Lesbók Morgunblaðsins - 29.05.1938, Blaðsíða 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
163
til okkar. Það er björgunarbátur
t'rá meginlandinu. Ilann legst við
skipshliðina og okkur er öllum
skipað að fara um borð í hann,
konur og börn fyrst. Tsökkur
kvika er við kulhliðina, þar sem
báturinn hafði lagst, og erfitt að
komast um borð í hann. Einn af
farþegunum er kona með staur-
fót og að nokkru leyti mátt-
laus. Það er erfitt. að koma henni
um borð í bátinn, en hepnast þó
að lokum slysalaust. Móðirin og
barnið komast einnig klakklaust
um borð. Ilinum gengur öllum
betur. Gamli skipstjórinn stendur
við borðstokkinn og kveður okk-
ur öll með handabandi. Hann er
þögull og alvarlegur á svip og
rödd hans er þreytuleg.
Nú höldum við til lauds, til
meginlandsins. Það er þröngt um
okkur í bátnum.
★
Menn eru nú á ný komnir í
gott skap og glaðværðin hefst.
Skipverjarnir á björgunarbátniun
eru góðmannlegir fiskimenn frá
ströndinni, og tala skosku, sem
erfitt er að skilja. Þeir reyna að
gera alt sem í þeirra valdi stend-
ur fyrir okkur. Rommkútur er
dreginn fram og menn fá hress-
ingu í emailleruðum kvartpotts-
málum. Yið smökkum öll á íomm-
inu. Það tekur í hálsinn og hitar
fyrir brjóstinu. Við stefnum beint
á meginlandið, í áttina til fiski-
þorpsins Anstruther. Eftir þriggja
stundarfjórðunga siglingu náum
við höfninni, sem að vísu er næst-
um alveg þur um fjöruna. Það er
lagst upp að hafnargarðinum og
við klifrum upp háar tröppur upp
á garðinn. Það er fátt af fólki
á ferli svona snemma morguns.
Allur hópurinn heldur á land til
þess að finna gistihús. Joensen
stud. med. og jeg verðum eftir.
Við ætlum aftur út með bátnum
til að líta eftir hinu dýrmæta leið-
angursdóti okkar. Björgunarmenn
irnir fara í land til að fá sjer
morgunverð. Við erum peninga-
lausir og alt er lokað svona
snemma morguns. Við setjumst
niður á hafnargarðinn og biðum.
Þegar björgunarmennirnir koma
aftur til baka, útvega þeir okkur
kex og límonaði. Það var allur
maturinn, sem við fengum þenna
langa dag.
★
Aftur var haldið út í Mav Is
land til þess að b.jarga því, sem
bjargað varð úr hinu strandaða
skipi.
Við fórum í land hinumegin á
eynni, þar sem voru fuglabjörg
og góður lendingarstaður í djúpri
gjá. Það er aðeins stundarfjórð-
ungsgangur hjeðan til strandstað-
arins. Eyjan er öll sundurgrafin
eins og svampur, eftir viltar kan-
ínur. „Island“ liggur þarna enn
þá eins og er við höfðum farið
frá því fyrir tveimur stundum.
Það er byrjað að falla að og eng-
inn veit hvað fyrir kann að koma
á flóðinu. Það er komið varðskip
á staðinn og annað skip. Lítill
svartur vjelbátur með danskan
fána siglir framhjá.
Þokan er að mestu horfin. Ibú-
ar eyjunnar eru komnir á kreik
úr híbýlum sínum; nokkrir kven-
menn, og karlar í fallegum ein-
kennisbúningum.
Við skipið er byrjað að vinna
að því að flytja póstinn yfir í
varðskipið. Póstflutningurinn er
erfiður til að byrja með. Það er
töluverð alda og um tíma er út-
lit fyrir að hætta verði þessu
starfi. En svo lægir sjóinn og
hægt er að halda verkinu áfram.
Línan milli lands og skips er enn
þá á sínum stað til vonar og vara.
Þokunni er alveg ljett og
það er byrjað að sjást til sólar
milli þykkra skýjabólstra. Brimið
skellur hærra og hærra á klettun-
um eftir því sem meira fellur að.
Alt í einu tek jeg eftir svartfugli
alveg við fætur okkar. Hann læt-
ur sem hann sjái okkur ekki.
Þetta er annars styggur fugl. Hið
hvíta brjóst hans er atað í olíu-
blettum. Hanu reynir alt sem
hann getur til að ná þeim af með
nefinu. Brimlöðrið skolar fuglin-
um á land. Fæturnir grípa í ó-
sljettar klappirnar og ná þar fót-
festu. Fuglinn hefir strandað eins
og við á þessari ejrðieyju, þar
sem brim frá öllum höfum skellur
upp að klettunum.
★
Þegar líður á daginu er búið að
bjarga öllum póstinum og far-
angri skipsháfnarinnar. Hið yfir
gefna skip stendur djúpt í sjó að
aftan. Það vaggar stöðugt fram
og aftur á bárunum, og nú er
breitt sund inilli skips og lands.
★
Er liðið var undir kvöld höfð-
um við ekki meira þarna að gera
og gengum yfir eyna, þar sem
björguuarbáturinn tók okknr upp
aftur.
Með bátnum var Lydersen
gamli skipstjóri og skipverjar
hans. Þeir ætluðu að gista á eyj
unni og sjá hvað vrði um skipið
um nóttina.
Við litnm í síðasta sinn á hið
hjálparlausa skip. Með þessu skipi
fór jeg á fyrstu ferð þess með-
fram Norðurlandi fyrir meira en
20 árum, og nú var jeg með því
á síðustu ferð þess.
Hinir ógestrisnu íbúar eyjar-
innar eru farnir heim. Sprak úr
tveimur brotnum björgunarbát
um flýtur í fjöruborðinu. Máv-
arnir eru jafnvel orðnir þreyttir.
þeir flögra einn og einn yfir klett
unum og skipsflakinu og hverfa
síðan vlt í buskann.
Sk. V. Guðjónsson.
Óli gamli var lasinn og leitaði
læknis. Hann bar sig heldur illa
og læknirinn sagði til að hug-
hreysta hann:
— Blessaður láttu þetta ekki
fá á þig. Jeg hafði sjálfur sama
sjúkdóm fyrir nokkrum árnm og
náði mjer alveg.
Óli hugsar sig um stundarkorn
og segir síðan:
— Já, en þú hefir líka haft ann-
an lækni!
★
— Jeg þjáist af svefnleysi.
— Hefuðu leitað til læknis?
— Til hvers væri það. Hann
myndi sjálfsagt segja m.jer að
fara heim og leggja mig.
★
— Þjer segist hafa verið í skó-
verksmiðju. Hvað gerðuð þjer
þar ?
— Jeg — var að leita mjer at-
vinnu!