Morgunblaðið - 28.04.1979, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 28. APRÍL 1979
Jón Þ. Árnason
Lífríki og lífshættir XXXV
Það er misskilningur að ímynda sér að þeir sem
afneita lögmálum lífsbaráttunnar, fái notið
frelsis tii frambúðar.
Daglegur sósíalismi í Berlín vorið og sumarið 1945: Er alveg víst að hjarðir steppunnar myndu njóta
sín síður í París, London, Washington eða — Reykjavík?
Ávextir oflátsfriðar
AUt þangað til fyrri heims-
styrjöldin brauzt út árið 1914,
höfðu stórveldi Evrópu, sem þá
töldust 5 eða 6, ráðið ein öllu um
áratugi, hvarvetna um heim, þar
sem þau fýsti. Valdi sínu beittu
þau þegar og þar, sem þeim
sjálfum þóknaðist. Alvegfeimn-
islaust og af myndugleika þeirr-
ar yfirburðaatorku heila, hjarta
og handa, er þúsund ára gömul
og gróin vestræn menningararf-
leifð heimilaði. Þá voru Evrópu-
menn enn að mestu ósnortnir af
smælingjaboðskap jöfnunar-
stefnunnar. Þeim fannst sjálf-
gefið, að ábyrgt vald hvíldi á
herðum hinna hæfustu og voru
umhugsunarlaust sannfærðir
um, að æðsti og réttlátasti
dómstóll í þeim efnum væri
lífsbaráttan sjálf — stríðið, sem
ætti eilífðina fyrir sér.
Að loknum hinum hörmulegu
bræðravígum árið 1918 lá
Evrópa í sárum, en þó ekki
helsærð. Hún var 2 vestrænum
stórveldum snauðari, og 3.
Evrópustórveldið, rússneska
keisararíkið, er um langan tíma
hafði verið áfjáð í að tileinka sér
vestræna menningu og lofaði
góðu, varð kommúnisma að bráð
og Evrópu því glatað, einkum
sökum stjórnmálavanþroska í
landi „hinna ótakmörkuðu lífs-
möguleika". Bandaríkjastjórn
sá mannsandlit á kommúnism-
anum, festi trúnað á uppspun-
ann um að böðlaverkin væru
réttlát hefnd „fátækra bænda og
frjálslyndra menntamanna" á
vondum aðalsmönnum og spillt-
um prestum. Stjórnvöld í
Washington þvinguðu Breta og
Frakka til að bregðast Denikin,
Koltschak, Wrangel og liðssveit-
um þeirra, (sem áttu um tíma
lítið annað eftir en að greiða
ófreskjunni náðargjöldin), ekki
sízt sökum fjárfestingaráhuga
bandarískra kapítalista.
Fremsta í þeim flokki má t.d.
nefna Max Warburg og Jacob
Schiff, helztu eigendur banka-
samsteypunnar Kuhn, Loeb &
Co., svo og forsvarsmenn Vultee
Corporation, Seversky Aircraft
Corporation, Ford Motor
Company, Consolidated Aircraft
Company o.fl.
Evrópa átti framtíð
En, þrátt fyrir allt, Evrópa
var ennþá köllun sinni trú.
Henni tókst furðuvel að sann-
færa Bandaríkjamenn um „að
heima er bezt“, og slá sóttkví um
þrælstjórnarríkin. Aftur var
þannig komið nálægt 20 árum
síðar, að 4 vestræn Evrópuveldi
hefðu getað ráðið heiminum
öllum ein, ef þau hefðu borið
gæfu til að einbeita kröftum
sínum. Jafnvel þó að svo hefði
ekki orðið, réðu Evrópumenn
hvar og hvenær ljós og hiti, lög
og réttur fengju bezt notið sín
um nálega allan heim. Nær alls
staðar voru óskir Evrópu skildar
sem skipanir og skipanir hennar
sem lög.
Um ólánsárið mikla, árið
1939, þegar bræðrablóðbaðið
hófst að nýju, er vart þörf að
orðlengja, og enn síður eftirköst
þess. Drepkýlið, sem lagt hafði
blóma rússnesku þjóðarinnar í
fjöldagrafir, spýtti hroða sínum
yfir Austur-, Mið- og Suðaust-
ur-Evrópu með afleiðingum,
sem margsinnis hafði verið vak-
in athygli á, en alltof valdamikl-
ir umsvifamenn á Vesturlöndum
létu sér í léttu rúmi liggja. Þótt
þannig væri komið, að verkin
töluðu þvílíkri heljarraust, að
jafnvel þeir hlutu að heyra, var
samt sem áður ekki úrtímis að
koma kommúnismanum fyrir
kattarnef. Þess voru Evrópu-
þjóðir reyndar naumast megn-
ugar einar. En þar sem Banda-
ríkin töldust heyra vestrænum
menningarheimi til, hefðu ótví-
ræðir yfirburðir þeirra á vett-
vangi hernaðar- og framleiðslu-
tækni mjög auðveldlega getað
komið því í verk, sem gera þurfti
og gera bar.
Vissulega tóku Bandaríkin
forystuna, og sú forysta hefir
rækilega sannað, að óravegur er
frá sigri þótt yfirburðir á sviði
framleiðslu-, viðskipta- og hern-
aðarmáttar séu risavaxnir, ef
lífsskoðun leiðtoganna lýtur
sölutorgslögmálum og þjóðun-
um innrætt að baráttuhugur sé
löstur, en sátta- eða samruna-
hyggja sáluhjálp.
í fljótu bragði sýnist mér
ekkert sanna betur úrkynjunar-
árangur þessara viðhorfa á
sársaukafyllri hátt en sú stað-
reynd, að sáttahyggjumenn
skuli engu hafa fagnað meira
undanfarið en þeirri mildi GUL-'
AG-manna, að þeir skuli hafa
leyft íbúum Vestur-Evrópu,
þessa litla og þröngbýla skaga
út úr hlaðvarpa sínum, að fitna í
friði eins og aligrísum, sem bíða
meðhöndlunar, í heil 30 ár án
þess að hafa gefið því gaum, að á
þessum 30 árum hafi t.d. smá-
ræði eins og þetta gerzt:
a) í stað þess að njóta gífur-
legra hernaðaryfirburða,
verða Vesturlönd nú að sætta
sig við hernaðarjafnvægi,
Evrópa í
fjötrum óska-
drauma —
„Made in
USA“
b) í stað þess að njóta afrakst-
urs afreka sinna í heilum
heimsálfum, sem Vestur-
landamenn uppgötvuðu að
voru yfirleitt byggilegar
mönnum, þar sem þeir síðan
ríktu og ræktuðu, reistu hús
og hýbýli og svo að segja öll
önnur mannvirki, fundu
ógrynni náttúruauðæva og
nýttu (því miður raunalega
oft og óafsakanlega af meira
kappi en forsjá rétt eins og í
eigin heimkynnum), drottnar
nú nakin villimennska frum-
stæðra eða hertýgjuð villi-
mennska þrælstjórnarríkj-
anna,
c) í stað þess að njóta alræðis á
öllum úthöfum heims og
flestum innhöfum, verða
Vesturlönd nú að láta sér
lynda aðgát í návist sovézkra
herskipa, kafbáta, kaup- og
fiskiskipa,
d) í stað þess að njóta fullkom-
ins öryggis í lofthelgi sinni,
verða Vesturlönd nú að sætta
sig við skara sovézkra
njósna- og sprengjuflugvéla
yfir höfðum sér og þegna
sinna sérhvert andartak, og
— horribile dictu —
e) í stað þess að njóta fjand-
skapar kommúnista og ótta
þeirra við hernaðarsamtök
sín, verða Vesturlandamenn
nú að þola þá niðurlægingu,
að kommúnistaflokkar ýmsra
landa lýsa eindregið yfir, að
GULAG-menn
ganga glott-
andi inn um
opnar dyr.
þeim hugnist ákaflega vel að
hlýjunni í NATO.
Hér hefir aðeins verið drepið
á augljósustu ávexti varnar-
andafriðarins. Auðvitað fer ekki
á milli mála, að þeir eru
sprottnir af veiklun, er náð hefir
frillutökum á andlegum og sál-
rænum lífsháttum Vesturlanda-
búa, og að þessi bilun er sátta-
hyggjan, sem nýskeð hefir tekið
sér spariheitið „frjálslyndur
íhalds-sósíalismi“. Þýtt á
mannamál myndi þessi marx-
iska forskrift tæplega taka sig
betur út undir öðru vörumerki
en FLÆRÐAR-KOMMÚNISMI.
Ambátt vinstriandans
Undanhald og uppgjöf Vest-
urlanda á sviði stjórn- og her-
mála er því engin tilviljun af
dularfullum rótum runnin. Þar
hafa hin margvíslegustu öfl átt
hlut að máli og beitt sér af
alefli, bæði leynt og ljóst, og á
hinum ólíklegustu stöðum. Al-
kunna er áþján uppeldis- og
menntastofnana undir vinstri-
mennsku, en út í þá sálma leyfir
ekki rúm að farið sé nánar nú. A
annað má hins vegar minna
fáum orðum, enda ekki mjög
fjarskylt. Það er mengun kirkj-
unnar, sem um aldir var beitt
sverð og styrkur skjöldur vest-
rænnar menningar, og átti
hreint ekki vanþakkarverðan
þátt í að efla valdastöðu Vestur-
landa víða um veröld.
En nú?
Bara tvö dæmi:
+ Á meðan vinstrimenn höfðu
Aldo Moro á valdi sínu frá 16.
marz til 9. maí f.á., þegar þeir
fleygðu honum frá sér limlest-
um og myrtum, tilkynnti Vati-
kanið að Páll VI., þáverandi
páfi, hefði beðið kvalara hans
honum griða „krjúpandi á
hnjánum". Fram að því hafði
ég verið svo fávís að halda, að
kristnum manni, allra sízt
kirkjuhöfðingja, leyfðist ekki
að krjúpa öðrum en Guði
sínum í bæn.
+ Síðastliðin 10 ár hefir Heims-
kirkjuráðið styrkt svonefndar
frelsishreyfingar kommúnista
í sunnanverðri Afríku, m.a.
með beinum fjárveitingum til
verka, sem heimsræmd eru úr
föstum fréttaflutningi. Þessi
nýkristni hefir þó valdið
ágreiningi innan hinna ýmsu
kirkjudeilda, en jafnan hefir
„bróðurkærleikurinn" orðið
sigursælli. Árið 1978 nam
fjárstuðningurinn til „frelsis-
hreyfingar" kommúnista við
landamæri Rhódesíu, sem
berst með sínu lagi gegn
blóðsúthellingalausum valda-
skiptum þar, alls $ 85.000,00.
Á síðasta ársþingi Heims-
kirkjuráðsins, sem haldið var
í Kingston, Jamaika, og lauk
hinn 11. janúar þ.á., var sam-
þykkt að stofna sérstakan sjóð
til „kærleiksverknaða", og
veita úr honum minnst $
500.000,00 árlega, en ekki af
fjárlögum ráðsins eins og
venja hafði verið.
í samþykktinni var alveg sér-
staklega tekið fram, „að fram-
vegis skulu gagnrýnendur
fjárveitinga úr sjóðnum líka
fá að láta álit sín í ljós“ enda
þótt aðalritari Heimskirkju-
ráðsins, Philipp Potter, hefði
veitzt harkalega að þýzkum,
svissneskum, hollenzkum,
bandarískum og brezkum full-
trúum á þinginu undir um-
ræðunum fyrir að „þið sjáið
heiminn alltaf af ykkar eigin
sjónarhól, og heimtið að allar
ákvarðanir séu teknar sam-
kvæmt ykkar siðamati".
Og hvað varðar hina nýju
herra þessa heims um vestrænt
siðamat?
Að lokum ein skrítla:
' Á Islandi norður hefir dáind-
is-hópur í framherjasveit kirkju
Krists gjört lýðnum kunna þá
innblásnu hugljómun sína, að
sannur sovétvinur væri allra
þarlendra ritmenna viðræðu-
hæfast um boðun Fagnaðarer-
indisins.