Eimreiðin - 01.01.1908, Qupperneq 38

38
II. GUÐ HINN ALGÓÐI HELDUR HÓF.
Einu sinni datt það í algóðan guð að halda hóf í sinni bláu
himnahöll.
Allar dygðirnar voru boðnar; einungis dygðirnar. Ekki var
þar neinum boðið af hinu kyninu, heldur eintómum konum.
Par komu margar dygðir, stórar og smáar. Smáu dygðirnar
voru þægilegri og kurteisari en þær stóru, en allar virtust vera
ánægðar og töluðu vingjarnlega hver við aðra, eins og samrýmd-
um vinkonum sæmir, sem alt að því eru náfrænkur.
Þá tók algóður guð eftir tveimur fallegum konum, sem ekki
virtust þekkjast. Tekur hann þá aðra konuna við hönd sér og
leiðir til hinnar til að kynna þær hvora annarri.
»Petta er hún Góðgiörðasemi,« segir hann, »og þessi hérna
er hún pakkldtsemi)« segir hann við þá fyrri.
Konurnar urðu alveg forviða; þetta var í fyrsta skifti sem
þær hittust, alt frá því heimurinn varð til, og er þó æðilangt síðan.
III. NÁTTÚRAN (Draumur).
Eg þóttist ganga inn í geysistóran sal með háum hvelfingum
niðri í jörðunni. Allur salurinn ljómaði af nokkurs konar einkynj-
aðri birtu, sem. virtist koma neðan úr djúpi jarðarinnar.
I miðjum salnum sat kona tignarleg ásýndum, í víðum kyrtli
grænum. Hún studdi hönd undir kinn og sýndist vera sokkin
niður í djúpar hugleiðingar.
Eg skildi þegar að þessi kona mundi vera ndttúran, sál mín
gagntókst af skyndilegum hryllingi, af helgum ótta.
Eg færði mig þangað sem hún sat, heilsaði henni með lotn-
ingu og tók til orða: »Ó, þú sameiginlega móðir vor allra! um
hvað ertu að hugsa? Ertu að ígrunda ókomin forlög mannkyns-
ins ? Eða ertu að liugsa um hin lífsnauðsynlegu skilyrði fyrir því,
að mannkynið geti komist á hæsta fullkomnunarstig, sem unt er,
og öðlast æðstu farsæld?«
Konan rendi seinlega til mín augunum svörtu, hvössu og ægi-
legu; varirnar opnuðust til hálfs og ég heyrði rödd, sem lét í
eyrum eins og sarghljóð, þegar járn urgast við járn.
— »Eg er að hugsa um hvernig ég eigi að fara að koma
meiru afli í fótavöðva flóarinnar, svo henni veitist hægra að kom-