Eimreiðin - 01.09.1896, Qupperneq 29

189
stytt upp, en stormurinn hristi við og við svo sem lúkufylli af
þungum regndropum niður af trjánum eða þjrrlaði skrælnuðu laufi
framan í hann. , Það var að sjá, sem bæjarfógetinn tæki alls ekki
eptir þvi. Hann gekk niðurlútur með hendurnar krosslagðar fyrir
aptan sig.
Gunnhildur snaraðist aptur inn og setti í snatri púnsglas á
bakka. Svo tifaði hún á eptir bæjarfógetanum niður trjáganginn.
Hann hafði gengið inn í laufskála. Þar sat hann á bekk með
hendurnar fyrir andlitinu.
»Vill bæjarfógetinn ekki fá sjer eitt glas af púnsi?« Hann leit
upp og horfði á hana með hálfæðislegu augnaráði.
»Nei, þakka þjer fyrir.« -— »Bæjarfógetinn þarf að fá eitthvað
til að hita sjer á, ef þjer ætlið að sitja hjerna í garðinum í sona
veðri.« — »Farðu burt, farðu burt — lof mjer að vera einum í
friði.« •— »Jeg held það sje ekki bæjarfógetanum fyrir beztu að
vera einn.«
Hann stökk upp óður og uppvægur.
»Ertu, ertu orðin æðisgengin, Gunnhildur?« •— »Ekki held jeg
sjeu nú mikil brögð að því.« — »Farðu þá inn og annastu urn
beina handa gestunum. Þú átt ekkert erindi hingað.« — »Jú, ein-
mitt hingað. Jeg er líka vökukona.« — »Þú þarft ekki að vaka
yfir mjer.« — »Jú, herra bæjarfógeti, það er víst ekki vanþörf á
því.« — »Gunnhildur!« — »Þjer eruð veikur, herra bæjarfógeti.« —
>Já, jeg er veikur, dauðveikur,« sagði hann og hnje um leið aptur
niður á bekkinn og greip höndum fyrir andlitið.
Gunnhildur stóð dálitla stund þegjandi og virti hann fyrir sjer.
»Hvað er sjóðþurðurinn mikill?« — »Hvað — hvað áttu við,
Gunnhildur? Jeg skil ekki hvað þú meinar.« — »Látið þjer nú ekki
sona mikilmannlega, herra bæjarfógeti. Þegar menn eru veikir,
þá er nógu vænt að hafa vökukonur hjá sjer. Þær geta opt orð-
ið að eins miklu og jafnvel meira liði en fínu lærðu læknarnir.
Þær kunna svo mörg góð húsráð. Jeg er að spyrja um sjóðþurð-
inn. Á morgun fá hvort sem er allir í bænum að vita um hann.« —
»Jeg er frá, mannorð mitt er í veði!« — »Nú, nú, sjóðþurðurinn,
herra bæjarfógeti?« — »Rúmlega þúsund dalir,« muldraði hann í
sárum örvæntingartón. — »Nú, þó ekki meira.« — »Ekki meira?« —
»Og hvað munduð þjer nú segja, ef jeg gæti útvegað yður þetta
fje snemma í fyrramálið?« — »A jeg að trúa því, að þú gætir, þú
vildir lána mjer sona mikið fje, Gunnhildur?« —• »Já, gegn vöxt-