Lesbók Morgunblaðsins - 06.12.1997, Blaðsíða 8

AUGNSKOT, ahh hún
hæfði mig. Beint í hjart-
að gæskurinn! Hábölvað
að hún skyldi gera mér
þetta núna. Ég hef engan
tíma til að eltast við
stelpur, ég hef svo margt
að gera. Eg þarf að klára
semja jög og gefa út
diska sem enginn vill kaupa. Ég er alvöru lista-
maður og allir alvöru listamenn láta sko enga
stelpukjána skjóta sig í hjartað. Við viljum
frekar skríða í okkar skúmaskoti og væla um
það hvað við höfum það skítt! Við viljum enga
stelpukjána og við viljum enga peninga heldur!
Það er ekki fyrr en við höfum synt í holræsum
ömurleikans sem eitthvað merkilegt skellur
upp í hugann á okkur. Og það síðasta sem við
viljum er að einhverjir stelpukjánar gefí okkur
tálsýnir um hvað lífíð geti verið fínt og dásam-
legt. Stutthærðar augnskugga drottningar í
svörtum sokkabuxum og stuttum pilsum, með
svo svart hár að ég er viss um næturnar yfir-
lýsast þegar þessar gyðjur stíga inn í þær. Ég
er nú orðinn ansi sjóaður í því að leiða þær
fram hjá mér, en þessi virðist endurspegla all-
an losta minn. Það er eins og hún sjái í augun-
um mínum hvað það er langt síðan ég gaf und-
an og styrkti íslensku kvenþjóðina með sköp-
unarríku holdi mínu. Ég sá nú samt strax eftir
því stundarbrjálæði, ég losaði svo mikla orku
að ég samdi ekki eitt einasta lag í heilan mán-
uð.
En þessi stelpa er stórhættuleg. Þrammandi
um á hermannaklossunum sínum gæti hún
auðveldlega traðkað yfír listamanninn í mér og
sannfært holdið um að hún væri þess virði.
Væri það svo slæmt að eyða mánuði með full-
nægisbros á smettinu og sköpunarbrunninn
þurran?
Þessi stelpa er eins og aðskotahlutur sem
festist í hálsinum á mér, sama hvað ég reyni þá
kem ég henni ekki út. Ég rek löngutöng langt
ofan í kokið en ekkert gerist, ég næ henni ekki
út. Ég er alveg hættur að geta andað, ég verð
allur blár í framan og og augun byrja að tútna
út. Allt verður rautt fyrir augum mér og ég
byrja að gefa frá mér lítill hljóðlát hljóð. Slef-
hijóð. Og ég er nokkuð viss um að þar sé ekki
bara ég að deyja heldur líka listamaðurinn í
mér. Og svo loks byrja ég að kippast allur til.
Og alveg er ég viss um að þegar ég hef gengið í
gegnum þetta allt og á ekkert annað eftir en að
kveðja líftóruna losnar helvítis bitinn. Og viti
menn, ég hræki honum ekki út úr mér heldur
geymi ég bitann í munninum. Og þvílíkur biti!
011 mestu sætindi jarðarinnar saman komin í
einn mola. Ég fínn hvemig ég fæ kraftinn aftur
og ég fyllist svo mikilli sælu og losta að ekkert
annað kemst inn í heilan á mér nema bitinn. Og
löngunin sem fylgir í kjölfarið er miklu dýpri
og rökréttari en allar hugsjónir og öll þau lög
sem ég get kreist út úr þessum sárþjáða lík-
ama.
Ég gæti beðið. Ég er nokkuð viss um það að
ef ég bind mig fastan við stól í viku þá stein-
gleymi ég þessum stelpukjána. Ég mundi bara
senda hana í „sightseeing rútu“ um heilan á
mér og alltaf þegar hún myndi stoppa og skoða
sig um í heilahvolinu mínu myndi ég berja
hana aftur upp í rútuna með hugsjónum mín-
um. Og á endanum myndi rútan villast í tón-
listarflórunni þarna uppi og týnast að eilífu. Ég
hef nægan tíma seinna til að láta undan kyn-
hvötinni. Eða hvað? Ég er allavena svona
nokkuð viss um það. Ekki nema ég deyi á
morgun. Já, ég gæti gert það. Þá næ ég ekki að
klára neinn einasta hlut. Ekki eitt einasta lag.
Þá væri nú betra að leyfa kynhvötinni að taka
völdin. Kannski er heimsendir á morgun,
kannski pólskiptin.
Pólskiptin, þegar náttúran ákveður að klóra
sér á bakinu en gleymir að gefa einum ryk-
maumum á öxlinni á sér gaum og fleygir hon-
um óvart á gólfíð, þar sem ekkert annað bíður
hans en kvalafullur dauði. Það er það eina sem
mannkynið er, rykmaur á baki náttúrunnar.
Og það versta við þetta allt saman er að þetta
gæti alveg gerst. Eg heyrði einu sinni eitthvað
um það að einhver vísindasnillingur úti í hinum
stóra heima spáði því að árið nítjánhundruðní-
tíuogátta væru allar reikistjömurnar í beinni
línu frá sólinni og þetta myndi hafa þau áhrif
að þyngdarkraftur jarðarinnar myndi eitthvað
fípast. Jörðin myndi þá einfaldlega rúlla yfír
um á hálfu ári og norðurpóll yrði suðurpóll og
öfugt. Hey, ég veit hvað þú ert að hugsa, þá
yrði miklu betra veðurfar á íslandi. Reyndar á
endanum, en ekki fyrr en vindar og flóð væru
búin að skafa mannkynið af öllum þurrum
blettum á andliti jarðarinnar. Við myndum öll
samblandast eintnn svitadropa á enni jarðar-
innar og hún myndi einfaldlega reisa hönd sína
upp og þurrka hann af. Heimsendir. Engar
fleiri augnskuggadrottningar eftir það.
En hvort pólskiptin eru á dagskránni í fram-
tíðinni skiptir mig engu máli í kvöld. Því ég er
nokkuð viss um að ef augnskuggadrottningin
verður ekki mín þá hlýtur náttúran að verða
undan áætlun með þennan blessaða heimsendi.
Þessi jörð er einfaldlega ekki nógu stór fyrir
AUGNSKUGGADROTTNINGIN. Mynd: Guðný Svava Strandberg.
SÍÐASTA ÁSTIN
FYRIR PÓLSKIPTIN
SMÁSAGA
EFTIR BIRGI ORN STEINARSSON
„Af hverju er ég að efast? Gæti það verið að
augnskuggadrottningin sé mér um megn? Kannski er
þetta ofur sjálfstæð snót. Það er ekkert sem hræðir mig
meira en ofur sjálfstæðir kvenmenn".
okkur tvö, nema að við séum eitt. Ein heild,
saman tvö fóst á munnunum og mjöðmunum.
Og hvern er ég að blekkja? Ég kom ekki hing-
að einn á þennan skemmtistað einungis til
blóta öllu kvenfólki. Ég var löngu búinn að
ákveða að fóma heilum mánuði í sköpunar-
gleðisskírlífí ef ég sæi fram á að einhver slík
gyðja sæi mig í réttu ljósi. Þess vegna var ég
með skjöldinn niðri, og þess vegna leyfði ég
henni að hæfa mig með augnaráðinu. Ég tók
niður speglagleraugun og allt, hvern er ég að
blekkja? Þetta verður síðasti bjórinn og svo
hendi ég mér inn í hringiðjuna. Og með orðum
mínum skal ég smyija hana í fangið á mér. Og
hún skal passa í þá smugu eins og síld í net
togarans. Ég er togarinn mikli og ég dreg hana
til mín þangað til að hún verður mín. Svo sker
ég úr henni öll innyflin, flaka hana snyrtilega
og legg hana í tómatsósu til að gera hana enn
kræsilegri. Svo smyr ég hana á brauð og gæði
mér á henni. Þetta verður ein sjóferð sem hún
gleymir aldrei. Vatnsrúmið heima sér um öld-
urnar, ég og hún sjáum um hvirfilbylinn sem
mótar þær.
Veðurguðinn á milli okkar brosir í kvöld. Ég
sé það á brosi hennar. Af hverju ætti hún að
vera brosa til mín ef hún vildi mig ekki? Sér
hún kannski eitthvað fyndið í fari mínu. Ég lít
vel út, það hlýtur að vera. Ég eyddi alltof löng-
um tíma í það að troða briljantíni í hárið á mér.
Og bartamir mínir eru sko ekkert aðhlát-
ursefni. Rétt rúmlega tvítugur gaur með svona
skeggrót. Tók mig ekki nema tvo mánuði að
safna þeim. Ég er hættur að þurfa teikna þá á
eins og í tíunda bekk. Hún hlýtur einfaldlega
að sjá ljómann í þessu öllu saman.
En af hverju er ég að efast? Gæti það verið
að augnskuggadrottningin sé mér um megn?
Kannski er þetta ofur sjálfstæð snót. Það er
ekkert sem hræðir mig meira en ofur sjálf-
stæðir kvenmenn. Þær vita of vel hvað þær
vilja. Sem þýðir það að við gætum ef til vill
ekki deilt sömu hugmyndinni um fullkomið
samband. Hún skilur örugglega ekki að ég sem
listamaður þarf ýmsu að sinna. Og kannski
deilum við ekki einu sinni sömu hugmynda-
fræðinni um hinn fullkomna karlmann.
Kannski er hún það stíf á sinni ímynd að hún
sér einfaldlega ekki allar þær þúsundir af ein-
kennis kostum sem ég hef. Hún er greinilega
hugsandi stúlka, ég þykist alltaf sjá á kvenfólki
fyrirfram hvort það er hugsandi eða ekki. Það
er eitthvað við það hvernig hún raðar saman
því sem hún er í. Svartar sokkabuxur, rautt
stutt pils, þröngur rauður bolur og lítil rauð
hárnæla í hárinu svona til að klára skreyting-
una. Líkt og kirsuber ofan á rjómaís. Svo um
augun er hún eldrauð, augnskugginn líkt og
eldur sem logar úr augum hennar. Augun eru
svo loks kolblika svört líkt og tvö svarthol sem
toga allan massa og allt ljós að sér. Og er svo
sannarlega þungur sólskinsstrákur í kvöld. Jú,
þetta hlýtur að vera ofursjálfstætt kvendi. Ég
missi taktinn á því að íylgjast með henni.
Augnskuggadrottningin er í öllu sínu veldi full-
komin, konungssproti hennar er kvíðinn sem
hún kvpikir inn í mér , kóróna hennar er lost-
inn sem skipar mér að takast á við kvíðann.
Nú tek ég hugrakkasta bjórsopa sem sögur
fara af. Síðasti bjórsopinn fyrir tælinguna
miklu. Hann bragðast illa. Reyndar bragðast
síðasti bjórsopinn alltaf illa þannig að ég get
engan veginn litið á hann sem slæman fyrir-
boða. Þó að bjórinn sé orðinn flatur og ógirni-
legur er augnskuggadrottningin það ekki. En
bjórinn færir mér kjarkinn til skríða jafn takt-
laus og ég er inn í konungsveldi augnskugga-
drottningarinnar.
- uhh, halló góða
- HA, svarar augnskuggadrottningin og
rödd hennar er ögn skærari en ég býst við.
Hún myndar vaxandi tungl með höndinni og
beinir því upp að eyranu að sér. Það er greini-
legt að mér hefur ekki tekist að bræða hana í
fyrstu lotu. Tónlistin og kliðurinn í þrælunum
sem umlykja okkur hafa einfaldlega rifið orð
mín í sig og skipt þeim á milli sín líkt og
hrægammar í eyðimörk.
- uhh, ég sagði nú bara hæ
- já, hæ
Augnskuggadrottningin brosir og snýr sér
svo að vinkonu sinni og segir eitthvað í eyra
hennar, sú hlær. Það er greinilegt að þetta ætl-
ar að verða alvöru þraut.
8 LESBÓK MORGUNBIAÐSINS ~ MENNING/LISTIR 6. DESEMBER 1997