Lesbók Morgunblaðsins - 26.07.1964, Blaðsíða 7

I
Pabbi er svo fjðrugur
Spjallað v/ð ungan söngvara, Sverri Guðjónsson
Aðei ns sex ára gam-
all byrjaði hann að
raula með, þegar faðir hans
var að æfa sig á nikkuna
sína. Sjö ára gamall hafði
hann numið fáteina texta og
lét þá fyrst heyra til sín op
inberlega. Nú er drengur-
tnn orðinn fjórtán ára og
er öllum kunnur fyrir söng
Binn, — á sfeeanmtunum, í
útvarpinu og af þeim hljóm
plötum, sem hann hefur
Rungið inn á.
Sverrir Guðjónsson, en
svo heitir pilturinn, vinn-
ur sem sendisveinn hjá Raf
veitunni, en syngur um
helgar með hljómsveit föð-
ur síns, Guðjóns Matthías-
eon.ar.
Við heimsóttum Sverri fyrir
el(ijm.mu. Þegar við höfðum
komið okkur notalega fyrir og
þe.gið beinleika af húsmóður-
inni, hófum við samtalið.
rK
Hvar koonstu fyrst op-
Jnberlega íram til að .syn.gja,
Sverrir?
— Á Hellissandi. Ég var þar
á ferðalagi með foreldrum
mínum, eri paibbi er ættaður
þaðan Kvenfélagið á staðnum,
eem ætlaði að halda skemmt-
un um kvöldið, hafði frétt af
kamu okkar og fékk leyfi for-
e'dra minna til að ég syngi
íáein lög. Þegar leyfið haifði
verið fengið, voru í snatri
hengdar bréfsnuddur & Ijósa-
Staura staðarins þess efnis, að
ég mundi koma fra.m. Þegar
til k»m, kunni óg aðeins íimm
löig, enda ekki nema sjö ára,
en ég varð að syngja þau öll
tvisvar!
— Þar með hefur söngferill
þinn hafizt?
— Já, en næsit söng ég ekki
fyrr en á jólatrésskemmtun
í Silfurtunglinu árið eftir.
— Hvað varstu gamall þeg-
ar þú söngst á Amarhódnum
17. júní?
— Bllefu ára.
— Varstu ekki kviðinn?
— Nei, nei, en það var erf-
itt að syngja þá. Það var áust-
anrok, sem blés beint í and-
litið á mér.
— Var það ekki eftir það,
sem menn liktu þér við italska
undrabarnið Bobertino?
— Jú, einhver dagblöð minnt
ust víst á það.
— Var ekki nóg að starfa
eftir þá viðurkenningu? •
— Jú, nú fór fólk að panta
mjg til þess að syngja á
skemmtunum. Einnig kom ég
þá stöku sinnum fram í út-
varpinu.
— Söngstu þá lagið Sonar-
kveðja inn á hljómplötu?
— Nei, það var ekki íyrr en
ég varð tólf ára.
— Fleiri plötur?
— Önnur plata kom út fyrir
siðustu jói, en þar var meðal
annars lagið Piparsveinapolki.
— Hafa þessar plötur þín-
ar verið seldar á erlendum
markaði?
— Það er nú lítið. Fyrri
plötuna átti að senda útan, en
ég hef lítið frétt ai því fyr-
irtæki. Aðeins heyrt, að hún
ha.fi verið leikin í norska út-
varpinu.
— Hefurðu ekki fengizt við
að syngja Bítlalöig, Sverrir?
—Nei, nei, enda kemur það
ekki til, þar sem ég syng að-
aJIega fyrir eldra fólk.
Skemmtilegast finnst mér að
syngja sigild lö>g.
—Finnst þér eídra fólkið
njóta betur söngs þíns?
— Já.
— Það feJIur þó ekki í yfir-
lið, eins og aðdáendur Bítl-
anna?
— Nei, sem betur fer. En
1 fyrrahaust söng ég lagið Lind
in eftir Eyþór Stefánsson á
þorrablóti í Hveragerði, og þá
sá ég, að viða í salnum voru
konur að þerra tár sin með
kJútum. Ég varð steinhissa.
— Kemur aldrei fyrir, að
þér sé boðin aðstoð, þegar þú
ert að skemmta?
— Jú, góðglaðir menn hafa
komið upp á sviðið og boðið
sig í tvísöng, en það er allt-
af afþakkað.
-— Verður þú a'drei taugaó-
styrkur að standa fyrir framan
hóp manna og syngja?
— Það hef ég aldrei verið.
Eflaust er það því að þakka,
að ég byrjaði svo ungur á
þessu, að ég hafði ekki vit
á því að kvíða fyrir.
— Hefur þú lasrt að syngja
í einkatimum?
— Ég var nemandi í tvo
vetur hjá einhverjum bezta
manni, sem ég hef kynnzt,
Demetz frá Týrol. Ég á hon-
um - ásamt föður mánum mest
að þakka hve vel hefur til
tekizt.
l\ú géllur við simahring-
ing og Sverrir er kaliaður i
símann. Þegar hann kemur aft
ur, afsakar hann hina óvæntu
töf, en skýrir okkur jafnframt
frá því, að hann hafi verið
að fá boð um að mæta til leiks,
sem fram átti að fara daginn
eftir. En Sverrir er vel virkur
í iþróttum enda háifbróðir
hinnar kunnu íþróttakonu Sig
ríðar Sigurðardóttur. Sverrir
leikur með fjórða flokki A í
Val, bæði í hand- og fótknatt
leik. Æfði fimleika hjá Ár-
manni í vetur og sýndi listir
'sínar á 75 ára afmælissýningu
félagsins eigi alls fyrir löngu,
en hætti iðkun fimleika í vor,
þegar ,,boltinn“ tók hu.g hans
allan. Sverrir tók einnig virk-
an þátt í félagslifi í Gagnfræða
skóla Austurbæjar, en þar
stundaði hann nám í vetur
sem leið. Að sjálfsögðu söng
hann á. skólaskemmtunum,
auk þess sem hann lék í leik
riti, sem sýnt var þar í skóla
í vetur.
Þar sem við hpöfðum frétt,
að Sverrir væri mikiil náms-
'i Bámshtstui. (Ljóem, B. Sívertsen).

ícsimnn
hestur og ávaJlt með fyrir-
myndareinkunnir,. spurðum
við hann, hvort hin fjölmöngu
áhugamál hans taalkju ekki
mikinn tima frá náminu. Hann
sagði: ,
— Óneitanlega tekur það
sinn tima, en mér finnst, að
það borgi sig, þótt tölurnar á
prófskírteininu séu ögn lægri.
Svo við snúum okkur aft
ur að söngnum, Sverrir, hver
er þinn eftirlætissöngvari?
— Það er erfitt að segja,
því að þeir eru svo margir
góðir, — é(g held Stefán ís-
landi.
— Hvert er þitt eftirlætis-
lag, sem þú heíur sungið inn
á plötu?
— Piparsveinapolkinn. Það
er bæði fjöi-ugt og skemumti-
legt. Það er líka eftir pabfc#,
—; hann er svo fjörugur!
Sverrir kimir, og það komm
fjörkippir í andlitið.
— Að lokum, Sverrir, hvað
er framundan, ef til vill ný
plata?
— Ekki hefur verið rætt
um nýja plötu enn sem komið
er. Ætli ég haldi ekki áfram
að syngja, — já, og svo er ég
farinn að læra á píanó. É,g hef
ekki fengið neinn kennara enn
sem konrið er, en pabbi hefur
verið að kenna mér að lesa nót
ur.
b. ess.
*5. tölublað 1904
LESSOK MORGUNBLAOSINS 7