Lesbók Morgunblaðsins - 15.03.1980, Blaðsíða 7

David Hocknay á vinnuatotu ainni (London.
Úöunartaaki. Olfumálverk frá 1967 og mjög einkennandi fyrir þann atfl, aam Hockney
v
Móöir liatamannaina. Teikning meö
biandaöri taakni, 1972.
Pannateikning af Stephen Spender frá
1969.
og hefur henni veriö taliö til gildis, aö
þar var á ferðinni sjálfstæö hreyfing
nemenda úr listaskóla og ekki undir
áhrifum frá starfandi listamönnum.
Svo aö segja nýskroppinn út úr
skólanum, var David Hockney kom-
inn meö, þann stíl, sem hann hefur
haldið sig viö æ síöan. Hann haföi
þegar í skólanum áhuga á fólki sem
myndefni öðru framar, — „en þaö
var ekki móöins aö fást viö fígúruna
á þeim tíma“, segir hann og þaö er
alltaf erfitt aö ganga í berhögg viö
ríkjandi tízku. „Fyrst ég lagöi ekki í
aö mála fólk, fór ég aö seta orö og
jafnvel heilar setningar inní myndirn-
ar í staðinn. Mörgum þótti þaö
fáránlegt," segir Hockney. Seinna
varö fólk helzta viöfangsefni hans,
eða kannski öllu fremur: Maöurinn í
umhverfi sínu. Fyrstu skrefin útá
þessa braut tók hann þannig, aö
mannverurnar voru gróflega
stílfæröar, hann hreifst af Dubuffet
og lagði sér til bernskan stíl á
tímabilí; vann gróft og sthfæröi
ótæpilega.
En það átti eftir aö breytast.
Hockney tók skrefiö til fulls og hóf
aö vinna mjög raunsætt. Hann hafði
þá ómetanlegu undirstööu aö vera
frábær teiknari. Margir eru þeirra
skoðunar, aö Hockney sé fyrst og
fremst teiknari. í meöferö línunnar á
hann ekki marga sína líka og þar
veröur honum helzt líkt viö Picasso.
Línuteikningar hans eru geröar meö
færni og tilfinningu sem aöeins
örfáum er gefin, en Hockney teiknar
hefur tamiö sér.
einnig afburða vel meö blýöntum
allskonar, svo og litaðri krít.
Varla mun réttu máli hallað til
muna, þótt fullyrt sé, aö æöi mikill
gæöamunur sé á teikningunum og
málverki Hockneys. Hann notar yfir-
leitt daufa pasteltóna, þegar hann
málar meö olíu og áferðin er vatns-
þunn. Stórir fletir eru gjarnan málaö-
ir með aðskildum litum og útkoman
verður vélræn og í ætt viö vegg-
spjöld. En stundum gerir Hockney
sprell í hinni heföbundnu, fígúratífu
aöferö og teiknar málverk sín aö
einhverju leyti án fjarvíddar, eða
jafnvel aö einhverju leyti meö öfugri
fjarvídd. Hitt er líka til, aö hann vinni
samkvæmt raunsæisformúlunni og
þannig hefur hann til dæmis málaö
mynd af foreldrum sínum.
Allt frá skólaárunum hefur David
Hockney veriö kynvilltur og ekkert
fariö dult með þaö. Ýmsar kunnustu
penna- og blýantsteikningar hans
eru einmitt af vinum hans og rekkju-
nautum kviknöktum. Þaö umtal, sem
þessar teikningar ollu, hefur ugg-
laust hjálpað eitthvað uppá frægö
Hockneys, en þaö er undravert
hversu frægö hans í listaheiminum
varö víötæk snemma. Áriö 1970 var
hann aðeins 33 ára, en þá gekkst
þaö viröulega Whitechapel Art Gall-
ery í London fyrir yfirlitssýningu á
verkum hans. Fjórum árum síðar
gekkst Louvre í París fyrir meiri
háttar sýningu. 1978 hélt Emmerich
Gallery í New York stórsýningu á
málverkum hans, teikningum og
grafík og farandsýning meö verkum
hans, hefur verið á flandri um
Bandaríkin. Og fyrir þremur árum,
þegar Hockney stóð á fertugu, gaf
brezka forlagið Thames og Hudson
út geysistóra bók meö myndum af
verkum málarans, en sjálfur skrifar
hann textann, enda heitir bókin:
„Hockney eftir Hockney".
Ekki er hægt að segja annað, en
þetta sé töluverður meöbyr og
kannski nákvæmlega þaö, sem flest-
alla dugandi myndlistarmenn dreym-
ir um. Hockney hefur feröast mikiö,
einkum meö samkynja vinum sínum,
og dvaliö langtímum og málað í
Kaliforníu. Svo er að sjá, aö honum
hafi litizt betur á sundlaugar en flest
annað í þvísa landi — en það sem
annað megnar hann aö túlka á
persónulegan hátt. Portret teiknar
hann snilldarlega, hvort sem hann
stílfærir eða hverfur aö raunsæisút-
færslu.
Framhald á bls. 12