Lesbók Morgunblaðsins - 04.11.1973, Blaðsíða 13

vinnu og vetrarlangt hreinsaði
hann katla í Slippnum. Mögru ár-
in urðu samtals sex; Hringur
málaði þá alls ekki neitt, en teikn-
aði lítilsháttar. Þó ekki nóg til
þess að taka framförum.
En hvað varð svo til að kveikja
áhugann að nýju?
„Bara þrjózka," svarar Hring-
ur. „Mér fannst ég verða að gera
eitthvað í þessa átt og taka upp
þráðinn að nýju. Er að því kom
árið 1959, varð ég að finna mér
stíl. Allur krafturinn fór I leit og
tilraunir. En eftir svo sem ár var
ég farinn að greina leið út úr
þokunni og hófst þá handa um
sýningarundirbúning, sem stóð í
tvö ár.
Á þessari fyrstu sýningu minni
voru einvörðungu teikningar, en
þær fengu bærilega dóma, og mér
fannst árangurinn uppörvandi.
Nokkru áður hafði ég fengið
vinnu við teiknikennslu á kvöld-
námskeiðum í Handfðaskólan-
um. Sfðan 1960 hef ég unnið
óslitið við kennslu jafnframt mál-
verkinu. Og um fjögurra ára skeið
vann ég hjá Glit við skreytingar á
keramik.“
Nú kennir Hringur 18 tíma á
viku við myndlistarskólann i
Ásmundarsal. Sá skóli er einka-
Sveinn frá Elivogum
Framhald af bls. 7.
basl. Kreppuárin gengu einmitt
yfir, þegar búið var á Sneis.
Afurðaverð var afar lágt. Þannig
man ég, að eitt haustið fengust
ekki nema sjö krónur og fimmtíu
S4Í?.? fyrir dilkinn. Til gamáhs
má geta þess, að neftóbaksbitinn
frá Brodrene Braun í
fyrirtæki með styrk frá ríki og
borg. Aðspurður segir Hringur,
að sér falli vel að kenna áhuga-
fólki teikningu. En ekki er þar
með sagt, að öll kennsla sé jafn
góð. Hann kenndi um skeið börn-
um í Breiðagerðisskóla teikningu
og fannst það mjög þreytandi.
Auk þess hefur Hringur mynd-
skreytt nokkuð margar bækur.
Fyrr var minnzt á nýrealismann
svonefnda og jafnframt það, að
Hringur hefur augljóst fundið sér
farveg þar. En hvenær gerðist
það?
„Fýrir eitthvað um fimm
árum,“ segir Hringur. „Það mun
hafa verið á árinu 1968, að ég
reyndi þetta fyrst, en á sýningu
minni í Unuhúsi 1969 voru nálega
einvörðungu myndir i þessum
dúr. Aður hafðí ég einkum máíað
landslag og Ijóðrænar stemnáng-
ar. Að sumu leyti varð þessi
breyting fyrir áhrif frá popp-
listinm, en emnig og eKKi sioui
fyrir áhrif frá auglýsingum og
yfirleitt þeirri veröld, sem maður
sér í kringum sig.“
„Hefur þá landið siálft minni
áhrif áþigen áður?“
„Nei, ekki get ég sagt það.
Kaupmannahöfn kostaði tíu krón-
ur. Foreldrar minir tóku talsvert í
nefið, og hann ívið meira en hún.
Þau unnu bæði við heyskapinn,
gengu bæði að slætti jöfnum
höndum. Henni beit betur en hon-
um, því að hún var lagvirk, en
hann miður. Þau höfðu bæði
mikið yndi af skepnum og fóru
vel með þær, enda afurðir jafnan
góðar eftir þær. Hey voru ætið
næg. Aðeins einu sinni vildi það
Þannig var um að litast í
stofunni hjá Hring, rétt áður
en sýningin skyldi hefjast.
Landið blandast oft inn í þessar
myndir: Tjörn í Ljósavatnsskarði
og bíll, fjöllin við Eyjafjörð,
gluggi og spegill svo dæmi sé
nefnt.“
Eitt af þvf, sem bar á góma í
samtali okkar, var munurinn á
þessum nýrealisma og 'þeim
gamla. Hringur sagði, að stundum
væri mjótt á munum, þó leggur
nýrealisminn miklu meiri áherzlu
á formið. Stundum geta myndir í
nýrealiskum stíl minnt sterklega
á geómertísku flatarlistina.
Munurinn er einnig sá, að I
þessum nýja realisma leitast
menn við að sjá hlutina öðruvisi,
samanber það sem sagt er I upp-
hafi þessarar greinar.
Hringur kveðst ekki hafa
hrifizt sérstaklega af neinum stór-
meistara þessa listforms; ekki
þannig að hann myndi nein nöfn.
Hann kvaðst heldur ekki sjá fyrir
kaflaskipti í bili; víða væri hægt
að leita fanga, en ugglaust muni
tíminn hafa sín áhrif og hafa í för
með sér breytingar. Hér er á "ferð
inni fimmta einkasýning Hrings
og hann virðist vaxa með hverri
raun. Alkunnugt er, að listamenn
líta á sýningar sem hver önnur
óhjákvæmileg leiðindi. Hringur
tekur í þann streng, að hann
til, að engar fyrningar voru í tóft.
Þá orti Sveinn:
Bóndans gengi bila fer,
bitið sljótt f eggjum.
Nú sést enginn hér,
upp úr tóftaveggjum.
Fyrir kom, að Sveinn hirti
nokkuð djarft i óþurrkatíð, svo að
í heyinu hitnaði meira en góðu
hófi gegndi: Grasi úr svokallaðri
mundi ekki sýna nema á svo sem
tiu ára fresti, ef hann gæti selt
verk sín beint af vinnustofunni.
Hann kveðst hafa haft gaman af
að sýna fyrst; þá fylgdi því mikil
eftirvænting. Að vísu er það ekki
horfið með öllu, eftirvæntingin er
alltaf fyrir hendi og kannski
dálítill skrekkur.
Ég minnist að lokum á listina
úti í hinum stóra heimi og nauð-
syn þess að myndlistarmenn geti
lagt land undir fót og séð, hvað
kollegar þeirra eru að sýsla við.
Hringur sagði:
Veitu, engjabletti norður frá
bænum, var þurrkvant. Einu
sinni, hirti Sveinn talsvert hey úr
Veitunni illa þurrt. Fór svo, að í
því hitnaði heldur betur. Brann
allt til ösku. Þá orti Sveinn um sig
sjálfan:
Sveinn á Sneis fékk skaðaskell,
skarpt þó þeysi fáknum ljóða.
Af linn heys f ösku féll;
auðnuleysi hendir sóða.
„Kannski er nauðsynlegt fyrir
suma að vera sem oftast á faralds-
fæti og sjá sem mest hjá öðrum.
Mér finnst þó, að þeir sem mest
hafa af því gert, hafi ekki bætt
árangur sinn sem skyldi og skal
ég engin nöfn nefna í því sam-
bandi. Hvað mig sjálfan snertir,
þá hef ég aldrei út fyrir land-
steinana komið og þar af leiðandi
lftið haft af erlendri myndlist að
segja. Líklega er þetta einsdæmi
meðal hérlendra málara — en það
er nú svona samt.“
Ég held, að heyskapurinn hafi
slitið foreldrum mfnum fyrir
aldur fram. Allt var unnið með
handverkfærum. Vinnudagurinn
um sláttinn óhæfilega langur.
Sveinn var ekki gamall maður,
þegar hann bjó að Sneis, en þá
var afturfarar tekið að gæta, eins
og eftirfarandi vísa ber með sér.
Framhald á bls. 14.
Lausn á síðustu krossgátu
í - A h A —n r' utt „ ITÍ Hfl'- A*A °b L£ IF- MD 1 (L(. BoKO!
m & h u ? Nl A J± A ö F "n
1 r w. tr o R R I L fc R ,o' Ð R 1
I T (t 'iti l 1
1 i Mm’ ila H N1 KiÁTr- L A T X A PflUDI L Á T
1 1 LflUiT FULL- \HH
Kvr«- U N U r— iTÍTT- A TN L t N N
ITOL- Pfl iTdr- UR roTn t** t |MA HÁK A 1
E N N 1 L E Cx U R EfKTfl sái N 0' N S\l IP A5) /t
Cxst T R £ £ T LIBO RM IfiltLH KVA £> 1 <A L h N A (X A R
«i"ö- 0 R F 5 K 'm A9AR 1 L ÍFH \ Túh Á L N U M A
© Wi PKÍtY? }««- W L u N N T A R A T T 0' S
A 5 k T A eto- <,TÆ.91 ö N A' K Á N T zeinL WÍIOC- Arrofl T T
rur IvtÍTT- 0' £ 0' N T T U R A FUH 5 U R fluu Á A
Hulmsl FUiii L u N D A Cx h R /iA'fAW (««- A R A poC- SétH- INfit
ufl-, Kt A L 1 N j jKetiN T'L A Ð A N S LOH- ÚVfltt 5 N A R A. R
rio«' VT K» H> 0' N 1 N N m A S T t ÍTLÁ T 1 ‘ F A
M A £ L> S (á K £ £ 5 £ P ■ sj
-fgÖLL-
KofJd
V
£

•p t'p-
unh
ILfluri-
AF Hita
U

|V1« LN|
UH

.'fÁ
\S

Kve Nf,-
Ö&Ð
VOT Fj

I
fvtr

-V-

Loón)
TA)

E
&
Át
HfST-l
PV wrJfl I

•'A

|UN &
U R
-V-

f*r-
KÚ-
/EM q

HLtFfl

O'I/ÆTT-
UR
<--
IM

t
IÐM-
’OT&'

SPI L
fRVLí-T
é/El-U-
/JfiFtl
Krossgáta
Lesbókar
Morgunblaðsins
gýllR-

KúMU

«uT-
f? I
fiTlLL
BIKKJrt
«RÞT
UVT-
bS2v-
^ vo.
KLAYC1
IVS
S Pl L
LoKKA

{ flM -

$

HLó

úK

-
madú?