Eimreiðin - 01.05.1903, Qupperneq 68

148
menn hafa ekki alt af kunnað að greina milli svefns og vöku —
eins og mun hafa verið í sögu þeirri, sem hér er um að ræða.
í þessu sambandi er það eftirtektarvert, að orðið svefn mun ekki
vera búið til af manni, sem hefir sofið og verið að hugsa um
þetta ástand eftirá, heldur af þeim, sem hefir horft á eða öllu
heldur heyrt menn sofa, því að orðið er leitt af því, hvernig and-
ardráttur manna breytist í svefni af linun vöðvanna, (sofna f.
somna; svefn á lat. somnus, grísku hypnos).
Til þess að betur skiljist, hvað ég á við, má nefna orðið
þreyta, sem eiginlega mun þýða stöðug þrá (eftir hvíld). í*að
orð er óefað búið til af manni, sem sjálfur hefir verið þreyttur;
mætti segja að það orð hefði skapast innanað, en orðið svefn
utanað, og er það að vonum, þar sem fyrra orðið táknar óþægi-
legt ástand, en síðara orðið þægilegt, en maðurinn hefir miklu
skýrari vitund þess, sem ilt er en gott. —
En ég vík aftur að þar sem fyr var frá horfið.
Guðfinnur kvartar undan að Hafliði sæki að sér, þ. e. þegar
hann sofnar sækir í sama horfið, hann dreymir Hafliða. I’etta
minnir mig á sögu, sem ég sá í læknisfræðistímariti einu, um
frakkneska konu, sem mist hafði barn sitt, og hélt við srurlun af
því að alt af, þegar hún sofnaði, dreymdi hana, að hún sæi kist-
una barnsins síns vera að síga ofan í gröfina, og hrökk hún þá
upp með andfælum. —
Svo er það, að roknahögg er rekið í þilið. Tetta högg er
talsvert þýðingarmikið, því að ætla má, að það hafi hrifið allmikið
á hinar næmu taugar Gests Pálssonar og undirbúið hann undir
það, sem seinna varð; en ekki virðist svo torvelt að gera grein
fyrir högginu, því að margt heyrist um nótt og brestur getur t.
a. m. auðveldlega orðið að höggi í eyrum þess, sem þætti ekkert
ólíklegt, að hann mundi heyra högg.
Eftir höggið er það sem G. P. sér Hafliða, eins og áður er
sagt, og sér hann í úlpunni, sem hann vissi ekki að hann hafði
verið í. ,
Eg er alveg samþykkur því, að úlpan sé aðalatriðið í sög-
unni. en lít þó nokkuð öðru vísi á það mál, en G. P. gerði.
Að það, sem Gestur sá, hafi verið það, sem nefnt er svípur,
er varla nokkurt efamál, og meira að segja, var þetta afbragðs-
svipur og frábærlega vel lagaður til að skýra, hvernig liggur í
mörgum þess háttar fyrirburðum.