Lesbók Morgunblaðsins - 29.05.1938, Blaðsíða 2

162
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
hliðinni. Við iorum með fullri
ferð aftur á bak. Og nú þjóta
hugsanirnar gegnum luiga mimi
eins og örskot. \'ið höfum rekist
á annað skip, dettur mjer fyrst
í hug. Jeg finn að skipið tekur
smáhnvkk. Hamingjunni sje lof,
þetta hefir ekki verið stórt skip,
eða áreksturinn lítilf jörlegur.
Annar hnvkkur, og nú er mjer
orðið ljóst. að við erum að stranda.
•leg þýt upp á þiljur. Jeg sje enga
lifandi veru á leið minni. Morg-
ungnsturinn er ka'ldur og jeg er
í náttfötum einum klæða. Þegar
upj á þilfar kom sá jeg, að við
vorum að nálgast land. Við lág-
um rjett við fossandi, hvítfyss-
andi brimlöður. Klettarnir voru
ógurlegir að sjá í þokunni. Það
var eins og brimið. þokan og haf-
ið rynnu saman í eitt, og strönd
in var eins og drungaleg, grá ský
í þessn ímyndaða himinhvolfi.
Brimgnýrinn heyrðist frá landi,
en í fjarska mátti greina þoku-
lúðursvæl.
Xú hljóp jeg niður í farþega
rýmið aftur og vakti nokkra af
farþegunum. en fór síðan í klefa
rninn til þess að klæða mig. Jeg
fór í ljettustu flíkur sem jeg fann,
því jeg bjóst við að vökna og ef
til vill að þurfa að synda til lands.
Nú hevrðist hrópað: „Allir á
þiljur!“ Fólkið kom þjótandi
upp. sumir í fötum, en aðrir án
þess að hafa á sjer nokkra spjör,
svo að sðgja.
Skipið tók stórar dýfur í öldu-
ganginuiji og hver bylgja bar
ókkur nær brimlöðrinu, hinum
svörtu klettum og óvissunni um
hver endalokin vrðu.
Gamli skipstjórinn verður á
\ egi mínum, þar sem hann gefur
skipanir til hægri og vinstri, og
meðal nnnars þá skipun til loft-
skeytamannsins, að halda áfram
að senda út neyðarmerkið S.O.S.
★
— Allir eru nú tilbúnir á þilj
um. Björgunarbeltin eru tekin
fram. björgunarbátarnir tilbúnir.
Við bið-um átekta. Óróleikinn, sem
í fyrstu gagntók alla, var að
hverfa og menn reyndu að brosa
og tala saman, til þess að leiða
hugann frá alvörunni.
Lydersen skipstjóri.
Xú tókst að koma bát á sjóinn
og koma þannig línu á land. Lín-
an er fest utan um stóran stein í
landi. Á þessum veika þræði
hanga til að byrja með örlög okk-
ar. Við erum altaf að færast nær
og nær brotunum. Skipið kastast
fram og aftur af heljarafli. Vjel-
in er stöðvuð og það eru farnar
að ganga sögusagnir milli manna
um að sjór sje kominn í vjelar
rúmið og að hætta sje á ketil-
sprengingu. Á hverju augnabliki
búumst við við því að siglutrjen
láti undan og brotni. Okkur er
skipað að fara gætilega og um
leið tilkynt í hvaða átt mesta
hættan sje á að siglutrjen falli.
En hin yfirvofandi hætta virð-
ist vera liðin hjá. Skipið verður
stöðugra á klettunum. Það er
boðið upp á hressingu og margir
þiggja boðið og fara undir þilj-
ur augnablik. Annars erum við
öll á þiljum. Móðir situr með barn
sitt í kjöltu sjer, vafið inn í teppi.
Henni er kalt. Hún er náföl,
hjúfrar barnið að brjósti sjer og
horfir þögul á brimið. Barnið
lætur ekki heyra til sín í ham
ingjusömu skilningsleysi á því sem
er að gerast. Barnið er aðeins
ársgamalt og strandar nú á fyrstu
sjóferðinni í lífinu.
Það er að fjara út. Eftir því
sein lágsjávaðra verður, þess stöð-
ugra stendur skipið á klettunum
og hinir miklu hnykkir hætta
smátt og smátt. Milli skips og
lands er nú stuttui spölur og mað-
ur verður varla var við brim á
ldjeborða við skipið. Xú hefði ver
ið auðvelt að setja farþegana og
farangur þeirra á land. Mönnum
er nú orðið ljóst, að engin lífs
hætta er lengur á ferðum. Það
eina, sem gæti kondð fyrir, er að
skipið vlti um, þannig að það
legðist á hliðina. Þetta gat vel
hafa átt sjer stað. vegna þess hve
skipið lá flatt fyrir öldunum, og
þessi mÖguleiki gat haft hinar
alvarlegustu afleiðingar.
★
Nú gafst okkur tími til að fara
til klefa okkar og raða niður í
ferðatöskurnar og koma þeim
á þiljur. Skipshöfnin hefir' unnið
að því að koma björgunarbátun-
um á flot og setja í þá björgun-
arbelti. Bátarnir hatiga tilbúnir í
bátsuglunum.
Hálfur annar klukkutími er
liðinn síðan við strönduðum. Dag-
ur er að renna og hið kalda Ijós
morgunsins reynir að brjótast í
gegnum þokuna. Ströndin verður
æ skýrari. Þetta er klettaeyjan
May Island við mynni Forth-
fjarðarins. Ströndin er nokkuð liá
og brött við strandstaðinn. Lengst
í norðri sjáum við lítinn vita eða
turn og þaðan hljóma þokumerk-
in ennþá. Inni á miðri eynni, beint
upp af strandstaðnum sjáum við
loftskeytastengur og byggingu,
sem líktist vígi, og vitabyggingu.
Á suðurenda eyjunnar 'er auk
þess einn viti í viðbót.
★
Við sjáum ekkert til manna
ferða. Mávarnir svífa yfir hinni
eyðilegu eyju og strandaða skipi.
Jeg bið nú skipstjórann um að
láta setja mig á land til þess að
taka, kvikmynd af skipinu og
staðnum. Hann tekur dræmt í
það, en lætur þó tilleiðast. En þá
stendur svo á, að skipverjar eru
undir þiljum að snæða morgun-
verð og jeg verð að bíða. Meðau
jeg er að bíða sjáum við alt í einu
lítinn vjelbát koma í ljós úti á
sjónum. Nokkru áður hafði gufu-
skip siglt framhjá án þess að gefa
okkur gaum. Báturinn berst fljótt