Lesbók Morgunblaðsins - 07.12.1947, Blaðsíða 11

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS "*T'

375
og tekið saman við aðra. Þar var ung
stúlka, sem kom að leita huggunar,
af því að elskhugi hennar hafði fallið
á vígstöðvunum. Þar var útlendingur,
sem hafði fundið barn á flækingi. —
Prestur talaði við þau öll, en tíminn
leið og klukkan var orðin hálfellefu.
Þá varð hann að fara til að jarð-
syngja gömlu konuna. Klukkan var
orðin tvö þegar hann kom frá því.
Konan hans var þá frammi í eldhúsi
og var að hugsa um miðdegisverðinn.
Prestur settist við borðsenda og horfði
út um glugga. Úti var glaða sólskin
og allt var í blóma í garðinum. Ó,
hvað hjer var fagurt. Og hvað þeim
hafði liðið vel hjer.
— Góða mín, ertu viðbúin að fara
hjeðan og skilja allt eftir? sagði hann
upp úr þuru.
— Hvað áttu við?
— Jeg á við það, að ef við eigum
að flýja, þá verðum við að vera kom-
in til Sooniste klukkan tíu í kvöld,
sagði hann.
Hún hneig niður í stól.
— Flýja í dag! Og þú minnist fyrst
á þetta núna!
— Já, jeg gat ekki sagt þjer frá því
fyr.
— Þá verðum við að hafa hraðan
á, svo að við komum ekki of seint
þangað, sagði konan, og- stökk á fæt-
ur. Prestur smurði sjer brauðsneið og
ætlaði að byrja að borða.
— Hvaða dauðyfli ertu! sagði hún.
Komdu og hjálpaðu mjer að taka
saman dótið.
— Það er þýðingarlaust, sagði hann.
Við getum ekki borið annað en eitt-
hvað af fötum og nesti.
Henni varð orðfall fyrst. Svo sagði
hún:
— Hvað eigum við þá að gera?
— Þú skalt borða vel, þá verðurðu
duglegri að ganga. Það er ekki að vita
hvað við þurfum að ganga langt þang-
að til við fáum næst að borða.
Svo rjeðist hann á matinn og skol-
aði honum niður með mjólk.
— Ekki er þjer sjálfrátt, að geta
setið hjer og etið, sagði konan og fór
að hágráta.
Prestur þurkaði sjer um njunninn,
stóð á fætur og sagði:
— Gráttu ekki. Nú þurfum við á
öllu okkar hugrekki að halda.
Síðan náði hann í gamlan bakpoka
og fór að tína sitt af hverju ofan í
hann. Konan jafnaði sig og fór svo að
hjálpa honum. Bakpokinn varð brátt
fullur, en margt var eftir, sem konan
taldi nauðsynlegt að hafa með sjer.
— Þetta er ekki nauðsynlegt. Láttu
þetta vera, sagði prestur hvað eftir
annað.
Og svo gengu þau herbergi úr her-
bergi til þess að kveðja heimili sitt.
Þegar þau komu í skrifstofu prests-
ins tók hann biblíuna og las nokkur
vers. Svo fellu þau bæði á knje og
báðust fyrir, prestur í hálfum hljóð-
um, en hún hátt og angursamlega.
Síðan stóðu þau á fætur. Prestur setti
bakpokan á sig og tók sjer staf í
hönd. Konan læsti útihurðinni vand-
lega, eins og hún byggist við að koma
heim aftur. Þá lögðu þau á stað.
Á götunum var fullt af fólki. Þar
voru hermenn, verkamenn, flótta-
menn og fangar. Ekki tók betra við
þegar út á þjóðveginn kom. Þar voru
hópar af flóttafólki, bílar þeystu með
geysihraða um veginn, og hersveitir
voru þar á göngu. Þau hjónin slógust
í fylgd með flóttafólkinu og það sýnd-
ust óslitnar raðir af því beggja megin
á veginum. Stundum komu eftirlits-
menn á bifhjólum og ráku fólkið af
veginum. Þá urðu tafir. Degi tók að
halla.
Það var farið að rökkva er þau
hjónin sneru af þjóðveginum út á
þverveg. Fjaðralaus vagn kom skrölt-
andi á eftir þeim. Bóndi nokkur sat í
vagninum og hann bauð þeim að aka
með sjer. Hann var vingjarnlegur og
málreifur. — Þannig ferðuðust þau
klukkustund. Þá var bóndi kominn
heim til sín. Þau kvöddu hann og
heldu áfram gangandi.
Enn voru 10 kílómetrar eftir og
klukkan var rúmlega níu. Það var svo'
sem auðsjeð að þau mundu koma of
seint.
— Máske verður biðið eftir okkur,
sagði konan.
— Það er eina vonin, sagði hann.
Þau voru bæði orðin þreytt, því að
þau voru af æskuárum. Þeim var erf-
itt um gang.
Klukkan 11 náðu þau Sooniste þorp-
inu. Tunglsljós var svo að þeim varð
engin skotaskuld úr því að finná
kirkjugarðinn. Þar var kyrrð yfir öllU
og hvítir krossarnir voru draugalegiC
í tunglsljósinu. Þau gengu í gegn umí
kirkjugarðinn og niður að sjó. Þaí
var enginn maður.
— Við höfum komið of seint, góðá
mín, sagði prestur og settist á stein.
Hún þagði, og honum fannst hann
þurfa að hughreysta hana.
— Þetta er guðs vilji, sagði hann,
Þau sátu nú þarna og hvíldu sig.
Þau voru uppgefin, en höfðu ekki í
neitt skjól að flýja. Það er ekki gott
að segja hve lengi þau hefði setið
þarna, ef sjómannskonu hefði ekkl
borið þar að. Prestur þekkti haná
ekki fyr en hún stóð rjett fyrir fram-
an hann. Það var sú, sem hafði komið
með skilaboðin til hans.
— Presturinn kom of seint, sagði
hún án þess að heilsa.
— Já, við gátum ekki komið fyr,
stundi prestur.
— Ekki getið þið verið hjer í nótt,
sagði konan. Það er best að þið gistið
hjá mjer.
Hún gekk á undan og þau komU
hljóð á eftir. Þeim var horfinn allup
móður. Nú stóð þeim á sama um allt,
Sjómannskofinn var skammt fra
kirkjugarðinum. Þar var ljós inni og
þar sat maður við borð og las í bók.
Þau hjónin settust á bekk fram við
dyr. Húsfreyja bar mat á borð fyrir
þau. Þau ljetu ekki dekstra sig til að
borða, því að bæði voru svöng. Svo
fengu þau að sofa á heyloftinu.
Þegar þau komu á fætur morguninn
eftir var sjómaðurinn niðri í fjöru að