Lesbók Morgunblaðsins - 28.05.1978, Blaðsíða 5

Á heimleið: Haldið niður af Bláfellshálsi. Jarlhettur í baksýn.
■
Steinn Steinsson héraðsdýralœknir gerir að sári á einum hestanna. Kristinn Guðnason
og Guðmundur Kvaran hjálpa til.
Ferðalangar setja hestana í kláfferjuna við Hald.
Drífa kastar steini i vörðuna á Bláfellshálsi.
illa og við teymdum því eins og daginn
áður. Það var tilkomumikið að ríða með
tvo hesta til sín hvorrar hliðar.
Þegar faxiö bylgjaðist undan vindum þá
fannst mér ég skynja betur orð skáldsins
um lognmolluna, sem yröi að fallandi fljóti.
Reyndar orti Einar Benediktsson kvæðið
Fáka, þegar hann var sýlumaður Rangæ-
inga, svo þessi tilfinning átti vel við þarna
við rætur Heklu.
Við tókum stefnuna á Hald, en þar er
kláfferja á Tungná. Eftir nokkra króka í
hrauninu komum við aö kláfnum. Vel gekk
að ferja hestana yfir, en heldur er keðjan
í drifinu oröin slök. Þeir, sem ekki voru
lofthræddir fóru því útúr vagninum og á
teinana tii að ýta. Ég sagðist þurfa aö
mynda og komst þannig hjá öllum
loftfimleikum. Þarna skildi jeppinn vlð
okkur, því hann var meö kerru aftaní, en
viö héldum áfram upp Búöarháls á gamla
Sprengisandsveginn. Stóö til aö jeppinn
hitti okkur inn viö Eyvindarver, þar sem
viö ætluöum aö hafa náttstaö.
Leiðin upp Búöarháls er nokkuö brött
en víösýni mikið þegar uþp er komiö. Viö
riöum nú sem leið lá noröur hálsinn. Þegar
hálsinn var að enda beygðum viö af
veginum og niður að Þjórsá, þar sem
meiri hagar voru. Þar var yndislegt að
hvílast og horfa á hestana njóta græn-
gresisins. Gamla reiðgatan liggur þarna
um Hvannagil og upp meö Þjórsá en viö
þeygöum af henni til austurs í átt aö
Kjalvötnum. Við vorum meö labb-rabb
tæki og reyndum aö hækka okkur til þess
aö ná betur til bílsins. Aldrei heyrðum viö
þó til bílsins enda þola svona tæki engar
mishæöir í landslaginu. Á þessari leiö var
slæmur reiövegur, og þarna slasaðist
Þytur.
Á móts viö Svartá komum viö á veginn
hjá kofa nokkrum sem þarna er. Ekkert
gas var í kofanum til að hita kaffi, þótt
menn væru orönir mjög þurfandi fyrir
slíkt, enda farið aö slagrigna. Framhjá
afleggjaranum niður að Sóleyjarhöfðavaði
fórum viö um miönætti og héldum uppá
Feröamannaöldu og framhjá Þúfuvötnum.
Nú voru „jóar orðnir rnjóir" og oft þurfti
aö skifta um hesta. Mínir voru óvanir
slíkum langferöum í slagviöri, Þytur
slasaður og dugöi nú vel brokkið í
Skuggabaldri, sem virtist búa yfir miklu
þreki þótt ungur væri aö árum. Vfir
Þúfuverskvísl fórum við um tvöleitið og
yfir Eyvindarkvísl um klukkutíma seinna.
Það var undarleg tilfinning þarna í
þokunni að rekast á fagurlega gerð skilti
við kvíslarnar, sem sögðu til um nafn
þeirra. Ekki veit ég hvaða hugsjóna-félgs-
skaþur stendur fyrir þessum merkingum,
en miklar þakkir á hann skilið. Litlu seinna
hittum viö jeppann og var þaö sannkallað-
ur fagnaöarfundur. Var nú slegiö upp
tjaldi á sandinum, kaffi hitaö og hestunum
gefnir heykögglar, sem bændurnir af
Rangárvöllunum höfðu verið svo forsjálir
að taka meö sér. Engin girðing var þarna
við Eyvindarkofaver eins og við höfðum
búist viö og var því haldið áfram inn aö
sæluhúsi því sem er viö Hreysiskvísl og
komum við þarígaö um kl. sex um nóttina.
Þar vöktu Siguröur og Loftur yfir
hestunum, sem voru órólegir í smáum
snöpunum. Bergur og skálavörðurinn úr
Nýjadal, sem slegist hafði meö sem
leiðsögumaöur í jeppann, héldu niður að
Sigöldu til aö ná í smurolíu á Land-Rover-
inn, sem brenndi meiri olíu í slarkinu en
gert haföi verið ráö fyrir. Viö hinir
lögöumst á okkar græna eyra og
sofnuðum fljótt.
Skömmu seinna voru þó allir ræstir því
hestarnir undu illa þarna og vildu rása.
Bjuggum við þá til smá rétt hjá húsinu og
gáfum þeim köggla. Undu þeir hag sínum
þar vel.
Undir hádegi var aftur lagt af stað. Var
þá komiö hiö bezta veður og dýrðin þarna
upp frá svo að ekki verður með oröum
lýst. Myndavélarnar mínar voru þó því
miður í jeppanum og náöi ég því ekki til
þeirra.
í norðvestri gnæföu Arnarfellin og
Hjartarfelliö umgirt bungu Hofsjökuls, en
á milli breiddi Þjórsá úr sér í ótal kvíslum
um algróin verin. í norðaustri bar hátt á
Tungnafellsjökli en austar sást í Vatnajök-
ul. Trölladyngju bar upp ofar á Sprengi-
sandi, sem var á milli þessara jökulrisa.
í vestri sáust Kellingafjöll en neðar afréttir
Hreppa- og Holtamanna. Þar fyrir ofan til
suðausturs risu svo Hágöngurnar eins og
vöröur á veginum til byggða.
Við ætluðum samt í aðra átt og héldum
um Háumýrar uppá Sprengisand. Brátt
gnæfði Miklafell austast í Hofsjökli yfir
leiöinni og noröar kom Laugafellshnjúkur
í Ijós, en þangað var feröinni heitiö. Loftur
og Ólafur riöu hestum Bergs, sem var
meö sex til reiðar. Einn hesta hans hét
Styggur og bar nafn meö réttu auk þess,
aö vera rammhrekkjóttur og illvígur. Hafði
Bergur ætlaö aö leggja á hann þarna á
sandinum. Nú var eigandinn hvergi nærri
en Styggur óskapaöist í rekstrinum. Lofti
nd
— Suður Kjöl
©