Lesbók Morgunblaðsins - 29.09.1968, Blaðsíða 5
veslings Rose væri að finna. Hún
myndi hafa látið tælast til að fara á
fund hins dó'lgslega íslenzka hunds.
Hins vegar kynokaði hún sér við að
segja það berum orðum. Enn síður að
hún kærði sig um að þurfa að sækja
hana í greipar hans. Þess vegna skipaði
hún bónda sínum að fara þegar í stað
og athuga málið. Hún var annars ekki
vön að gefa honum fyrirskipanir. En
með því að Benedikt var ekki laus við
sektarkennd tók hann það ekki illa upp
en fór möglunarlaust.
Þetta var ekki löng leið til hins
ótínda rakka, en þó yfir smáhæð að
fara. Og þegar þangað kom, sá Bene-
dikt fljótlega með sínum eigin augum,
að grunur konu hans var réttur. Þarna
var sem sé Rose í mjög nánum félags-
skap við hinn íslenzka dólg. Og vegna
þess — ja, vegna þess hvernig ástatt
var hjá þeim hjúum, hlaut læknirinn
að bíða um stund. Honum þótti það
ekki skemmtileg bið. En áður en mjög
langt um leið breyttist ástand þeirra,
svo að hann gat tekið Rose eina með
sér heirm
Því verður ekki neitað að ádeilur
frú Violet á mann sinn eftir að hann
kom heim með tíkina,. voru talavert harð
ar, ekki sézt af því að hann játaði
fyrir henni af meðfæddum heiðarleik
sínum í hvaða félagsskap og í hvernig
ástandi hann hefði fundið Rose. Hún
sagði, að þetta væri hræðiiegt og að
skeytingarleysi hans væri hræðilegt.
Svo sem flestum verður reyndi Bene
dikt læknir að bera í bætifláka fyrir
sjálfan sig. Hann sagði það að vísu
slæmt, að honum skyldi hafa láðst að
loka útidyrunum nógu tryggilega þeg-
ar hann fór út frá því að fá sér kaffi-
sopa. En Rose væri ekki vön að fara
neitt nema þá í fylgd með þeim.
— Það stóð nú sérstaklega á hjá
henni núna, sagði frú Violet.
— Ha — ? Nújá, sagði læknirinm
Já það var þess vegna áríðandi, að
hún slyppi ekki út.
— En það er ekki víst að þetta eina
skipti komi að sök.
Frú Violet hnussaði fyrirlitlega. Hann
sem var læknir ætti þó að vita betur!
Það þyrfti yfirleitt ekki nema eina at-
höfn til þess að tik yrði hvolpafull
— Jahá,. jahá,. varð lækninum að orði
En það yrði þá ekki við því gert héðan
af.
— Já, þú segir það og ert bara hinn
rólegasti eins og ekkert hafi skeð. En
sökin er þín og þitt er að bæta fyrir
hana.
— Ég sé nú ekki, hvernig ég ætti
að geta það, sagði Iæknirinn. Nema þá
að við förgum Rose eða höfum skipti
á henni og öðrum hundi — eða þá að
við látum einhverja aðra annast hana á
meðan á þessu stendur.
— Farga henni! Láta hana til ann-
arra. Hvernig þú getur talað maður!
Þykir þér virkilega ekkert vænt um
Rose.
— Ojú, anzaði læknirinn. En hvað
sem því líður, þá sé ég ekki,. hvernig
ég ætti að geta bætt úr þessu á annan
hátt.
— Ne-hei, þú sérð það elíki! Þú ert
nú samt læknir og ættir a.m.k. að hafa
heyrt talað um fóstureyðingu.
— Fóstureyðingu?
— Já.
— Beyrðu nú, Violet mín, við skul-
um ekki tala eins og sefasjúkt fólk.
S'iiikt og þetta kemur ekki til mála,
nema okkur langi tii að verða að al-
mennu athlægi.
— Huh! Ekki snertir það mig, þótt
þetta blessað landsfólk þitt hlæi. Það
kemur ekki við mig. Annars væri þetta
út af fyrir sig, ef um sómasamiegan
hund væri að ræða. þótt ég ætlaðist
aldrei til þess að hún Rose færi að
eiga livolpa. En með svona afstyrmi!'
Ættlausum flækingshundi, ósiðuðum og
vanhirtum!. Ég er viss urn, að hann hef-
ur aldrei verið baðaður.
— Þetta er nú samt sá elskhugi, sem
Rose valdi sér, andmælti Benedikt.
Þegar frú Violet svaraði var hún
mjög ákveðin í málrómnum:
— Hann hefur tælt hana, þessi óupp
dregni rakki, sem flækist um ailt, og
er á eftir hvaða tík sem er. Hann er
viðbjóðslegur.
Benedikt leitaðist við að taka svari
landa síns. Seppi hefði í rauninni ekki
hagað sér á annan hátt en almenrit gerð-
ist hjá hundum, með því líka að ein-
kvæni væri enn ekki upp tekið hjá þess-
ari spendýrategund. Þar að auki ýjaði
hann á því, að á vissan hátt mætti það
verða þroskandi fyrir Rose að kynnast
því að verða móðir.
En konu hans var þráinn og stíf-
lyndið í blóð borið, enda rann það ómeng
að enskt í æðum hennar. Hún lét
ekki af þeirri skoðun sinni, að fóstur-
eyðing skyldi framkvæmd á Rose, og
ggrðist því ákvéðnari sem rökræður
þeirra. er að lokum breyttust í deilur
urðu lengri. Og þeim lyktaði ekki fyrr
en Benedikt tók frakka sinn og hatt
og skundaði til fundar við verkfræð-
inginn, nágranna sinn og vin. Hann kom
ekki aftur fyrr en mjög síðla kvölds og
var þá göngulag hans þannig, að ekki
sómdá menntuðum manni, sízt lækni.
Að' minnsta kosti verður að: telja það
líklega skoðun frú Violet.
Sjálfsagt hefur Benedikt lækni verið
Ijóst, að harrn bjó við nokkurt konu-
ríki, enda þótt hann hefði ekki áhuga
á að flagga þvL Það að drekka meira
en góðu hófi gegndi þetta kvöld átti ef
til vill að sýna mótmæli hans gegn því
að konan hans gengi allt of langt. En
hafi hann ímyndað sér, að þetta út-
undansérhlaup hans hefði áhrif á hana
í fóstureyðingarmálirra, þá skjátlaðist
honum. Frú Violet var jafn ákveðin og
áður. Og eins og venjulega hlaut hún
að hafa sitt fram.
Nú höfðu þau læknishjón oftsinnis
dáðst að vitsmunum Rose. Þeim bland-
aðist t.d. ekki hugur um, að hún skildi
meira og minna tal þeirra, þegar þau
ræddust við á enskri tungu, en það
gerðu þau að jafnaði á heimili sínu,
þótt frú Violet gæti raunar talað sæmi-
lega íslenzku. Um þetta voru þau alveg
sammála eins og að sjálfsögðu margt
fleira. En að hún myndi sýna þá yfir-
burða vitsmuni að síðar reyndist, það
kom þeimi mj.ög á óvart.
Því hvað gerðist ekki örsköir.mu áður
en dýralæknirmn skyldi koma og fram-
kvæma hina umtöiuðu aðgerð? Rose
hvarf eins rækilega og jörðin hefði
gleypt hana. Vart kom til mála önnur
skýring, á hvarfi hennar en að hún
hefði stokkið yfir hina háu virnetsgirð
ingu. Það hafði hún raunar aldrei gert
áður né reynt að gera svo vitað væri.
Og aiveg stórfurðulegt, að hún skyldi
geta það eins og girðingin var há.
Flótti hennar hlaut að hafa átt sér stað
síðari hluta nætur eða undir morgun.
Því að Benedikt læknir hafði þurft að
dve’ija fram eftir öllu á sjúkrahúsinu
og ekki komið heim fyrr að að hálfnaðri
nótt,. og þá heyrði hann til Rose niðri
í kjallara um leið og hanm gekk til
svefns. Þetta sagði hann frú Violet um
morgunir.n, því að hún var sofandi, þeg
ar hann kom.
Þegar dýra’æknirinn kvaddi dyra um
morguninn fannst Rose hvergi, þótt leit
að væri í dyrum og dyngjum. Það enti
með því að hann varð að hverfa aftur
við svo búið. Frú Violet sló því föstu,
að- Rose hlyti að hafa komizt að því,
hvað til stóð og þess vegna flúið. En
það- var afar merkiltegt og sannaði enn-
þá einu sinni vitsmuni hennar. Að vísu
var hægt að hugsa sér, að; Rose hefði
verið einhvers staðar nálæg og heyrt,
þegar hún talaði í símann við dýralækn
:on. En þó aldrei nema. Frú Violet var
alveg viss um, að hún hafði talað við
hann á íslenzku, enda var enskukunn-
átta dýralæknisins svo bágborin, að tæp
lega var hægt að eiga viðtal við hann
á þeirri tungu. En það sýndi, að Rose
fylgdist líka með, þótt talað væri á ís-
lenzku. Og tímaskyn hennar. Þá brást
það ekki heldur. Frú Violet hafði pant
að dýralækninn með þriggja daga fyr
irvara og aðeins átt þetta eina síma-
viðtal við hann. En veslings Rose tekur
ekki til flótta síns fyrr en siðustu nótt-
ina, nokkrum klukkustundum áður en
hann á að koma. Svona frábærlega gáf-
uð var Rose. Hitt kom að sjálfu sér, að
söknðurinn og hryggðin yfir hvarfi
liennar urðu við þessar staðreyndir enn
þá sárari en ella sér í lagi hjá frú
Violet. Benedikt læknir bar sig furðan
lega, enda hafði hann nú sínum 'læknis
störfum a® sinna. En frú Violet var
næstum óhuggandi Hún heimtáði, að
hann léti leita allt nágrennið og aug-
ýstí umœ hvarfið.
Að sjáifsögðu gerði Benedikt skyldu
sína í þessu sem flestu öðru.. Hann aug
lýsti tíkarhvarfið í tveimum víðlesnum
blöðum og einu sinni í útvarpi. En allt
kom fyrir ekkL
Dagarnir liðu, og hvarf Rose hélt
áfram að fá mjög á frú Violet. Þetta
gekk svo langt að Benedikt heyrði hana
einu sinni,. þegar hún vissi ekki um
nærveru hans; ásaka sjálfa sig fyrir að
hafa ætlað að láta framkvæma þessa
læknisaðgerð. Líklega væri 5H ógæfan
því að kenna. Þá brosti Benedikt læknir.
Og nú skeður það röskum sólarhring
síðar mjög síðla kvölds, að klórað er í
útidýrahurðina. Benedikt flýtir sér ti!
Framh. á bls. 12
TÆKNI
Brattfleyg flugvél í flugtaki.
Flugstöðvar í
miðborgum
á næsta leiti
6. þingi Alþjóða Flugvísindaráðsins
er nýlokið i Múnchen. Þar flutti m.a.
Mr. Boorer frá British aircraft Cor-
poration fyrirlestur um nútima loft-
flutninga. Hann sagði, að með bratt-
fleygum (short take-off and landing)
flugvélum eygðu menn nú möguleikana
á þvíi að koma upp neti flugleiða, sem
ekki væru lengri en milli 40 og 50
kílómetrar. Með þessu móti mætti
stytta ferðatíma milli stórborganna um
marga klukkutíma.
Flugvél, sem nú er til og myndi geta
leyst þetta verkefni, er t.d Breguet 941.
Hún er fjögurra hreyfla og notar loft-
strauminn frá skrúfublöðunum til þess
að auka loftið. Hún er þekkt í Banda-
ríkjunum sem McDonnel Douglas 188
og verður innan skamms notuö í til-
raunaflutninga á flugleiðunum Was-
hington -New York- Boston.
Mr. Boorer sagði, að flugvöllur fyrir
brattfleygar flugvélar í London þyrfti
t.d. ekki að vera stærri en Victoria-
járnbrautarstöðin þar í borg, Hann
sagði, að allt benti til þess, að borgar-
yfirvöld um allan heim reyndu nú að
tryggja sér opin svæði nærri miðbæjum
og verzlunarmiðstöðvum, til þess að þar
mætti byggja flugstöðvar og leggja stutt
ar brautir fyrir brattfleygar flugvélar.
Á þiriginu var einnig rætt um lóð-
fleygar (vertical take-off and landing)
flugvéíar, en það kom fram, að heli-
kopterar gætu ekki flutt nægilegan
fjölda farþega með nógum hraða, og
enn sem komið væri væru þeir óhag-
kvæmir í rekstri.
Ef til VÍR verður erfiðast að sætta
almenning við hinn nýja ferðamáta. Sag
an sýnir, að fólk er frekar á móti öll-
um breytingum, en þegar þær eru orðn
ar þá furðar fólk sig á því, að það
skyldi nokkurn tíma hafa getað verið
án þeirra.
Á næstunni getum við búizt við harðri
samkeppni á svi’ði fólksflutninga, sagði
Mr. Boorer að lokum, en allt bendir til
þess, að rekstur brattfleygra flug-
véla verði svo hagkvæmur, að hægt
verði að selja þær mörgum fyrirtækj-
um. Flughafnir í miðjum borgum eru
alveg á næsta leiti, svo er brattfleyg-
um flugvélum fyrir að þakka. Hins veg-
ar virðast lóðfleygar flugvélar eiga
langt í land með að geta boðið upp á
hagkvæman rekstur.
ArnSIG.
'9. sept. 1968
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 5