Lesbók Morgunblaðsins - 03.04.1932, Qupperneq 3

LESBÖK MC RGUNBLAÐSINS
95
nustur á „livulsbak“ d Skallagrími.
Eftir Bjcirna Sæmundsson. .
,,Aiistan kaldinn á oss bljes“.
Klingelingeling! Það var fónn-
inn, sem hringdi kj. 7 að kvöldi 2.
maí 1930. „1505“., sagði jeg, um
leið og jeg lagði hlustina við og
hej'rði liina hreimþýðu og djúpu
rödd Guðmundar skipstjóra. ,,Við
íorum líðandi miðnættinu“, sagði
hann, ,,og verði jeg ekki kominn,
veistu, hvar þú átt að halla þjer
að“. „Allrjght, ekki skal standa á
mjer“, sagði jeg og klukkan 11%
var jeg kominn í bíl með alt mitt
hafurtask og fjdgdarlið, og eftir
að hafa slagað í ýmsar áttir í 2
mínútur, vorúm við komin niður
á litlu bryggjuna, þar sem „Skallli“
lá með „dampinn uppi“, ferðbú-
inn austur á Hvalsbak, en svo
nefna togaramenn nú vanalega öll
hin víðáttumildu djúpmið togar-
anna fyrir austan Austurliorn. Var
„Skalli“ heldur sknggalegur þar
sem hann lá þarna í rökkrinu, ljós-
laus með ölfcu, en márgs konar dót
til farartálma um skipið. En sú
var bót í máli, að það stóð svo vel
á sjó, að bátadekksbrúnin var ná-
kvæmlega jafnhá bryggjubrúninni,
svo að bíllinn hefði getað ekið með
mig út á skipið, ef pláss hefði ver-
ið þar fyrir liann. Þurfti því ekki
neina sjerstaka fimi, eða stofna
í jer í neinr. háska við að komast
um borð, sem hvort tvegg.ja getur
verið nauðsynlegt, þegar blásandi
stórstraumsfjara er og skipið er
r.okkið niður fyrir allar hellur.
Dótinu var skotið yfir á skipið; jeg
kvaddi fy.gdarliðið og stje hátíð-
lcga jHir hyldýpið milli skips og
bryggju, yfir í „Skallagrím“ og
gat ekki búist við að stíga á fasta
grund fvrri én erftir 11—12 daga,
en það var nú engin eilífð.
Það var sem sagt skuggsýnt um
borð og all-ógreiðfær leið „yfir
fjallið“, þ. e. áf bátadekkinU, eftir
]>akinu á vjelhúsinu, fram hjá
reykháfnum og öskurennunni og
upp á brúna; en það var bót í
ir.áli, að jeg var nauðakunnugur
leiðinni og auk þess alinn upp í
Grindavíkurhraununum, hafði svo
að segja !ært að ganga í þeim og
það segir ekki svo lítið, ef um ó-
greiðfærar leiðir er að ræða.
Jeg náði í skipsvörðinn, sem
hjálpaði mjer ineð dót mitt og
lagði svo á ,,fjallið“, og gekk ferð-
in slysalaust. Jeg segi ])að ekki til
þess að stæra mig, heldur af því,
að við næstu burtför skipsins á
undan, hafði einn af hinum vön-
ustu hásetum farið sömu leið, þeg-
ar eins stóð á. en varð fótaskortur
á vjelhúsþakinu og fótbrojtnaði,
svo að hann varð að hverfa heim
aftur og var því ekki með í þessari
ferð, og saknaði jeg þar vinar í
stað. Það var gamli Gísli.
Það var heldur dauf aðkoma
þarna, ekki nokkra lifandi hræðu
að ^sjá eða heyra á skipinu nema
vörðinn. Stýrishúsið var opið, en
aðgangurinn að skipstjóraherberg-
inu (,,brúnni“) lokaður, og lljet
jeg því fyrir berast í stýrishúsinu
og var þar gott að vera, því stýris-
vjelin hafði fengið svo ríkulegan yl
i kroppinn, að hún var vel aflögu-
fær og bætti mjer þannig upp ó-
næðið, er hún hafði stundum áður
bakað mjer, ineð skvaldri sínu og
háreysti á nóttunni.
Það er svo sem ekkert ..spenn-
andi“ niðri við höfnina á þessum
tíma dagsins, eða næturinnar, öllu
heldur, við afskekta bryggju á
mannlausum og ljóslausum ..fiski-
dalli“, í skugga af brvggju, sein
sjálf er dauflega lýst af raf-
magni höfuðstaðarins. 12. tíminn
var því lengi að líða og ekkert bar
fyrir augun, sem vakti athygli,
nema 2—3 mannhræður. sem komu
niður á bryggjuna og hurfu aftur
jafnharðan; áttu auðsjáanlega lít-
ið erindi og ekkert á „Skalla-
grím“. Loks sló bæjarklukkan
tólf og úr því fór fólkið að tínast
að, meðal annars brvtinn, en það
var ekki vor góði gamli Hilli, held-
ur einhver nýr náungi, sem jeg
þekti alls ekki. Hann opnaði að
vísu fyrir m.jer hið allra helgasta,
en )>á vantaði ljós. Ljósastraumur-
inn var ekki kominn á, og Jónas
eða aðrir vjelamenn ókomnir. Bryt-
inn gat grafið upp eldspýtur ein-
hvers staðar aftur í og fekk jeg
])á Ijós, nægilegt til þess að fara
að koma mjer fyrir í rúmi skip-
stjórans. Samt fór jeg ekki „til
köjs“, því að jeg vildi gjarna vet’a
npj)i. þegar farið yrði af stað.
Skipsmenn drifu nú seni óðast að
labbandi með sína svörtu „synda-
poka“ á öxlunum, eða sumir —
burgeisarnir og hinir flottari, í
bílum -og fór nú að lifna við og
birta af ljósum. Um eittlevtið koin
..Manden for det Hele“, skipstjór-
inn, en hann var ekki hinn síðasti
um borð, og klukkan var orðin
nærri tvö ,þegar hann skipaði þeim
að lejrsa landfestar. Smám saman
virtist bryggjan fara af stað —
aftur á bak — og á næsta augna-
bliki rann „Skalli“ út hafnar-
mynnið og hin sofandi höfuðborg
fjarlægðist oss meir og meir, eða
við hana.
Það var nú komin aftureldhig og
var það ætlun mín, að doka við
uppi til þess að sjá sólaruppkom-
una um fjiigur-leytið, en nenti því
svo ekki, enda var napur austan-
vindur og hæpið, að sólin mundi
sjást koma upp. Kaus jeg því að
legg.ja mig, en „Skalli“ rann liðugt
út flóann, „góður á lensinu“ og
átti fyrir sjer að ,,ilensa“ betur
áður lyki. Mun jeg hafa sofnað á
Bollasviði, og vaknaði ekki fyrri
on kl. 7, er við vorum við Reykja-
nes og Grindavíkursjórinn hlasti
við framundan, hálfúfinn, eins og
hann er vanur að vera í „austan-
landsv'nningi“, {). e. þegar vindur-
inn stendur nieð landinu frá Eyj-
"i ■' Reyk.janes, en ])að var ein-
raitt be'nt. í nefið á ,.Skalla“, sem
i'slað' á móti austansjó og 6 stiga
f.i sti og fekk sjer nú ærlegt þrifa
bað, eftir dvölina í höfn, þar sem
kolarj'k. aska frá eldunum, lýsi og
útsalt úr fiskinum legg.jast á eitt til
að gera togarann, sem keinur ])veg-
irn og sn.vrtilegur af veiðum að
einhverju endemi, seni hvergi er
komandi nærri, Þegar komið var
austur úr Grindavíkrtrsjónum,
hafði ágjiifin skolað hann hreinan
og flekklausan og gert laug-
ardaginn að siinnum laugardegi
fyrir skipið og sparað skipshiifn
inni mikla fyrirhöfn. Fórum við
um innanverðan „Bankann“ um
hádegisbil og _var þar nú ekkert
a$ sjá. nema fáeinar færevskar