Lesbók Morgunblaðsins - 26.02.1956, Blaðsíða 12

128
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
*
Eg drekk ekki í dag
Hér er ein af þeim sorglegu sögum um það hvernig áfengið fer með
menn í hundana. Bn hér er einnig sagt frá þvi hvernig drykkjumaður
getur rétt við. Sá sem segir frá heitir John Mendes og á heima í
London.
JgG er ofdrykkjumaður og ég verð
drykkjusjúklingur alla ævi. Það
er ekki til nein lækning á þeím
andlega og líkamlega sjúkdómi,
sem letddi til þess að ég missti at-
vinnu mína og eyðilagði tvö heim-
ili.
En nú má þó á mér sjá, að ég
hef rétt við. Sjúkdómurinn hefur
verið stöðvaður. Nú, um sextugt,
er ég að reyna að endurreisa heil-
brigt lif á þrjátíu og fimm ára rúst-
um.
Ég hef ekki læknazt. Það er ekki
hægt að lækna mig. Ég veit ósköp
vel að eitt einasta staup mundi
nægja til þess að steypa mér í glöt-
un, og ég yrði kominn í spítala áður
en mánuður væri liðinn.
Drykkjumaðurinn getur ekki
drukkið í hófi. Fyrir hann er eitt
staup of mikið, en þúsund staup of
b'tið.
Faðir minn var eitt sinn efnaður
maður og átti ullarverksmiðju í
Yorkshire. En hann var mikiU
drykkjumaður. Þegar ég var sextán
ára fór hann í hundana. Ég varð
að hætta námi. hætta við að verða
læknir, exns og mig hafði mest lang-
að til, og útvega mér atvinnu í vá-
tryggingarstofu.
Ég hafði megnustu óbeit á áfengi
:og bragðaði ekki dropa. En svo kom
fyrri heimsstyrjöldin og ég fór til
Frakklands sem undirforingi í
hernum. Þar stóðum við í skot-
gröfum og óðum bleytu og aur upp
í hné. í hverri skotgröf var til viskí
og við tokum okkur hressingu aður
en við fórum á vörð, eitt eða tvö
glös. Brátt fór ég að drekka fleiri
glös. Ég þoldi meira en félagar mín-
ir og mér varð aldrei meint af því.
Árið 1917, þegar ég var 23 ára
gamall, var ég orðinn mjög vín-
hneigður og þegar ég kom heim,
1919, var ég orðinn drykkjumaður.
En drykkjuskapur minn var þó
ekki svo, að ég gæti ekki sinnt
störfum mínum og umgengizt heið-
arlegt fólk. Ég kvæntist, vann eins
og hestur og árið 1924 var mér
boðið að verða meðeigandi í vá-
tryggingarfélagi í London. Ári
seinna var ég orðinn framkvæmda-
stjóri félagsins.
Vegna starfa minna varð ég að
taka þátt í margs konar veizluhöld-
um, og það var hættulegt fyrir
mann, sem er svo drykkhneigður,
að hann getur ekki hætt að drekka.
Að vísu blómgvaðist fyrirtækið, en
kona mín varð æ örvæntingarfyllri
út af drykkjuskap mínum.
Út á við var ég enn heiðarlegur
maður og kaupsýslumaður í City.
En nú kom það oft fyrir að ég var
ekki allsgáður á daginn, og á kvöld-
in varð allt í uppnámí heima er ég
settist þar að drykk.ju, og þóttist
svo sem hafa rétt til þess að drekka
þar eins og mér sýndist, þar sem
ég hefði ekki neinum viðskiptavin-
um að sinna.
Árið 1926 hljóp konan frá mér
og ég gaf henni eftir skilnað. Og
nú þegar ég var einn, hafði góð
laun og þóttist engum háður, drakk
ég viðstöðulaust.
Nokkunx seinna kynntist ég
stúlku og hún vildi giftast mér.
Mér leizt þó ekki á það, því að
enn hafði ég ofurlítið samvizkubit,
Ég sagði henni að ég væri ákaflega
drykkfelldur. En það breytti engu.
Svo giftum við okkur og flutt-
umst til suðurstrandar Englands.
Þar höfðum við ágæt húsakynni,
vinnukonu og bamfóstru. Laun min
voru nú um 3000 Sterlingspund á
ári, en ég eyddi þó meira, eins og
allir drykkjumenn gera. Ég drakk
látlaust fram á seinni heimsstyrj-
öld.
Heima var sifellt stríð. Konan
var örvingluð og henni var farið
að skiljast að hún mundi ekki geta
sigrað í baráttunni. Ég hafði alltaf
nóg að drekka heima, því að ég
átti viskíflöskur faldar hingað og
þangað í húsinu og úti í garði. Nú
drakk ég frá morgni til kvölds. Og
þar sem svefnleysi fór að sækja á
mig, drakk ég einnig á nóttunni.
Árið 1940 var svo komið, að ég
gat ekki skrifað ávísun nema því
aðeins að ég fengi mér „stramm-
ara“ áður og helzt fleiri en einn.
Þegar svo var komið, gaf félagi
minn mér aðvörun, en ég lét það
sem vind um eyrun þjóta. Var ég
ekki framkvæmdastjóri og í ör-
uggri stöðu!
Svo var það einu sinni er ég var
með verra móti, að hann sagði við
mig: „Farðu heim, sofðu þetta úr
þér og farðu svo i hressingarhæli.
Ef þú gerir það ekki, þá er félags-
skap okkar lokið.“
Það hvarflaði að mér að ég ætti
á hættu að nnssa stöðuna, svo að
ég fór í hressingarhæli, en ég hafði
með mér viskíflösku. Og svo drakk
ég þar mjöð og engiferöl, í blekk-
ingarskyni við sjálfan mig. Mér var
það enn eigi ljóst, að áfengið haíði
vald á mér, en ég ekki á þvi.
En svo kom að þvi, að félagi
minn sagði að ég yrði að íara, því
að eg væri að steypa félagmu i