Lesbók Morgunblaðsins - 28.11.1981, Side 5

Úlfur Ragnarsson
ÆVINTÝRAFERÐ
Olav H. Hauge Sr- Siauri°n
Guöjónsson
þýddi
SVARTIR
KROSSAR
Svartir krossar
í hvítum snjó
hallast á grúfu í regni.
Daudir hingaó komu
um klungurmó
meó kross á heróum
og lögðu hann frá sér
og hlutu ró
huldir af klaka-þúfu.
ELDURINN
Helgur var loginn,
er í hjarta þínu brann.
Dári, sem ekki skildir,
en slökkva vildir hann.
Barst vatn og sand á eldinn,
eyðing vann.
Greipar spenntu í auðmýkt,
það öllum reynist bezt:
Herra, lát eldinn brenna,
hinn heilaga gest.
Lát mig verða að ösku
sem allra mest.
Heimskingi varstu,
þín hugsun ofurseld.
Nú færðu að eta og sumbla
og sofa í kveld.
Að slökkva, en ekki kveikja
kanntu helgan eld.
KÓNGULÓ
Hefur þú séð kóngulóna sveiflast
i þræðinum
yfir dimmu árgljúfrinu
— sveiflast í vindi
eftir grönnum
veikum þræðinum
spinna sig
niður — niður?
VEGUR
ÞINN
Enginn hefur veg þinn varðað,
veginn þann,
þögn og þoku hulinn,
en þad er hann.
Þetta er þín leið
þú einn skalt
fara hana. Óráð eitt
aftur snúa — valt.
Og ekki varðar þú heldur
veg þinn.
Og vindur felur spor þín
i fjallsins kinn.
Andlitið jarðar hulið hvitri grímu
horfir við geimsins myrka næturhyli.
Altekinn verð ég undarlegri vímu
óræðu svefns og vöku millibili.
Varöar mig lítt um líf og dauða núna.
Löngunin knýr til ævintýraferðar.
Vísindi heims þó ali aðra trúna
allt það sem var og er mun ætíö veröa.
Þannig sveiflast þú
í þankans þræði
yfir regindjúpinu,
ert öruggur
eins og kóngulóin
yfir árgljúfrinu,
og treystir þræðinum,
og sérð ekki
dauðann gína
undir þér.
Hvert skal ég þá? — Og hvað er við að miða?
Hálfluktu auga skima ég til baka:
Allt sem mér forðum olli sálarsviða
sýnist nú Ijós á vonarinnar stjaka.
Brjóstholið fyllist furöuléttum hlátri.
Framar er eigi líkaminn til tafar.
Blasir nú viö í gleði galsakátri:
Gangan er stutt frá vöggunni til grafar!
En hafi þráðurinn
slitnad einu sinni,
verður þú aldrei
öruggur framar,
því að angíst — ópið
er þú féllst
býr fast í þér,
og seint úr að bæta
bresti hugþráður.
5