Lesbók Morgunblaðsins - 26.07.1964, Blaðsíða 9

■■■■■■■■ ■■ •■•••■■•■■■''■ ■ •'•■•■■■.■ - '

' ' \ •
k
'
■
■ ■ ■■■:'
^ V ' r [
. ■■.:■■: ..
■•• :•'
■ ■:■ - ■:■■; :.■-.■... •■■

■ . ■ :
...

■ : .
■■v->^.-■■:■::- ■■ -
f-V -.■•■■' ->■■..

■ ■ ■
Sfemar Sigurjónsson:
Kveðjustund í
Ég vakna um tíuleytið,
klæði mig og hita te. Dick
hafði skilið eftir eina Baby (dverg-
flösku, sem rúmar líklega jafn-
mikið og meðal kaffibolli) af
viskí. Héma hafðu þetta til hugg-
unar í fyrramálið. sagði hann. Hve
oft hafði Dick ekki stúngið á mig
Baby að skilnaði yfir utan krár
eftir lokunartíma; og hve oft hafði
ég ekki brosað að morgni við að
reka augun í þetta og hugsað um
þennan ordinary mikla mann! Oft!
Nú hef ég svo sem ekkert fyrir
stafni fyrr en eftir hádegi þegar
þau Lúlú og Dick koma til að
hjálpa mér að pakka inn bókun-
um, hugsaði ég í fyrstu. En síðan
hugsaði ég: Nei annars, það er bezt
ég pakki þeim inn áður en þau
koma! Því lengur getum við talað
saman! Við eigum svo margr? end-
urminninga að minnast. Ég fer út
.í búð og kaupi flösku af víni. Eða
þá að við kveðjum húsfrúna og
drífum bækumar á pósthúsið og
verðum laus allra áhyggna sem
fýrst og göngum inn á einhverja
krána til að spjalla saman við
drykkju? Auðvitað slæ ég um þetta
umbúðúm strax!
Við hittumst um hádegið eins ag ráð var
fyrir gert og snæddum saman úti í borg
áður en við fórum heim. Þau urðu auð-
vitað fegin því að ég pakkaði inn bókun-
um og það varð til þess að við snerum
okkur því fyrr að hinni helgu stund.
Dick var með tvær portvínsflöskur, sér-
lega- gott vín sem eigendur Munich-
ikránna létu framleiða. Honum fannst
ráðlegast að við dveldum tímann í her-
bergi mínu um stund oig kveddum það
með endurminningum þar til við hefðum
lokið úr flöskunum, og það varð að ráðj.
Hann hafði fengið frí allan eftirmiðdag-
inn og þurfti ekki að hugsa meir um
vinnuna. En síðan póstlögðum við bæk-
urnar.
Og að því búnu gengum við inn á bar
einn við 0‘Connelstræti. Þar tókum við
að spjalla saman í döprum dúr, og þó
var hvert orð lifandi og magnað. Ég bað
um heitt vín í von um að losna við eitt-
hvað af depurð minni, romm, en mér
tókst ekki að drekka kökkinn úr hálsi
mér né sviðann úr brjósti; öðru hverju
lá við að ég færi að tárast, og ég sá að
þau voru að sjúga upp í nasirnar og
etynja.
En þrátt fyrir það gaus fjörið upp ánn-
eð veifið og flóði upp yfir brúnir glas-
anna, jafn innfjálgt og sársaukinn niðri
fyrir var nístandi dapur.
E r ekki einhver lygikeimur af slík-
um orðum, og ekki sízt þegar ég gef í
skyn að beinlínis vegna þess að þetta
fólk var gleðinnar fólk hafi sársaukinn
crðið djúpur?
Hvort hann var það ekki! Hvort mann-
legur hugur var hér ekki þanmeiri til
ellra ártta en á voru kuldaskeri og hvort
ihann reigsaði ekki út í jaðrana! Ein setn
ing var kannski vís með að bála, og allt
stóð á svipstundu í ljósum logum! Og
húsið eða borgin öll varð svo alelda í
svip að vonlaust var um nokkra hjálp!
En jafn skyndilega tókst samt að
slökkva!
Hve oft okkur Lúlú lenti saman! Hve
oft höfðum við sagt hvort öðru að fara
til fjandans ,og við höfðum meira að
segja slegist! En svo furðulegt sem það
kann þó að þykja — aldrei eitt styggðar
yrði milli okkar Dicks. Líklega vegna
þess að Dick var írskur? Líklega vegna
þess að Lúlú var ekki írsk — heldur
kona?
Skál fyrir fylliríunum okkar í Dear
dirty Dublin! Skál fyrir mistökunum og
misskilningnum! Munið þið þegar ég
sagði skáldinu Tom, að hann væri ekk-
Dublin
Til Brians Holts
ert þegar allt kæmi til alls nema snobb-
ið? O, skítt með móðganir. Þær eru svo
algengar hvort sem er. Skál fyrir mikilli
gramtíð þinni! Skál fyrir góðri framtið
okkar allra! Verðum því yngri því leng-
ur sem flýtur!
Hvenær kemurðu aftur?
Ég sagði þeim, að það tæki ekki lang-
an tíma að gefa út eina-tvær bækur á
íslandi og ég gæti svo sem nokkurn veg-
inn ráðið því, eftir þrjá fjóra mánuði
gæti ég komið aftur þess vegna, en aftur
á móti væri lítig upp úr því að hafa að
gefa út á íslandi, aðaltímann tæki að
bíða eftir að fá þýtt yfir á- önnur mál,
en þegar saga eftir mig væri komin út í
Penguin til dæmis mundi ég koma til
Dublínar og bjóða þeim til maklegrac
veislu.
IV ú í dag ætti ég að vera orSUuk
eitthvað annað en sá vesæli slummari
sem ég var þá, eftir því sem ég ætlaði,
en ég hef gersamlega brugðist trausti
þeirra eða ætti að hafa gert það. Raun-
ar hef ég ekki hugmynd um hvag þau
ætla um mig sem skáld, þótt ég eigi enga
ósk heitari en þá að þau trúi á mig hvað
sem á gengur. En þau trúðu á mig á sín-
um tíma, og trú þeirra á mér hefur hvatt
mig meir og styrkt en allt annað. Og hún
— vonin um að þau trúi á mig — gerir
það enn þann dag í dag, því þetta er
hið eina fól-k sem ég elska.
En ég blekkti sjálfan mig, hugsaði eins
og barn sem dag einn uppgötvar ljóðið,
að það er himnaríki á jörð, og ég sá allt
í hillingum. Mér fannst — og tortryggni
komst ekki að — að allt líf heima á ís-
landi væri óhugsandi ef ekki yrðu skrif-
aðar fleiri Bandamannasögur, sem mér
fannst sögunni minni svipa til að ein-
hverju leyti.
Ég á bágt með að skilja þessa loft-
kastalabjartsýni, því nokkru síðár, þegar
við rumskuðum til skipsins, fór sá grun-
ur að nísta mig að ég færi heim til að
deyja. Ef ekki skjótum algerum dauða,
þá yrði lífig kvalið úr mér í áföngum,
eins og títt er að leika skáldgáfuna þar
Framhald á bls. 13
Götumyud £rá Dublin.
LESBOK MORGUNBLAÐSINS 9
i
25. tölublað 1964