Morgunblaðið - 18.12.1982, Blaðsíða 44

92
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 18. DESEMBER 1982

B-F hC/r\ er VG>r\SK.c>pu2>, hvernig 5tenolor
ba' <á þ\/í,ao ég verb áb reka aila. ungu
piltcmo. hér lourt pleð h^nclip"
Ó8Í er ...
... aö gefa hon-
um gjöf án tilefn-
is.
TM Ras U.S Pat Oft — a.1 rlghts raaarvad
•1982 Loa Angatoa Tknaa Syndtcata
l»ví miður maður minn. Skoðun hús-
ráðenda er ekki heima í kvöld!
HÖGNI HREKKVÍSI
'i öETUftOU &JÓRT SVO VEL AÐ &Í£>A
tAMJAö TtL EG Eí? liVJÍW A© KL/tBA
MÍG- ! / "
Stuðlum að því að elli-
lífeyrir verði skattfrjáls
S.E., Hellissandi, skrifar:
„Kæri Velvakandi.
Mig langar til að skrifa nokkrar
línur í tilefni af ári aldraðra, sem
nú er að renna í aldanna skaut.
Oft hef ég verið að velta þeirri
spurningu fyrir mér, hvers vegna
gamalt fólk skuli vera látið borga
opinber gjöld af ellilífeyrinum sín-
um. Er það ekki lágmarkskrafa í
nútimáþjóðfélagi sem vill standa
undir nafni, að það leysi aldraða
þegna sína undan skattaánauð?
Það er ósköp nöturlegt að hugsa
til þess, að loksins þegar þetta fólk
á að geta strokið um frjálst höfuð,
I eftir að hafa stritað alla sína ævi
unir stöðugri skattpíningu, þá er
séð til þess að ekkert verði af-
gangs hjá því — og fjárhags-
áhyggjurnar fylgja því á leiðar-
enda.
Sama er að segja um greiðslur
sem það fær úr lífeyrissjóðum, þar
tekur fólkið við peningum, sem
það hefur sjálft lagt til af tekjum
sínum á svo og svo langri starfs-
ævi, tekjum sem þegar hafa verið
skattlagðar í bak og fyrir. En það
þykir víst ekki nóg — aldrei er
nóg: Nú skal skattleggja þessar
sömu tekjur upp á nýtt. Eg hélt að
þetta væri kallað tvísköttun og
væri bannað með lögum. Ég skil
ekki svona kerfi.
En skólafólki er haldið uppi.
Það fær afslátt í verslunum,
námsstyrki og ég veit ekki hvað.
Og svo má það ekki vinna nema
takmarkað, því að þá missir það af
styrkjunum. Hvernig væri að
unga fólkið færi að sjá um sig
sjálft, svo og allir hinir kröfugerð-
arhóparnir sem mæna á ríkið þeg-
ar þeim er fjár vant, fyritæki,
stofnanir og einstaklingar?
Hvernig væri að þessir aðilar færu
að standa á eigin fótum?
Við eigum að stuðla að því að
ellilífeyrir verði skattfrjáls, svo og
greiðslur úr lífeyrissjóðum. Mér
finnst það aðalmálið."
Maður ársins 1982
Haraldur Guðmundsson, Reykja-
vík, skrifar:
„í sjónvarpsþætinum Á hrað-
bergi, sl. þriðjudagskvöid, sat Geir
Hallgrímsson, formaður Sjálf-
stæðisflokksins, fyrir svörum og
voru spyrjendur tveir.
Þátturinn hafði afslappað yfir-
bragð og hvergi var komið að tóm-
um kofunum hjá Geir. Hann var
einlægur og sagði blátt áfram að
úrslit prófkjörs sjálfstæðismanna
í Reykjavík, þar sem hann lenti í
sjöunda sæti, hefði verið sér per-
sónulega áfall. Að athuguðu máli
teldi hann það skyldu sína að
hvika ekki frá þeirri ábyrgð, sem
seinasti landsfundur lagði honum
á herðar með formannskjöri.
Geir útskýrði vel sjálfstæðis-
stefnuna og hvaða hagsmunir það
eru, sem sameina jafnmarga og
ólíka einstaklinga og þá sem
Sjálfstæðisflokkinn mynda. Kjör-
orðið Stétt með stétt er því
sannmæli hvað Sjálfstæðisflokk-
inn varðar.
Hugrekki Geirs og ákveðni þeg-
ar hann lýsti afstöðu sinni og
skoðunum kom mér þægilega á
óvart. Einnig hversu gjörsneyddur
hann var því að bregða fyrir sig
tilburðum máli sínu til stuðnings.
Mörgum stjórnmálamönnum
hættir til leikaraskapar í mál-
flutningi og ég gruna þá um að
reyna þannig að breiða yfir mál-
efnafátækt. Svona álíka og þegar
tónlistarmenn grípa til hávaðans
þegar þá brestur hæfni til að
spila.
Geir Hallgrímsson hefur greini-
lega yfirsýn í þjóðmálum og ber að
mörgu leyti af öðrum stjórnmála-
mönnum hér nú. Fyrir mér er
hann tvímælalaust Maður ársins
1982.
Geir Hallgrímsson
Þessir hringdu ..
Gera allir
sitt besta
Trygve j Thorstensen hringdi og
hafði eftirfarandi að segja: —
Velvakandi, ef ætti að gera allt,
sem allir óska eftir í útvarpi og
sjónvarpi, þyrfti í það minnsta 100
útvarps- og sjónvarpsstöðvar. Það
er mín trú, að þessir menn og allir
menn geri sitt besta.
Til bæjaryfir-
valda í Kópavogi
Kópavogsbúi hringdi og hafði eft-
irfarandi að segja: — Mig langar til
að biðja þig að vekja athygli bæjar-
yfirvalda í Kópavogi á glerhálli
gangbraut í Austurbænum, en hún
liggur frá Álfhólsvegi niður bratta
brekku og að Selbrekku. Gangbraut
þessa þyrfti nauðsynlega að sand-
bera og tröppur, sem þarna eru,
hafa fyllst af snjó og þar myndast
stórhættulegur svellbunki. Um
brautina er talsverður umgangur,
bæði skólabarna og húsmæðra, og
það sem enn eykur á hættuna er að
engin handrið eru þarna til að
halda sér í. Það væri ekki úr vegi,
að bæjarstjórnin legði lykkju á leið
sína og prófaði þetta af eigin raun.
Hvar eiga fugl-
arnir að fá
matbjörg?
A.K. hringdi og hafði eftirfarandi
að segja: — Það er mikið skrifað
um, að maður eigi að gefa smá-
fuglunum, og það hef ég alltaf gert
á svölunum heima hjá mér. En nú
hefur komið á daginn, að það
stendur í húsreglunum hérna að
ekki megi gefa fuglum úti á svöl-
um. Er ekki hæpið að setja slík
ákvæði inn í húsreglur? Hvar eiga
fuglarnir að fá matbjörg? Það
væri fróðlegt að vita, þar sem
þetta er eini staðurinn sem fjöld-
inn á kost á að nota til slíks í
stórborg. Þetta hefur engan sóða-
skap í för með sér, því að það eru
aðeins snjótittlingarnir sem koma
til að fá sér í svanginn, engar dúf-
ur, og þar að auki koma þessi grey
aldrei nema þegar það er snjór og
jarðbann. Ég er dýravinur og
langar til þess að halda áfram að
gefa þessum vinum mínum, en
samkvæmt reglunum má hvorki
gefa þeim á svölunum né lóðinni.
Þetta eru voðalegar reglur.
Erfiðleikarnir við
hvert fótmál — og
engin miskunn
D.G. hringdi og hafði eftirfar-
andi að segja:
— Það er út af þessum umræðum
um fóstureyðingar, sem mig lang-
ar til að leggja orð í belg. í Vel-
vakanda á föstudag (10. des.) var
t.d. talað um að þær væru „him-
inhrópandi synd“. Ég er ekki alveg
á þeirri skoðun, sem kannski er
skiljanlegt — við erum ekki öll
sammála. En hafa þær konur sem
jafnvel tala um „himinhrópandi
synd“ gert sér grein fyrir, hvernig
hlutskipti það er að vera einstæð
móðir og ala upp barn eða börn.
Mér finnst reyndar koma fram
allt of mikil einstefna hjá báðum
þessum ólíku flokkum, annars
vegar þeim sem vilja skýlausan og
óskilyrtan rétt konunnar í þessu
máli, án þess að fyrst sé athugað,
hvað hægt er að gera, og hins veg-
_