Lesbók Morgunblaðsins - 30.05.1981, Blaðsíða 9

Elskendur — höggmynd eftir
Magnús Á. Árnason.
Systurnar Barbara og Ursula ásamt foreldrum sínum.
Barbara og Magnús nýlega gift úti í Englandi.
i
Lækjarbakki viö Borgartún. í þessu húsi bjuggu þau Barbara og Magnús Á. Árnason á fyrstu búskaparárum sínum. Húsiö stóö þar
sem Klúbburinn er nú.
blekkingu, hlýtur aö hafa veriö kyniegt
sálrænt fyrirbæri, en hann haföi iifaö svo
löngu fyrir okkar daga, aö viö heyröum
aldrei neitt um hann. Þaö hlýtur aö hafa
verið erfitt fyrir móöur mína aö sjá um
þessa einkennilegu, gömlu, rykugu
byggingu. Viö höföum ekki efni á aö fá
mikla heimilishjálp og systur mínar
þurftu aö annast mörg hin daglegu störf.
Mikill hluti af tekjum fööur míns fór í
húsaleiguna og þær uröu aö læra aö
sauma sín eigin föt og ég held að þær
hafi fengið mjög litla vasapeninga. En
húsiö stóö á fallegu einkalandi. Þar voru
tvö stööuvötn og víðáttumiklir greni- og
furuskógar og einnig uxu þar fleiri
trjátegundir og þarna var hægt aö reika
um daglangt án þess að rekast á nokkra
mannlega veru. Barbara og Úrsúla unnu
útivist og ósnortinni náttúru. Þær áttu
smáhest og lítinn vagn, sem hann gat
dregiö okkur í og þær áttu geitur og
kanínur og önnur gæludýr og auövitaö
voru alltaf köttur og hundur á heimilinu.
Gamla húsiö og umhverfi þess var
dýrlegur 'staöur til leikja fyrir okkur
börnin og vini okkar. Gömlu salirnir uröu
ballsalir, viö höföum tennisvöll og svona
mátti lengi telja. Þótt við værum ekki
efnuð, eignuöust systur mínar marga
vini. Þegar þær eltust, gerðust þær
áhugasamir félagar í enska kvenskátafé-
iaginu (English Girl Guides Association)
og mættu á alla fundi og tóku þátt í
öllum útilegum og tóku svo mörg
skátapróf og hlutu fyrir þaö svo marg-
vísleg merki, aö þegar þær voru komnar
í skátabúningana, litu þær út eins og
margkrossaöir herforingjar!
Um tíma fóru systur mínar í einka-
skóla í nágrenninu, en seinna fengu þær
kennslukonu, sem kenndi þeim heima.
Frá barnsaldri voru þær báöar miklir
lestrarhestar. Móöir mín var mikill aö-
dáandi enskra bókmennta og haföi þann
siö aö lesa upphátt fyrir okkur á hverjum
degi — barnabækur í fyrstu, en seinna
skáldsögur eftir Dickens, Thackeray og
aöra sígilda höfunda, bæöi breska og
erlenda. Okkur þótti ákaflega gaman aö
þessum siö hennar og báöum hana alltaf
aö byrja á nýjum kafla, þegar einum var
lokiö. Samt fylgdi þarna einn böggull
skammrifi. Móöir mín upplifði atburöa-
rás sagnanna svo sterkt, aö þegar
eitthvaö dapurlegt geröist, eins og til
dæmis Nell litla hans Dickens dó eöa
Tess Hardys, runnu tárin niður kinnar
hennar og hún hágrét! Ég man aö ég
varö sjálfur vondur yfir þessu og sagði:
„Vertu ekki svona heimsk, mamma, —
Þetta er bara bók.“ En allt kom fyrir
ekki!
Snemma hugðust báðar systur mínar
gerast rithöfundar. Fyrstu skrefin á þeirri
braut voru ráöagerðir um aö hvor um sig
skrifaði „bók“ handa hinni í jólagjöf. Litlu
handskrifuöu heftin höföu inni aö halda
smásögur, teikningar og málverk og var
allt vandlega faliö fram á jóladag, en
eftir þaö var náttúrulega ætlast til að viö
læsum þetta öll og dáöumst aö því.
Þegar ég var 10 ára, var ég sendur í
burtu í heimavistarskóla, en kennslu-
kona systra minna hélt áfram aö kenna
þeim heima. Þetta var skosk dama, sem
okkur þótti mjög vænt um og hún
uppörvaði lista- og bókmenntaáhuga
þeirra.
Barbara og Úrsúla voru eineggja
tvíburar og á þessum tíma voru þær svo
líkar aö margir áttu bágt meö aö þekkja
þær í sundur. Aö minnsta kosti einu
sinni fór Barbara aö gamni sínu á
stefnumót viö strák, sem hafði ætlaö aö
hitta Úrsúlu!
Þegar þær voru 16 ára voru þær
sendar á „pensjón“ fyrir enskar stúlkur í
Annecy í Frakklandi og þegar þær komu
aftur, hófu þær nám í Listaskólanum í
Winchester. En þegar hér var komiö
skildust leiöir þeirra aö nokkru. Barbara
lagöi stund á myndlist, einkum tré-
stungu, og var þrjú ár viö nám í
Konunglega listaskólanum (Royal Col-
lege of Art) í London. Henni gekk
afskaplega vel þar. Hún átti verk á
sýningum í Konunglega listasafninu
(British Royal Academy) í nokkur ár og
varö ARE (Associate of the Royal
Society of Engravers — meðlimur í
konunglegu félagi svartlistarmanna.) Um
þessar mundir hætti Úrsúla systir henn-
ar listnámi, en í staö þess hófst
rithöfundarferill hennar, en hún er
barnabókahöfundur og er velþekkt um
allan heim. Fram til þessa dags hafa
komiö út 60 bækur eftir hana í London
og margar þeirra einnig í Ameríku og
hafa verið þýddar á mörg tungumál.
Eins og flestir listastúdentar baröist
Barbara í bökkum í London, en hún
þraukaði af og vann sér inn peninga
meö því aö myndskreyta bækur og mála
mannamyndir meö teiknikrft og vatnslit-
um. Svo var þaö árið 1936 aö hún hlaut
lítinn skólastyrk og ákvaö aö eyöa
honum í ferö til aö leita innblásturs í
myndir sínar með því aö heimsækja
Sögueyjuna.
Og eins og svo margir feröalangar á
þessum tíma, lagöi hún úr höfn í
Edinborg á Gullfossi. Þetta var auövitaö
á 1000 ára afmæli íslands (?) og við
hátíðahöldin á Þingvöllum kynnti einhver
hana fyrir Magnúsi, sem framundir þetta
hafði fengist viö aö höggva og mála
myndir í Kaliforníu. Hann var 15 árum
eldri en hún, en þau uröu ákaflega
ástfangin og 1937 kom hann til Eng-
lands til aö hitta fjölskyldu hennar og
þau voru gefin saman í sveitakirkjunni
okkar.
Okkur geðjaðist öllum vel að Magn-
úsi, að hæglátum virðuleika hans og
persónutöfrum og öðrum íslenskum
skapgeröareinkennum og dáöum högg-
myndir hans. Og þó aö Reykjavík væri
svona langt í burtu og við vissum aö viö
9