Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1955, Blaðsíða 12

704
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
viðeerð á og innheimt dálítið af
peningum. er hann varð að veria
til efniskauna og til daglegra barfa
fiölskyldunnar. Hann hraðaði sér
heim, en veitti eigi að síður athvgli
smáborðum á hverju götuhorni
hlöðnum gullnum og silfruðum
lömbum og kandísbrúðum, er kon-
ur með handvagna voru að selia —
og skvldu vera giafir handa fyrir-
myndar börnum. Jón skóari staldr-
aði við fyrir framan einn eða tvo
þessara vagna.... Ætti hann kann-
ske að kauna eitthvað.... Hvað
þá? Handa þeim öllum níu? Pvngi-
an hans mvndi ekki þola það. Þá
gjöf handa aðeins einu þeirra? Og
gera öll hiri öfundssjúk? Nei, hann
ætlaði að gefa þeim annars konar
jólagjöf: fagra, góða, óforgengilega
gjöf, er þau gætu öll notið sam-
eiginlega og ekki hrifsað hvert af
öðru.
„Jæja, börn! Eitt, tvö, þrjú, fjög-
ur.... eruð þið öll inni?“ sagði
hann. þegar hann kom heim í fjöl-
skvlduhópinn sinn. Vitið þið, að
það er aðfangadagskvöld jóla? Nú
er helgikvöld, og það skal vera
glatt á hjalla. í kvöld vinnum við
ekki, heldur gerum okkur daga-
mun.“
Börnin urðu svo glöð að heyra,
að ætlazt var til þess eins að þau
gleddust, að allt ætlaði um koll að
keyra.
„Hafið hægan! Ég ætla að vita,
hvort ég get ekki kennt ykkur fagr-
an söng, sem ég kann, gullfallegan
söng. Ég hef lumað á honum til
þess að hafa hann til jólanna, gefa
ykkur hann í jólagjöf.“
Minnstu börnin skriðu hávær
upp í keltu föður síns og upp á
axlir hans og biðu í ofvæni eftir
að heyra þenna fagra söng.
„Nú, hvað sagði ég ykkur? Ef
þið eruð öll góð börn — standið nú
aðeins í beinni röð — þarna — hin
stœrri út fré og hin minni næst
þ*im!“ Hann lét þau standa í röð
líkt og orgelpíour, tvö hin minnstu
lét hann standa í kiöltu sér.
„Og nú — þögn! Fvrst syng ég
sönginn allan frá upphafi til enda,
síðan takið þið undir. Hann tók
ofan grænu húfuna og setti upp
alvöru- og guðræknisvip. Jón skó-
ari tók að svngja lagið fagra:
..í Betlehem er barn oss fætt.“
Eldri drengirnir og telpurnar
lærðu lagið þegar eftir eina um-
ferð, en hinum yngri gekk það allt
tregara. Þau fóru sífellt út af lag-
inu og sungu falskt. En eftir all-
langa stund höfðu þau samt öll
lært lagið. Og fiörlegar er ekki
unnt að syngja sönginn dýrðlega
um englana og nóttina minnisstæðu
en hin níu mjóróma böm gerðu.
Ef til vill voru englarnir ehn að
syngja þetta, þegar hinar þýðu
raddir m'u saklausra sálna báðu um
bergmál að ofan. Því að vissulega
er gleði á himnum yfir söng barna.
En það var að vísu ekki beinlfnis
fögnuður fyrir ofan þau. Þar bjó
piparsveinn út af fyrir sig í níu
herbergjum. Eitt þeirra hafði hann
fyrir setustofu, annað fyrir svefn-
hús, í inu þriðja reykti hann pípu
sína, í inu fjórða át hann miðdegis-
verð, og hamingjan má vita, til
hvers hann hafði öll hin herbergiri.
Hann hafði aldrei verið við kven-
mann kenndur, var barnlaus og
vissi ekki aura sinna tal. Þetta
kvöld hafðist hann við í stofu núm-
er átta, og þrátt fyrir auðæfi sín
furðaði hann sig á, hve gleðisnautt
lífið væri orðið. Hvers vegna
dreymdi hann ekki dásamlega í
mjúka fjaðrarúminu sínu?
Þá bar það til að frá stofu Jóns
skóara fyrir neðan bárust veiklr
ómar af fagnaðarsöng. Smám sam-
an urðu ómarnir sterkari. í fyrstu
reyndi ríki maðurinn að loka fyrir
þessu eyrunum, bjóst við, að söng-
urinn myndi brátt hætta. En er þau
hófu sönginn í tíunda sinn, gat
hann ekki lengur staðizt mátið.
Hann fleygði frá sér forláta vindli
og hélt eins og hann kom fyrir í
kvöldsloppnum niður í íbúð skó-
smiðsins.
Þau voru rétt að enda að kyrja
vers er hann gekk inn. Jón skóari
stóð upp af þrífætta stólnum sín-
um í vírðihgarskvni og heilsaði
fyrirmanninum.
„Þér eruð Jón skóari, er ekki
svo?“ spurði ríki maðurimi.
„Jú, svo er, og er yður skuld-
bundinn, yðar göfgi. Þóknast yður
að panta stígvél hjá mér gerð úr
úrvalsleðri?“
„Það er nú ekki erindið. En hve
þér eigið mörg bðm!“
„Já, vissulega, yðar göfgi — og
sitt á hverju árinu Fáeina munna
að áeðja!"
„Énn fleiri muhna, þegar þau
syngja! Sjáið þér til, Jóh sæll. Ég
vil gjarnan gera yður greiða. Gefið
mér eitt af bömum yðar, einn
drengjanha. Ég skal ættleiða hann,
mennta hann eins og hann væri
minn eigin sonur, lofa honum að
ferðast með mér erlendis og koma
honum vel til manns. Og einn góð-
an veðurdag mun hann verða þess
um kominn að koma ykkur hinum
úr kútnum."
Jón skóari glápti á hann eins og
tröll á heiðríkju, er hann mælti
þetta og skein út úr honum undr-
unin. Þetta var vel gert — að bjóða
einum sona hans gott uppeldi og
að gera hann að fyrirmanni! Hvaða
manni í hans spomm myndi ekki
finnast til um slíkt? Auðvitað vildi
hann láta hann hafa einn drengj-
anna. Hvílík gæfa! Hvemig gæti
hann neitað öðru eins?
„Jæja, veldu þá fljótt einn úr
hópnum og við skulum reyna að
koma okkur saman um þetta,“
sagði ríki maðurinn.
Jón skóari tók að velja.
„Þessi héma er Alex minn. Nei,
ekki kemur til mila að ég láti
hann. Hann er góður námsmaður