Eimreiðin - 01.09.1896, Síða 26

186
»Gerði jeg yður bilt við?« — »Jeg var dálítið hugsi.«
Hún rjetti honum höndina.
»En hvað þjer eruð orðinn karlmannlegur og —: og —
breyttur.«
»Fallegur« var rjett komið á varirnar á henni, en hún áttaði
sig, áður en hún sleppti orðinu.
»En þjer, tröken, þjer hafið ekki breyzt neitt.« — »So.« —
»Nei, þjer hafið alltaf verið jafnfalleg.« — »Fað má heyra, að þjer
hafið lært að slá gullhamra í höfuðstaðnum.«
Hún laut aptur yfir jurtabikarinn og fór að hagræða blómunum.
»Gullhamra? Nei, þetta er sannfæring mín — því miður.« —
»ÍM miður?« — »Já, menn eiga ekki að horfa í sólina, því þá
vöknar mönnum um augu.«
Hún ljet eins og hún væri önnum kafin í að laga blómvöndinn.
»Vil — viljið þjer fá blóm til að setja í hnezluna?« — »Já,
þakka yður fyrir. Jeg hef geymt það, sem þjer gáfuð mjer, þegar
við hittumst seinast. Munið þjer eptir því?« — »A fermingardag-
inn okkar.« — »Það var flosrós.«
»Rósatíminn er liðinn,« sagði hún og varpaði um leið dálitið
öndinni. »Nú er komið haust; nú eru hin litfögru skrautblóm í
fullum blóma.«
»Og þau eru ekki sköpuð handa börnum umkomulausra fá-
tæklinga.« — »Gunnlaugur! Því eruð þjer með þessi sáryrði við
mig?« — »Sáryrði við yður, fröken Sigriður, — jeg, jeg — já
það verður að fara sem fara vill, kallið þjer á foreldra yðar, hring-
ið þjer þjónana inn til þess að kasta þessum ókurteisa slána, þess-
urn Gunnhildarsyni, á dyr; en nú skuluð þjer fá að vita það, ef
þjer hafið ekki vitað það áður — Sigríður, jeg hef elskað yður,
jeg elska yður og jeg mun elska yður meðan jeg lifi.«
Hún stóð grafkyr og leit í gaupnir sjer. Hann færði sig einu
skrefi nær.
»Þjer eruð reið. Atti jeg ekki kollgátuna? Skrautblómin eru
ekki sköpuð handa börnum umkomulausra fátæklinga.«
Hún leit upp. Augu þeirra mættust og tillitið var jafninni-
lega ástúðlegt á báðar hliðar.
»Sigriður — ætli — ætli það geti verið —?«
Hún hallaði höíðinu að brjósti honum. Þau mæltu ekki orð
frá munni. Þau höfðu annað að gera með varirnar.
»Gerið þið so vel; má jeg bjóða einn bolla af tei.«