Lesbók Morgunblaðsins - 07.12.1947, Blaðsíða 10

374
IiESBÓK MORGUNBLAÐSINS
-
jafnir fyrir hans augliti.
Síra Aamus varð líka hált á þessu.
ViVstöðvamar færðust nær og öng-
jAlrcf pf h*Tim-
r-o r*nr n-AofiwnTV)
V''* rs* V»«wr* K-Att
___ Tr>rr rs'flC »ní{ rr'nfiirv* lrAtv)iot tíl
^rprurnírtc nVlror cqct?5i Vomri.
— Hvpr hpiHurPS*] aö vHii flytja
okkur vfir hafið? sf*CT?5i nrestur.
— Það er verst að vita ekki hvert
hann fór. saeði hún.
— Það er óeiörningur að giska á
það. saeði prestur.
Hann var hiessaður ráðlevsinei og
hann hefði aiis ekkj notað forðað sier
nprria (ruðs pncrlnr Ipictði] hann. pins
0(7 V>pir IpMrin T ,nt frvðnm út ftr Só-
Öéma TTonn w’oct V>pttp ciSitiir pcr
konnn vicci hoð. lílrn Tton Imnnn VnK
pnein ráð ncr vnrn v-’ð hví húin áð
bevcna cia Iinriir volci fnrlocrnnna.
Þá var hað pitt kvíVM að sama sió-
mannskonan kom aftur. Prpstur sá
hana um leið og hún opnaði dvmar
og saeði:
— Færirðu okkur nú nýa kveðju
úr rifninyunni?
— Nei. saeði konan og lokaði hurð-
inni á eftir sjer. En jeg kem pó með
skilahoð.
— Hvaða skiinhoð eru bað? spurði
prestur oer hauð henni inn.
— Ef hið viliið komast til sonar
ykkar. há skulnð hið vpra í eamla
kirkitJP'arðinum hiá Sooniste klukkan
tíu á miðvikudap'skvöld. Það er út við
sjóinn. vst á tnnnanum.
— Hver sendi þessi skiiaboð? spurði
prestur.
— Jeer veit bað ekki. En það kemur
hátur að sækia vkkur.
— Hvaðan kemur hann?
— Það veit ieg ekki heidur. en
stundum kemur hátur hanvað og sæk-
ir fólk. Þessu átti ieer að skila.
Prestur hakkaði henni fvrir osr hún
fór. Miðvikudaeskvöld — og nú var
þriðiudas'ur! Þau urðu því að hafa
hraðan á. Hann leit í kring um sig.
Hvað áttu þau að flytja með sjer og
j
hvað áttu þau að skilja eftir? Hjer
hafði hann búið í heilan mannsaldur
og nú átti hann að yfirgefa allt. —
Jæia, það gerði ekki svo mikið til
úr því að drenm'rinn var farinn, og
nú voru líka heir tímar að hver vildi
forða sier. Víestöðvarnar nálguðust.
Hinir nýu valdhafar voru á næstu
grösum, og þeir töldu hann f jandmann
sinn, blóðsugu á verkalýðnum og full-
trúa myrkurvaldanna.
Prestur ætlaði fram í eldhús til að
segja konu sinni frjettirnar. í sama
bili var hringt og hann fór til dyra.
Þar var kominn miðaldra bóndi,
mjög sorgmæddur á svip.
— Hvað er yður á höndum? spurði
prestur.
— Það er viðvíkjandi mömmu, sagði
bóndinn. Hún er nú dáin.
Prestur kannaðist við hana. Ilann
hafði farið að vitja um hana í vik-
unni sem leið. Hún var þá mjög þungt
haldin og óskaði einkis fremur en fá
að de:*ja. Og nú hafði henni orðið að
ósk sinni. Hún var laus úr þessum
illa heimi.
Prestur lagði nokkrar spurningar
fyrir bónda og skrifaði jafnóðum í
kirkjubókina. Hvenær á að jarða
hana?
— Við vorum að hugsa um að jarð-
arförin færi fram á morgun, klukkan
11, ef það er hægt, sagði bóndi.
Prestur kinkaði kolli. Jú, ekkert
var því til fyrirstöðu hans vegna. —
Hann lofaði að koma klukkan 11.
Þeear maðurinn var farinn fór
prestur fyrst að hugsa um það, að
hann hefði líklega nauman tíma til
þess að komast. niður að ströndinni.
En hvað um það? Ekki gat hann
hlaurást frá því að jarða konuna. Og
svo byrjaði hann þegar á líkræðunni.
Hann var tæpleea hálfnaður með
ræðuna. þegar nýan gest bar að garði.
Lítil stúlka í Liivalai götu var fárveik.
Það var hún Liivi Allas litla, með gló-
björtu lokkana, hún sem hafði sungið
svo vel á jólahátíð bamanna. — Gat
presturinn ekki gert svo vel að líta
inn til hennar?
Síra Aamus náði í frakkann sinn og
fór út með sendimanni. Yfir öllu lá
gullin kvöldslikja, eins og stundum er
í ágúst. Það var eins og gegnsæ gull-
slæða væri breidd yfir bæinn. Nokkrir
starrar sungu í trjánum.
Ef fallbyssudrunurnar hefði ekki
verið, þá mundi engum hafa komið
til hugar að hugsa um morð og mann-
dráp á svo fögru kvöldi. En þrátt fyrir
kvöldfriðinn var einhver asi á fólk-
inu. Það hljóp á götunum og því var
sýnilega órótt. Óvissa og kviði lá eins
og mara á því.
Annað kvöld, klukkan 10, átti
hann að vera einhvers staðar niður
við ströndina viðbúinn að flýja land.
Prestur andvarpaði er hann hugsaði
um þetta. Hann þröngdi sjer í gegn
um hópa af æstu fólki, tók af vana
kveðjum eða kinkaði kolli til þeirra,
sem hann þekkti. Svo kom hann að
húsinu í Liivalaigötu og gekk þar
upp á loft.
Þar lá Liivi og það var sóttgljái á
augum hennar. Hún þekkti þó prest-
inn. Hann lagði hönd á enni hennar
og fór að tala við hpna ósköp ró-
lega, eins og ekkert væri J’m að vera.
Svo dró hann epli upp úr vasa sínum
og gaf henni. Hann hafði alltaf eitt-
hvað gott í vösunum til að gefa börn-
um.
Það var eins og Liivi Ijetti og hún
brosti.
Presti þótti vænt um börn. Hann
skildi börn'Og þau voru elsk að hon-
um. Þess vegna heldu foreldrar að það
væri betra að sækja prestinn en lækn-
irinn, þegar börnin urðu veik.
Hann dvaldist þarna alllengi fram
eftir kvöldinu og helt svo heimleiðis.
Kona hans var sofnuð þegar hann
kom heim. Hann fór því ósköp hljóð-
lega til þess að vekja hana ekki.
Snemma næsta morgun kom fólk
að finna hann. Þar var kona, sem bar
sig upp undan því að maðurinn sinn
hefði hlaupist frá sjer og börnunum