Eimreiðin - 01.05.1903, Blaðsíða 71

Sveitin min.
Hlógu við mér hlíöar
hýrra blómalunda
í mætum morgunroða
minna æfistunda
þar, sem bernsku býli
bygt á grænu leiti
sást í sumarfagri
sveit með ljótu heiti.
Sá ég hvergi svífa
svani’ á vængjum fegri,
himinfugla hljóma
hvergi yndislegri;
sást á blómasafni
sunnuglit í hvammi;
ljósálfar sér léku
í lækjadrögum frammi.
Sumargræni salur,
sé ég þig í anda;
þínir fast á foldu
fjallaveggir standa,
heiöblár himinn yfir,
hlið er stórt á salnum
út að vesturægi,
op á fjalladalnum.
Máluð mjallahvítu
mín er höll á vetur,
ritar máni á mjöllu
margbreytt hulduletur,
norðurblossar nætur
niður þeyta gliti,
himinblámi breytist
boga regns í liti.
Sól á vesturvegum
varpar aftanljóma,
inn um hallarhliðið
hrindir geislablóma,
dýfir svo í djúpið
dýrum ljósafaldi,
hægt þá hliði lokar
húm með rökkurtjaldi.
Sífelt svanir kveði,
sveit, við þína voga,
vaggi sér á vængjum
vors í sunnu loga;
blómsturrósa blöðum
blær í hita svali,
röðull ljósaröðum
rinda liti og dali.
Z. 7h.