Lesbók Morgunblaðsins - 07.01.1968, Blaðsíða 4

SMASAGA
eftir Dóru Guðjohnsen
Stelpan
t
roluimi
U mhvorfis róluvöllinn standa hús-
in vörð — stór steinhús — og snúa bök-
um saman.
Sumarið er löngu gengið í september,
samt er hlýtt enn, þótt sólin hafi brennt
úr sér út við sjóinn og farið sé að
skyggja.
Á róluvellinum standa rólurnar þrjár
hlið við hlið. Einhver stóru strákanna
hefur sveiflað einni þeirra yfir þver-
slána, það hefur stytzt í böndunum, og
þess vegna er hún hærri en hinar.
Stelpan á erfitt með að komast upp
í svo háa rólu. Hún verður að leggja
handleggina yfir setuna og hoppa upp.
Nokkra stund liggur hún á maganum
og vegur salt, á'ður en hún nær taki
á köðlunum, sem eru dökkir og gljá-
andi af sífelldum núningi við óhreinar
barnshendur. Þá vegur hún sig fimlega
upp og snýr sér, svo að hún situr rétt
í rólunni, og lagar pilsið. Hún situr
grafkyrr og horfir fram fyrir sig. And-
lit hennar er eldrjótt af æsingu og aug-
un síkvik eins og augu þess, sem aftur
lifir liðinn atburð. Annars hugar ber
hún hendurnar upp að brenn heitum
vöngunum til að kæla þá, en aðeins and-
artak, því síðan byrjar hún að róla.
Hún hallar sér aftur og teygir fæturna
fram, beygir sig fram og fæturna undir
setuna, svo aftur og fram, og aftur og
fram. Fyrst hægt og rykkjótt, en smám
saman eykur hún hraðann, þar til rólan
tekur af henni ráð og sveiflar henni
mjúklega fram og aftur í háttbundinni
hrynjandi.
— Og einn, telur hún í huganum
við hverja sveiflu. — Og einn, og einn.
Meðan varir hennar bærast hljóð-
laust, leitar hugur hennar aftur heim.
Heima. Heima í stofu, þar sem pabbi
liggur uppi í sófa með bla'ð fyrir and-
litinu og þykist lesa og gamla Stefáns-
klukkan hangir á veggnum og tifar án
afláts og ræður öllu. Hún ræður, hve-
nær þau fara á fætur, hvenær þau
borða og fara að hátta, hún ræður
meira að segja yfir útvarpinu, sem er
alveg nýtt úr búð. Hún er fjarska göm-
uL
Heima í stofu er líka skápur með
grænum rúðum í hurðunum, svo hægt
er að kikja inn í hann án þess að opna
og sjá, hvað mamma geymir í honum.
Þar geymir mamma litla bolla, sem
sumir halda, að séu dúkkubollar, þótt
þeir séu auðvita'ð mokka.
Vasinn uppi á skápnum er kínverskur.
Hann er hvítur og gylltur og á honum
grænir drekar, sem hafa flækzt saman
og bíta í sporðinn hver á öðrum. Á milli
þeirra má sjá litlar, svarthærðar kon-
ur í rósóttum kjólum með uppsett hár.
Þær tipla milli rósarunna og trjáa á
örsmáum hælaskóm, og ein þeirra hef-
ur marglita regnhlíf yfir höfði sér. Hús-
in þeirra eru fjarska skrítin með mörg
logagyllt þök hvert upp af öðru. Lit-
fögur fiðrildi flögra um loftið, og lítill
húsbátur vaggar sér á lygnu vatni. Þessi
vasi er gersemi.
Rólan hefur því nær stöðvazt og
stelpan bítur á vörina og kiprar augun.
Hún byrjar aftur að róla.
— Og einn, og einn .. .
Hún stendur á miðju gólfi og leikur
sér með boltann, slær hann niður í gólf
og lætur hann hoppa, hendir honum í
vegginn og grípur og ætlar einmitt að
hætta, þegar mamma kallar frammi í
eldhúsi: — Ekki me'ð boltann inni í
stofu, þá hendir hún bara einu sinni
enn og boltinn fer í vegginn fyrir ofan
skápinn og hrekkur í fína, kínverska
vasann. Hún stendur höggdofa og horfir
á hann hallast eins og hann ætli rétt
sem snöggvast að kíkja niður á gólf.
Svo dettur hann. Hún sér hvernig hann
liðast sundur, sér drekana opna ginin
og losna úr flækjunni, litlu svarthærðu
konurnar fórna höndum í skelfingu og
húsin hrynja í rúst.
Pabbi leggur hægt frá sér blaðið og
rís upp við dogg. Mamma kemur hlaup-
andi úr eldhúsinu og staðnæmist í dyr-
unum og sér líka. Það er dauðakyrrð.
Jafnvel Stefánsklukkan hættir að tifa
og heldur niðri í sér andanum. Þau
standa þarna öll þrjú eins og stein-
runnin tröll, sem dagað hefur uppi og
horfa á eyðilegginguna. Hún er fyrst
til að átta sig, hún lítur snöggt í kring-
um sig og snýst á hæli, skýzt framhjá
mömmu og hleypur út.
Þess vegna situr hún nú í rólunni
me'ð magann krepptan í harðan hnút og
getur ekki grátið.
Hún rólar svo hratt, að loftstraumur-
inn hvín við eyrun.
— Og einn, segir hún upphátt og
hendir sér úr rólunni.
Hún kastast harkalega niður í möl-
ina og hruflar sig á hnjám og höndum
í fallinu. Hún stendur hægt upp og horf-
ir rugluð á blóð spretta fram úr skrám-
unum, svo hleypur hún aftur að ról-
unni, klöngrast upp í hana og rólar.
— Og einn, og einn, telur hún á með-
an hún reynir að ná sem mestum hraða.
— Og einn, telúr hún, þegar hún
hendir sér aftur úr rólunni.
Logandi sársauki læsist um hana, þeg-
Framhald á bls. 10
Sigbjörn Obstfelder
SIESTA
Guðmundur Arnfinnsson þýddi
Hún situr í höllinni. Dyrnar standa opnar.
Höfuðið er í skugga.
En fæturnir í ljósi.
Og inn á gólfið flæða ljósgráir skuggar
af sýrenublöðum,
og vefa mynstur blóma og blaðstilka
á hvíta sokka. Sefur greifafrúin?
Vindblær. Ilmstraumur.
Hvíslað er lágt í nellikum og rósum,
sýrenublómum, fjólubláum, hvítum.
Hvísli úr Ijósvef
silkivatna og blómvoga!
Armur, sem lyftist, þrusk heyrist!
Vaknaði greifafrúin?
Hæ, hve ávalur, nettur og mjúkur armur!
Quelle musique de formes et de lignes!
Mais parbleu! qu’est ce que c’est?
Vindblær! Ylstraumur!
Af anda við armsins marmara!
Sefur greifafrúin?
í svefnsins öldum slæðan bylgjast,
léttur roði í vöngum, varir titra.
Ylstraumur! Vindblær!
Af ástríðueldi við alabastur!
Sefur greifafrúin?
1 svefnsins öldum slæðan bylgjast,
léttur roði í vöngum, varir titra.
4 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
7. janúar 1968