Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 15.11.1906, Side 5

XX., 52.—53.
ÞjÓÐVIL JItv\S .
209
að það mál verði eitt þeirra mála, sem
þingmálafundirriir leggja all-mikla áherziu
á á komanda vori.
Stjórnin setti þvi að búa mál þetta
ucdir í vetur, og er henni það því
síður vorkunn, þar sem mál þetta befir áður
•verið rætt all-ýtarlega á alþingi.
Olieimil í járyeiting.
Ráðherra H. Hafstein hefir á síðasll.
'hausti sett cand. mag. Arjúst Bjarnason
•semaukakennaravið hinn almenna menuta-
skóla, með 16C0 kr. árslaunum.
Yið þessa ráðstöfun ráðhorrans er það
athugandi, að hann hefir veitt manni
þessum þá launaupphæð, sem hann brast
hoimild til, og gjörzt brotlegur gegn á-
kvæðum gildandi fjárlaga.
I fjárlagafrumvarpi því, er lagt var
fyrir síðasta alþingi, fór hann að vísu
fram á, að fá 1600 kr. fjárveitingu handa
aukakennara. við hinn almenna mennta-
skóla, en báðar deildir þingsins synjuðu
um fjárveitingu þessa, en veittu að eins
fó til tímakennslu við skólann,sem þurfa
þótti.
Af því að cand. mag. Bjarni Jönsson
hafði i mörg ár gegnt tímakennslu við
skólann, hafði alþingi áður, afalvegsér-
stökurn ástæðum, veitt honurn 1600 kr.
árlega, og bundið þá fjárveitingu við
nafn hans, en þegar bann var rekinn frá
kennslustörfum við skólann, sem kunnugt
er, þá var engin þörf á því, að endurtaka
þá fjárveitingu, þar som kostur var nægr-
ar tímakennslu.
Að stjórnarmenn geri sér þessa ráðs-
mennsku að góðu, þarf þó vart að eía;
nóg er þægðin þeim megin. —
Ritsíma-bilanir.
LJÓTAR AÐDRÓTTANIR STJÓRNARMÁLGAGNA.
A Dimmafjallgarði, milli Hofs i Yopna-
firði og Grímsstaða, urðu nokkrar skemmd-
ir á ritsímanum seint í okt., þar sem «in-
angrarar brotnuðu á 10 staurum, og þráð-
urinn margslitnaði á litlu svæði, og skýr-
ir Forberg, simastjóri, svo fiáskemmdum
þessurn, að þær hafi stafað af því, að
klaki hafi hlaðizt utan um þráðinn,
svo að hann þoldi eigi þyngslin, og að
einangrararnir hafi sprungið, erklaki hlóðst
utan urn þá, og þráðurinn féll niður.
Skemmdir þessar hafa leitt til þess,
að áformað er, að fjölga símastaurum á
Dimmafjallgarði, og hafa símastaurar, sem
lágu á Akureyri, í þvi skyni verið send-
ir til Vopnafjarðar, enda má nú telja sýnt,
að viðgjörðir á síma skemmdum á þessu
svæði muni eigi geta gengið eins fljótt,
og greiðlega, eins og hr. Gufon. Björns-
son, og skoðanabræður hans, gerðu ráð
fyrir á síðastl. þingi.
Þegar fregnin um síma-skemmdir þess-
ar barst til Reykjavíkur, létu stjórnar-
blöðin „Þjóðólfur“ og _Reykjavíku það
þegar klingja, að skemmdir þessar hefðu
orðið af manna völdum, og „Reykjavík-
inw bætti við: „Hór er nú sýnilegur á-
vöxtur af starfsemi þjóðræðisblaðanna“.
Þessari svívirðilegu aðdróttun verða
nú ofan nefnd stjórnarmálgögn að kyngja,
sem betur fer, og ætti það að leiða til
þess, að þau færu ögn rarlegar í það'ept-
irleiðis, að breiða út óhróður um andstæð-
inga sína, því að ekki verða menn fijót-
ir til, að trúa öllu þvaðri þeirra, þegar
menn reka sig á jafn svivirðilegar, og á-
stæðulausar, aðdróttanir.
Vissulega er blöðum stjórnarandstæð-
inga engu siður annt um það, en formæl-
endum ritsímans, að árlegur viðhaldskostn-
aður verði sem minnstur, þó að þeir vildu,
að hraðskeytamálinu væri skipað á annan
hátt, som þeir sýndu fram á, að landinu
væri kostnaðarminni, og jafn framt trygg-
ara að öllu leyti, ekki sizt að því er höf-
uðstað vorn snertir.
,Breiöablik‘
heitir mánaðarrit til stuðnings íslenzkri
menning, sem nýlega er byrjað að koma
út í Winnipeg, og er hr. ólafur S. Thor-
geirsson í Winnipeg útgefandi þess, en
ritstjóri er síra Fridrik ,7. Bergmann.
Mánaðarrit þetta kostar oinn dollara
árgangurinn, og er það mjög snoturt að
öllutn ytri frágangi, og þau nr, sem vór
höfum séð, eru einuig mjög fjölbreytileg
að efni.
Oss j’ykir þvi alls ekki ósenniiegt, að
mánaðarrit þetta gæti einnig fengið nokkra
útbreiðslu hór á landi, enda ættu Aust-
ur- og Vestur-íslendingar að ksupa hvor-
ir annara biöð meira, en tíðkazt hefir.
Fra lestur-íslendingum.
Landar vorir í Winnipeg hafa nýlega
50
ilinn, er skotið reíð af; en Hollister var að velta því fyr-
ir sér, hvort Whíte hefði eigi öllu fremur tekið skamm-
byssuna upp úr kistlinum, er 9lysið varð, og var þá eigi
óhugsandi. að það hefði verið gert i ákveðnum tilgangi.
þar sem ella voru mestar líkur til þess. að slysið hefði
orðið af óvarkárni.
A hinn bóginn þótti Hollister ekki líklegt, að jafn
gætinn maður, sem White var, hefði ætlað að láta hlaðna
skamtnbyssu ofan í ferðakistilinn, og var honutn því næst;
skapi að ætla, að White hefði ætlað að taka kúluna úr
skammbyssunni, er slysið var.
Að urn sjálfsmorð væri að ræða myndi Hollister á
hinn. bóginn alls eigi hafa dottið í hug, en ádrátturinn, sem
hann hafði gefið vini sínum, v.-irð þess þó valdandi, að
hann fór að athuga betur, hvernig i öllu lægi, og fór þvi
að fiuna Felix að máli, spurði hann, hvernig allt hefði
atvikast, og innti hann, meðal annars, eptir þvi, hvað
oríið inyn li hafa af sendibrófum, 9em sagt. væri að Whíte
hefði ritað sköinmu áður en hjónavígslan fór fram.
„Það er. langt síðan farið var með þau á póststof-
una“, svaraði Felix. „Jeg sá einn vinnumanninn skjót-
ast út með þau, áður en ekið var til kirkju“.
Hollister fór nú að gera sér von um, að verið gæti
að vinnumaðurinn hefði lesið utanáskiiptina á bréfunum
on jafu framt ilatt honum annað í hug, sem hann átti
verra með að nefna.
,,Veslings unga frúin“, mælti harm, og andvarpaði.
„ Þetta var mæðulegt fyrir hana-.
„Vissulegau svaraði Felix. „Jeg hefi aldrei séð neinn
bera sig jafn autnlega. Þegar hún kom inn í herbergið
og sá, hvað um var að vera, hljóðaði hún upp, og kraup
43
og 7ar að hugsa um, hve skammt þess væri að bíða, að
likkranznr kætnu i stað búðarkranzanna.
Meðal þeirra, er inni voru, var dr. Forseth, sem
var þar heimilislæknir, og gekk Hollister þegar til hans,
er hann kom auga á haun.
„Hvað segið þór um þenna voða-atburð?“ mælti
hann. „Hr. Whíte skotinn, án þess menn viti, hver
morðið hefir framið. — Það er óttaleg gáta!u
„Þetta er öllum jafn óljóstu, svaraði læknirinn.
„Whíte var farinn inn i svefnherbergið, oghugðumenn,
að hann væri að búa sig til férðarinnar, en allt í einu
heyrðu menn skammbyssuskot, og þegar unga frúin, og
Stanhope, komu hlaupandi inn í svefnherbergið, sáu þau
að hann lá þar á gólfinu, og skammbyssau við hliðina á
honum'1.
„Hann hofir þá fyrirfarið sér sjálfur. Jeg hugði
þó —u
„Hægan! Það hlýtur þá að hafa orðið af slysi. —
Hann hefir að líkindum ætlað að láta skaminbyssuna i
ferðatöskuna sina, og þá hefir skotið óvart hlaupið úr
byssunni, og kúlan þotið gegnum hjartað".
„En unga frúin?u
„Hún er auðvitað alveg agndofa. —Hann var rnesti
ágætismaður! En mestu skiptir það þó, hve mikið rjón
föðurlandið hefir beðið við lát hans, því að hann hefði
verið sjálfkjörinn i æðstu embætti landsiasu.
Hollister stóð upp. „Hvnr er Stanhope?u spurði
hann, all-órór. „Jeg hugði, að honum væri Ijúft, að fá
að finna migu.
„Að likindum kýs hann helzt að vera i einvorunni.
— Það er hálfur-annar kl.tími, síðan jeg kom, því að