Lesbók Morgunblaðsins - 11.11.1928, Blaðsíða 4

356
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
hans, landstjórirm í Herzegóvínu,
Potierik og hjá ökumanninum sit-
ur eigandi bílsins, Harrack greifi.
Fylgdarliðið hefir skift sjer niður
í þrið'ja og fjórða bílinn.
Mannfjöldinn vex og húrrahróp-
in verða þróttmeiri. Erkihertogan-
um er íagnað á ysta hjara síns
víðlenda ríkis. Við hlið hans situr
kona hans og hann finnur þakk-
látssemi hennar að vera hylt sem
keisaradrotning. Hann lætur hríf-
ast uin stund; margra ára óskir
eru að rætast. Þau nálgast ráð-
húsið.
Skyndilega heyrist hvellur af
skoti. Klukkan er hálf ellefu. —
Lítil sprengja lendir í næstsíðasta
bílnum, veltur niður og liggur á
götunni. Þegar síðasti bíllinn er
um það bil að komast framhjá,
springur hún með miklum hvelli,
svo sem skotið væri af fallbyssu.
Allir hílarnir nema stað'ar. Tveir
liðsforingjar úr fylgdarliðinu eru
særðir. Erkihertoginn skipar líf-
lækni sínum að hjálpa hinum
særðu. Yfirliðsforinginn, sem er
hættulega særður, er fluttur til
sjúkrahússins. Á meðan þessu fer
fram fleygir tilræðismaðurinn sjer
í Miljatjka-fljótið. Menn .veita
honum eftirför og hann er tekinn
höndum hinumegin fljótsins. —
Hann er austurrískur Serbi, ung-
ui prentari að nafni Jabrinovitsj.
Bíllinn, sem fyrir sprengjunni
varð, er nokkuð skemdur og ann-
ar fenginn í hans stað. Eftir 10
mínútna töf er förinni lialdið á-
fram. Erkihertoginn er þögull.
Nú er komið’ til ráðhússins og
borgarstjórinn tekur á móti gest-
unum. Hertoginn er reiður. „Hjer
er tekið á móti gestum með
sprengikúlum!“ segir hann. Eng-
inn svarar. Hálf utan við sig af
hræðslu heldur borgarstjórinn
ræðu sína. Áheyrendum fatast að
hlusta. Þegar erkihertoginn byrjar
svarræðu sína, finnur hann, að
rödd hans skelfur og með erfiðis-
munum tekst honum að sýnast
nokkurn veginn rólegur. Kona
hans tekur á móti frúm nokkurra
oddborgara.
011 er þessi viðhöfn hlægileg,
Hjer hafa hin tignu hjón lagt líf
sitt í hættu til þess eins að hlusta
á nokkrar fáránlegar ræður í þessu
loftlága Jiúsi, sem til hátíðabragðs
er skreytt fáeinum veggtjöldum
og ábreiðum. Hinir tignu gestir
fara út úr ráðhúsinu. Mannfjöld-
inn er nú orðinn æstari, og húrra-
hrópin kröftugri. Harrack greifi
spyr landstjórann:
„Hefir yðar velborinheit ekki
sjeð um, að hans konunglega há-
tign nyti verndar hersins meðan
hann er í borginni?“
„Haldið þjer, herra greifí,“ svar-
ar landstjórinn, „að' Serajevo sje
morðingjabæli?“ Hann heíir enga
hugmynd um það, liversu mörg
mannslíí þessi vanræksla hans
muni kosta. *
Erkihertoginn er náfölur og
veitir æ örðugra að hafa vald yfir
sjálfum sjer og lýsir því nú yíir,
að hann óski, að dagskránni sje
breytt. Hann vill þegar í stað fara
til spítalans til þess að vita, hvern-
ig hinum særðu líður, en kona
hans skal halda áfram til stjórn-
arráðshússins, þar sem morgun-
verðurinn bíður þeirra. En hún vill
endilega fylgjast með honum og
þegjandi gefur hann samþykki sitt
til þess. Til varúðar er önnur leið
valin en sú, sem ákveðin liafði
verið.
Harrack greifi vill gjarnan votta
samúð sína og býðst til þess að
halda vörð á vagnþrepinu við hlið
erkihertogans. En hertoginn hiðst
undan og óskar að vera í næði.
Nú halda bílarnir aftur á stað
í sömu röð, en aka þó nokkru hrað
ara en áður. Mannfjöldinn hefir
vaxið. Húrrahrópin kveða við frá
þúsundum munna: „Zivio, Zivio.“
Af misgáningi snýr fremsti híllinn
inn í Franz Jósefs götu.Yagnstjór-
inn í næsta bílnum fer á eftir, en
landstjórinn kallar til hans, að
það sje skökk leið. Hægir hílstjór-
inn þá ferðina til þess að beygja
við. í sama vetfangi heyrast tvö
slcot frá gangstjettinni hægra meg-
in. Enginn virðist særður. Land-
stjórinn stekkur út og skipar öku-
manninum að fara aftur á bak, til
þess að komast á rjetta leið. Hin
snögga hreyfing veldur því, að
erkihertogafrúin fellur í fang
manns síns. Landstjórinn heyrir
þau bæði segja nokkur orð. En
einmitt í þessum svifum verður
honum það ljóst, að eitthvað alvar-
legt liafi komið fyrir.
Erkihertogafrúin situr þó enn
uppi. Hirðmennirnir koma hlaup-
andi. Enginn heldur að hertoginn
hafi orðið fyrir tilræðinu og kona