Lesbók Morgunblaðsins - 07.01.1968, Blaðsíða 12

Lausn á síÖustu krossgátu
BRIDGE
FRANSKA sveitin náði öðru sætinu á
Evrópuimótinu í Dublin og vann þar með
rétt til þátttöku í næstu heimismeistara-
keppni. Hér fer á eftir spil fró leiknum
milii Frakklands og Svss.
Norður.
A Á-G-10-6-5-2
V K
♦ D-10-6
A 9-7-5
Par sem frönsku spilararnir Boulenger
og
Vestur.
A 9-4-3
V D-G-8-3
A Á-8-4
4» 10-3-2
Austur.
A D-8-7
V 9-4-2
+ K-9-7-3-2
A Á-8
Svarc sátu iig: N.—S. gengu
Norður. Suður.
Pass 1 Hjarta
1 Spaði 2 Lauf
2 Tiglar 3 Lauf
3 Spaðar 3 Grönd
4 Lauf 5 Lauf
Suður.
A K
V Á-10-7-6-5
♦ G-5
A K-D-G-6-4
Um þessar mundir má gera ráð
fyrir að margir séu í miðjum lestri
jólabókanna, því sjálfir jóladagarn-
ir vilja verða ódrjúgir til þessarar
miklu menningariðju. Bókmennta-
gagnrýnendur dagblaðanna hafa að
vísu gefið okkur vísbendingu um
sumt af þeim þrjú hundruð bóka-
titlum, sem sáu dagsins Ijós í bóka-
vertíðinni í nóvember og desem-
ber. En þegar öll bókaútgáfa þjóð-
arinnar verður svo að segja í einu,
komast dagblöðin hvergi nærri yfir
það nauðsynlega verk að verða alls
ófróðum til leiðbeiningar.
Á undanförnum árum hefur
bókaunnendum orðið tíðrætt um
svonefndar kerlingabœkur og
mörgum fannst
Is orglegur doði
Mhlaupinn í fag-
■ urbókmennt-
■ En doða-
Hk?/?-in fékk eft-
I irminnilega
I vítamínsprautu
| | m |oc/ staulaðist á
III l/cetur. Nóbel-
* J skáldið okkar
lýsti því nefni-
lega yfir að skáldsagan vœri dauð.
Og meira þurfti ekki til. Allt í einu
var fjöldi manns farinn að semja
skáldsögur og hluta af uppsker-
unni höfum við þegar séð. Það er
ekki lengur hægt að slá því föstu,
að málaralistin hafi tekið við allri
viðleitni þjóðarinnar til að tjá sig
á listrœnan hátt.
Að visu eru sumir af okkar
traustustu mönnum enn á ferðinni
með prýðileg verk. Skáldsaga Ind-
riða er skrifuð 'af sleipri íþrótt kunn
áttumannsins og það er skemmti-
legt, að hún lýsir fyrirbrigði, sem
naumast hefði getað gerzt annars-
staðar en í Skagafirði eða Húna-
vatnssýslum. Mér er sagt, að Haga-
lín hafi ef til vill aldrei verið betri,
en œðsti presturinn í hópi hinna
yngri er án efa Guðbergur Bergs-
son. Aðferð hans er ný fyrir ís-
lenzka lesendur og unglingarnir,
Vestur fann ekki rétt útspilið þ. e.
tígul ás og austur lét ekki heldur út
tígul þagar hann komst |tin á lauifa ás.
Vestur lét í byrjun út tromp, austur
örap með ási ,lét enn tromp, sagnhafi
drap og tók þriðja trompið. Hvað á
sagnhafi nú að gera?
Svarc fann réttu leiðina. Hann l'ét
út spaða kóng, drap í borði með ási,
lét út spaða gosa, austur gaf og sagn-
hafi, gaf einnig. Sagnhafi lét enn spaða,
troonpaði heima og átti síðan innkomu
í borðið á hjarta kóng til að taka frí-
siagina á spaða og vann þannig þessa
vafasömu sögn.
Við hitt borðið spiluðu svissnesku
spilararnir 3 spaða og rétt tókst að
vinna þá sögn.
sem œtla sér að verða skáld fram-
tíðarinnar, hafa bersýnilega tekið
Guðberg uppá sína arma. Þessi
áhrif eru greinileg í Vetrarbrosi
Þorsteins Antonssonar og nýlega
barst blaðinu þjóðmálaritgerð eftir
ungan mann, sem sett hafði upp
gleraugu Guðbergs og árangurinn
var vœgast sagt spaugilegur. Einn
af þeim, sem naumast getur talizt
nýliði lengur, lýsti því yfir í dag-
blaðsviðtali fyrir jólin, að honum
leiddust vel skrifaðar bœkur. Af því
geta menn séð, að það eru víst ekki
alltaf fagurfrœðilegar ástæður, sem
reka höfunda til að semja bækur.
Menn deila um, hvað mikinn
hluta af bókaflóðinu eigi að telja
til bókmennta. Sumir hallast að
allmiklum niðurskurði; að einungis
skáldverk séu bókmenntir og þá
aðeins þau, sem hafa verulegt list-
rœnt gildi. Samkvœmt þeirri kenn-
ingu t.eljast bækur eins og Víking-
arnir og Haförninn ekki til bók-
mennta, hvað þá útvarpsviðtöl, sem
eitthvað hafa verið lagfœrð. Mér
sýnist augljóst, að allt séu þetta
bókmenntir, góðar eða vondar eftir
atvikum. Og mér finnst líklegt, að
viðtalsbækur og svonefndar blaða-
mennskubœkur með svipuðu sniði
og Vestmannaeyjabók þeirra Jök-
uls og Baltasars, geti verið m'klu
listrænna framlag til bókmennt-
anna en tilraunir unglinga í skáld-
sagnagerð og raunar ýmislegt af
því sem talið er til fagurbók-
mennta.
Þeim sem vilja vanda útlit bóka
sinna og prenta þœr á sœmilegan
pappír, er að visu ennþá refsað
harðlega með tollaákvæðum, sem
virðast œtta að verða furðu líf-
seig. En það er gleðilegt, að útlit
íslenzkra bóka er á jöfnum fram-
faravegi og kápurnar eru ósam-
bœrilega mikið betri en þœr voru
fyrir nokkrum árum.
Fjörið í bókaútgáfunni er þeim
mun merkilegra, þegar það er haft
í huga, að bókin hefur fengið
Framhald á bls. 10