Svertingi tók á móti mér, er eg kom
heim til Arthur H. Comstock. Eg af-
henti honum nafnspjald mitt og hann
fór með það, en kom að vörmu spori
aftur með þau skilaboð, að húsbóndinn
vildi veita mér áheyrn.
Comstock hetir liklega verið fimm