Morgunblaðið - 30.04.1935, Blaðsíða 8

8
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudaginn 30. apríl 1935.
Smá-augltfsingar
2 nýtísku hægindastólar,
með háu baki, og Ottoman
með 2 Pullum, seljast strax^
mjög ódýrt. Frú Anne Möller,
Bergstaðastræti 83. Sími 2348.
2 samliggjandi herbergi á
efstu hæð í húsi, með Lauga-
vatnshita, til leigu fyrir reglu-
saman mann eða konu (ágætt
fyrir 2 saman). Fæði á sama
stað ef óskast. Upplýsingar
hjá A.S.Í.
Dyra- og gluggatjaldaefni,
nýkomin, mjög falleg. Versl.
Kristínar Sigurðardóttur.
— Ó! Jeg er búin að týna Guru
litlu. Það hlýtur að vera gat 4
vasanum.
Hestahey frá Kaldaðarnesi
til sölu. Verður afhent af Guð-
mundi Vigfússyni^ Baldurs-
götu 1, sími 4255.
BÓKBANDS-VINNUSTOFA
mín er í Lækjargötu 6 B (geng-
ið inn um Gleraugnasöluna).
Anna Flygenring.
„Spírella“. Munið eftir hinum
viðurkendu Spírella-lífstykkj-
um. Þau eru haldgóð og fara
vel við líkamann. Gjöra vöxt-;
inn fagran. Skoðið sýnisnorn á j
Bergstaðastræti 14. Sími 4151. j
Til viðtals kl.. 2—4 síðd. Guð- j
rún Helgadóttir.
Pergamentskermar. — Hefi
ávalt fyrirliggjandi mikið af;
handmáluðum pergamentskerm
um. Mála einnig skerma á
krukku-lampa. Púðar uppsettir.
Opið frá 1—6. Rigmor Hansen,
Suðurgötu 6.
Lin§ur,
hvítar Baunir,
brúnar Baunir,
grænar Baunir,
Viktoria Baunir,
fást bestar í
Það er viðurkent, að maturinn
á Café Svanur sje bæði góður
og ódýr.
-- - — * ■
Kaupum gamlan kopar. —
Vald. Poulsen, Klepparstíg 29.
Sími 3024.
Ekkl 25 auta blöð. en
IQQERT CtAEMEM
feæstQrjett&rmálaflutningR»QAa&
Skrtfstofa,: Oddí«ikr» fr '“'«0,
VanawtriPtl 10.
(SnagaBgEr ub anaturdyr).
Hár.
flugbita.
ódýra kjötíð
er til ennþá.
Hangikjöt af Hólsfjöllum.
Sjerstaklega gott saltkjöt.
Hjötbúð
Bsgeirs Asgelrssonar.
Þingholtsstr. 15. Sími 3416. ^
Hefi altaf fyrirliggjandi hár við
íslenskan búning.
Verð við allra hœfi.
Versl. Goðafoss
Laugaveg 5. Sími 3436.
Nýreykt hangikjöt
og
öúýrar rullupylsur.
Hjitbúðln Hsrðubreið.
Hafnarstræti 18. Sími 1575.
p e ii ii i

ardfinur

Tvö samliggjandi, síerstaklega gúð
Skrifstofuherbergi, í húsi mínu,
Lækjartorgi 1, til leigu 14. maí.
P. Stefánsson.
Vindsængur, vindkoddar, sólbaðsábreiður með kodda, senu
einnig má nota sem regnslag, og margar aðrar útiveru-
vörur, seljum við lægsta verði, miðað við gæðin.
SPORTVÖRUHÚS REYKJAVÍKUR,
Sími: Fjórir-núll-fimm-þrír.
í SNGRUNNI. 2.
á síðasta augnabliki — mjer finst það svo merki-
legt að hugsa til þess.
— Jeg er hræddur um, að í þetta sinn sje lítil
von á slíku, greip ráðherrann fram í fyrir hon-
um. Mjer hefir þótt vænt um að enginn hefir pínt
mig með spurningum þessa daga, einkum þar
sem jeg veit, hvernig ykkur er innanbrjósts, og
reyndar mjer líka, inn við beinið. En maður get-
ur ekki látið persónulegar tilfinningar ráða.
— Nei, jeg skil það mæta vel, sagði Keynsham.
— En mjer þykir þetta leitt, engu síður en
ykkur. En jeg er hræddur um að öll von sje úti
fyrir veslings Brandt. Mjer er kvalræði að minn-
ast á þetta. — Ekki aðeins af því að jeg þekki
manninn og hefi mjög miklar mætur á konu hans,
maður verður að loka augunum fyrir slíku. En
þetta er alt ömurlegt.
-----Maður drepur annan mann í bræði!
— Nei, jeg sendi ekki mann í gálgann með
köldu blóði, nema hann sje hreinræktaður morð-
ingi.
Sir Humphrey stundi við.
— Því er nú ver. Brandt var oft hræðilega upp-
stökkur, gat mist alla stjórn á sjer, sagði lávarð-
urinn raunamæddur. — Og Penham var ógeð-
ugur náungi. Hann var að vísu ágætur leikari, en
beinlínis andstyggilegur maður.
— Jeg er yður sammála í þessu, en Iög eru
lög og þau segja: — Þú skalt ekki mann deyða!
1 þessu kom þjónn inn með ferðateppi á hand-
leggnum og opnaði dyrnar fyrir ráðherranum.
— Eftir hálfs mánaðar tíma förum við á veið-
ar aftur í skógunum okkar, ságði Edward lávarð-
ur við gest sinn. — Jeg læt yður vita, hvenær það
verður.
— Þakka yður fyrir, Keynsham, sagði hinn og
slökti á eldspýtunni, eftir að hafa kveikt í pípu
sinni. — Verið þjer nú sælir, og kærar þakkir.
Berið Louise kveðju mína, og þakkir.
Bifreiðin ók af stað, en lávarðurinn flýtti sjer
inn í hlýjuna. Gestirnir litlu spyrjandi upp, þegar
hann kom inn.
— Sagði hann nokkuð, var spurt.
— Já, rjett síðast, sagði hann. Jeg þorði auð-
vitað ekki að þaulspyrja, en jeg fór eins langt og
jeg komst. Mjer skyldist að örlög Brandts sjeu
ákveðin.
Hrollur fór um Louise.
— Jeg gat aldrei þolað manninn, en samt sem
áður fæ jeg ekki skilið að hægt sje að dæma mann
fyrir morð, þó hann slái annan í rot í áflogum.
— Þessir bannsettir lögfræðingar hafa stein-
hjarta, hrópaði bróðir hennar æstur.
— Sjáið þið til. Rossiter játaði áðan að lögin
væru ófullnægjandi í þessum efnum. „Morðingi“
og „banamaður“ getur verið tvent ólíkt. En hví í
ósköpunum færir hann eða aðrir hans líkar lögin
þá ekki til betri vegar? Þið vitið sjálf, að hæsta-
rjettardómarinn sagði, að reyndar væri hjer nokk-
ur bót í máli, þó ekki svo, að hægt væri að taka
það til greina. Endemis vitleysa að tarna!
Eldri maður gerði þá athugasemd, að svo strang-
an dómsmálaráðherra hefðu þeir ekki haft í
mannaminnum.
— Við vitum öll, bætti hann við, að hans há-
tign konungurinn, er reiðubúinn að skrifa undir
náðunarskjalið hvenær sem er.
— Það kemur fyrir ekki, andvarpaði Louise. —
En hvað segið þið nú við því, að fá ykkur ærlegt
bað fyrir miðdegisverð sagði hún svo, til þess
að tala um annað. — En þið verðið bara að sætta
ykkur við það að vera án húshóndans á eftir, því
að hann á brýnt erindi til Norwich. En þið megið
ekki vera lengi að snurfunsa ykkur. Við spilum
bridge í kvöld. Á morgun fáum við okkur snúning.
Blessuð á meðan!
Gestirnir dreyfðu sjer til herbergja sinna. Og
innan skamms skvömpuðu þeir, og 'gerðu sjer lífið
þægilegt, hver í sinni kerlaug í hinum 12 baðklef-
um í Keynsham Hall.
Sir Humphrey Rossiter, hinn yngsti dómsmála-
ráðherra, sem nokkurntíma hafði verið við völd í;
Englandi, hallaði sjer makindalega aftur í sætið í
hinni leigðu Limousine-bifreið, teygði úr fótunum,.
spenti 'greipar og tottaði pípu sína hugsi. Honum.
var óvenju órótt innanbrjósts. Lávarðurinn hafði
með spurningu sinni viðvíkjandi þessu máli, sem
vikum saman hafði fylt dálka dagblaðanna, vakið’
hjá honum efa, sem hann hafði reynt að svæfa
með sjálfum sjer.
Þetta fyrirkomulag er vissulega rotið og úrelt,.
tautaði hann. En það er engum vafa undirorpið,
að Brandt hefir drepið mann, hefir orðið manni
að bana. Hann hefir haft ágætan verjanda. Málið
hefir verið rekið á löglegan hátt og rjettlátan. —
Vitrir og óhlutdrægir kviðdómendur hafa lýst
hann sekan að morði, og hógvær og mannúðlegur
dómari hefir dæmt hann til dauða.Og hvað er svo
meira um þetta að tala? Samkvæmt lögum og
dómi er málið klappað og klárt. Þessar fyrirbænir
og þessi skrif í blöðin, sem vakið hafa samúð al-
mennings með hinum dauðadæmda fanga, koma
of seint. Að vísu hefði verið hægt að breyta ákær-
unni, en það hafði reynst ógerlegt af þeirri ein-
földu ástæðu, að fanginn neitaði að tala, og hinn
opinberi ákærandi sat fast við sinn keip að ákæra
manninn fyrir morð. Þess vegna hafði Brandt ver-
ið dæmdur sekur sem morðingi. Og það var sann-
arlega órjettmætt að skella nú allri skuldinni á
hann — Humphrey Rossiter — þegar búið var að
fella dóminn, þegar dómari o<g kviðdómendur voru
búnir að gera það, sem skyldan bauð þeim, og
þeir töldu rjett fyrir Guði og mönnum. En engu
að síður píndi þetta mál hann dag og nótt. Ótal
brjef streymdu til hans, sum nafnlaus, önnur vel
skrifuð og kurteisleg, undirrituð af áhrifamiklum
mönnum, sem báðu fyrir hinum áhamin'gjusama
fanga. Það var ráðist að honum úr öllum áttum.
Blessað fólkið skildi ekki, að það einasta, sem
stóð í hans valdi að gera var, að skerast í leikinn,
ef eitthvað nýtt kæmi fram í málinu, sem gæti
bætt málstað fangans. En nú var um seinan að
tala um slíkt. Hjól rjettlætisins snerist þegar hægt