Lesbók Morgunblaðsins - 28.08.1966, Blaðsíða 3

Eigingjurni
risinn
EFTIR OSCAR WILDE
Börnin voru vön ag leika sér í
garði risans á hverjum degi, þegar þau
komu úr skólanum.
>að var stór og yndislegur garður með
sléttum, grænum grasflötum. Hingað og
þangað innan um grasið blikuðu fögur
blóm, eins og stjörnur, og þar voru tólf
ferskjutré, sem blómguðust fögrum
biómum á hverju vori og báru ríkuiegan
ávöxt að hausti. Fuglarnir sátu í grein-
um trjánna og sungu svo yndislega, að
börnin hættu oft leik sínum til að hlusta
á þá. „En hvað við erum hamingjusöm",
hrópuðu þau hvert til annars.
Dag nokkurn sneri risinn aftur heim.
Hann hafði verið í heimsókn hjá vini
sínum, mannætunni, og dvalizt hjá hon-
um í góðu yfirlæti í sjö ár. Þegar sjö ár
voru liðin, var hann búinn að segja allt,
sem hann hafði að segja, svo að hann
ákvað að snúa heim í kastala sinn. f>eg-
ar hann kom heim, sá hann, að börnin
voru að leik í garðinum. „Hvað eruð þið
að gera hér?“ hrópaði hann reiðilega, og
'börnin hlupu burt. „Minn garður er minn
garður", sagði risinn, „allir geta Skilið
það, og ég mun ekki leyfa neinum öðr-
um að leika sér þar“. Síðan reisti hann
háan vegg í kringum garðinn og setti
upp spiald:
HVERJUM ÞEIM,
SEM FER INN,
MUN VERÐA REFSAÐ.
H ann var afskaplega eigin-
gjarn risi.
Vesalings börnin gátu hvergi leikið
sér. Þau reyndu að leika sér á veg-
inum, en hann var svo rykugur og grýtt-
ur. Eftir að skólatímum lauk á daginn,
ieikuðu þau oft í kringum háa vegginn
og töluðu um hinn dásamlega garð fyrir
iiman. „En hvað við vorum hamingjusöm
þar“, sögðu þau hvert við annað.
Síðan kom vorið, og um allt land voru
lítil blóm og litlir fuglar. En í garði ris-
ans var enniþá vetur. Fuglarnir höfðu
enga löngun til að syngja þar, sem engin
börn voru, og trén gleymdu að blómgast.
Eitt sinn teygði fagurt blóm höfuð sitt
upp úr moldinni, en þegar það sá spjald-
ið, fékk það svo mikla samúð með börn-
unum, að það hvarf aftur niður í mold-
ina og hélt áfram að sofa. Einu verurn-
ar, sem voru ánægðar, voru Snær og
Frosti. „Vorið hefur gleymt þessum
garði!“ hrópuðu þeir, svo að við getum
búið hér allt árið um kring. Snjórinn
huldi grasið, eins og stór, hvít ábreiða,
og frostið hjúpaði trén silfri. Síðan buðu
þeir Snær og Frosti Norðra að búa hjá
sér, og hann þá boðið með þökkum.
Hann var dúðaður loðfeldi og ýlfraði
allan daginn í garðinum. „Þetta er un-
aðslegur staður", sagði hann. „Við verð-
um að bjóða haglinu í heimsókn. Og
haglið kom. Á hverjum degi buldi það
á hvelfingu kastalans, þangað til það
hafði brotið flestar þakhellurnar. Það
var gráklætt og andardráttur þess var
kaldur eins og ís.
„Ég skil ekki hvers vegna vorið kemur
svona seint“, sagði eigingjarni risinn, þar
sem harm sat við gluggann og horfði yfir
kuldalegan, hvítan garðinn. „Ég vona, að
veðrið fari að breytast". En vorið kom
aldrei, né heldur sumarið. Haustið gaf
af sér gullna ávexti alls staðar nema í
garði risans. „Hann er of eigingjarn“,
sagði það. Svo að þar var eilífur vetur,
og norðri og haglið, frostið og snjórinn
dönsuðu milli trjánna.
]VIorgun nokkurn, þegar risinn lá
vakandi í rúmi sínu, heyrði hann yndis-
lega tónlist. Hún hljómaði svo unaðslega,
að hann hélt, að tónlistarmenn konungs-
ins væru að ífara framhjá. í raun og veru
var þetta aðeins lítil sólskríkja, sem
söng fyrir utan gluggann hans, en það
var svo langt síðan hann hafði heyrt
fuglasöng, að hann lét í eyrum risans
sem hin fegursta tónlist. Haglið hætti að
dansa yfir höfði hans, norðri hætti að
þjóta og unaðslegur ilmur barst að vitum
hans inn um opinn gluggann. „Ég held,
að vorið sé loks komið“, sagði risinn og
hoppaði fram úr rúminu og leit út.
Fyrir augu hans bar hin fegursta sýn.
Börnin höfðu skriðið í gegnum litið op
á veggnum og sátu nú í trjánum. Í
hverju tré sat lítið barn, og trén voru
svo glöð yfir, að börnin voru komin
aftur, að þau blómguðust yndislegum
blómum, og fuglarnir flugu um og sungu
af hjartans lyst, og blómin gægðst bros-
andi upp úr moldinni. Það var dásamleg
sýn. En í einu horni garðsins var ennþá
vetur. Það var yzta hornið í garðinum,
og þar stóð lítill drengur; hann var svo
lítill, að hann gat ekki náð upp í grein-
arnar, og hann ráfaði í kringum tréð og
grét beizklega. Vesalings tréð var enniþá
þakið frosti og snjó, og norðri blés og
grenjaði yfir því. „Klifraðu upp, litli
vinur“, sagði tréð og beygði greinar sín-
ar eins langt niður og það gat, en dreng-
urinn var of lítill.
Framhald á bls. 14.
BISKUP I SKÁLHOLTI
14. ágúst /966
Sól í heiði landið lýsti,
ljóma sló á Skáilholtsstað.
Andi friðar einn þar gisti
óðal sögu, kirkjuhlað.
Brúará, sem bisikup hýsti,
bugðast gljáfægð eins og svell.
Sagan hérna rúnir risti.
Rís við sléttu Vörðufell.
Söfnuður á sunnudegi
safnast enn á Skál’holtsstað.
Nú eru ei lengur varin vígi
né vopnagnýr um kirkjuhlað.
Sem biskupskinkju byggðin hneigi,
hún blasir við úr hverri átt,
sem biskup lands í stólinn stígi,
er stundin helguð frið og sátt.
Enn sést biskup í öllum skrúða
embætti ljúka á Skálholtsstað.
Síðar fer þar fræðimaður
í fararbroddi um kirkjuhlað.
Á sögu hlýðir sveitin prúða,
sem er tengd við þennan reit.
Hvelfist yfir himin glaður,
helgara guðshús enginn leit.
Maður grannur, mikið hárið
er meistari í dag á Skálholtsstað.
í sök er hvorki sótt né varið,
en saga berst um kirkjuhlað.
Mjúkri röddu reiíar fárið,
rán og dómsmorð fortíðar.
í lýsing biskups liggur svarið:
Lærdóm drag af því sem var.
Meðan sólin hlær í heiði
hljómar saga á Skálholtsstað-----
Ribbaldarnix rauðu blóði
rjóða ei lengur kirkjuhlað----
En — á voru æviskeiði
er ofbeldinu ei þjónkun gjörð?----
Tálvon er að tap sé gróði.
Treystum frið á vorri jörð.
Blesastöðum á Skeiðum, 15.—16. ágúst 1966
Sveinn Bergsveinsson.
28. ágúst 1966
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3