Fjölnir - 02.01.1835, Blaðsíða 10

10
kom yfir J)ær. J)etta ófrelsi, livurt sem |)aó kemur frá
mörgum eöa fáum, drepur audanu í þjóöunum, og það er
sú mesta óhamíngja sem nokkurt ríki getur íratað. Enn
J)að er ekki harðstjórnin tóm, eða ránglát yfirdrottnun,
sem ollir deýfð Jijóðarandans, so hann stundum kulnar út.
Menn sjá dæmi til, aö sumar Jijóöir sem áttu heztu lög,
og dugandi og rettvísa stjórnendur , haí'a samt dregist
apturúr, og orðið daufar og afskiptalausar af högum
sinum , af J)ví aðrir reðu öllu fyi-i J)ær, og J)ær voru
sjálfar til eínskis kvaddar. Enn öllu Jvessu fer J)ó
heldur fram enn aptur. Sumir eru vaknaðir af svefni,
og J)aö lítur so út, að J)essi tími ætli ser að vekja fleíri.
Eínsog liinar ytri mótspyrnur, veíkjast eínnig dag
frá degi þær sem iiiiianaö koma. Mettun eíntómra
holdlegra tillmegínga mínkar ár frá ári , og J)eír sein
ekki hugsa uin annað, eru litils metnir hjá siðuðum
Jijóðum. Stór felög liafa nú í ímsum löndmn afsvarið
bremiivín og aöra Jiessháttar drikki, og tekist að halda
Jiað. Ilatur og hindurvitni liafa leíngi aðskilið stðttirnar,
og ollað sundurþykkju og óhamíngju þjóðanna, enn fara
nú niíukandi. iþjóðdrambið lækkar, og J)ær J)jóðir, sem
liafa so ötdum skipti leítast viö að eýða hvur annari,
eru nú farnar að kannast við, að notadrjúgast inuiii vera
að lifa í eíníngu, og sjest J)að á betur og betur, livað
J)að er iunrætt mannlegu eöli, aö allir seu bræður.
Af öllu Jiessu er J)að auðsjáanlegt, að menn og
þjóðir, J)egar ekki vantar þekkíng og vilja, geta hruiulið
j)eírri mótstööu, sem þeírmæta af náttúrunni, eða brestum
sjálfra sín.
Aunað atriði, sein viö aldreí ötluin aö gleýma, er
fegurðin. Ilún er sameínuö nytseminni, — aö so miklu
leíti sem J)að sein fugurt er ætíð er til nota, audlegra
eöa líkainlegra, — eða J)á til eblíngar nytseminni. Sarat