Lesbók Morgunblaðsins - 22.01.1956, Blaðsíða 9

I E^ÓK MORGUNBiiA£>SiN b
45
„Egil! rauði"
itrandaði undir snar-
brattri og hrikalegri
hlíð Grænuhiíðar,
þar sem stórgrýti er
i fjörunni. Örin
bendir á flak
togárans. (Myndina
tók Gísli Bjarnason,
skipverji á ,,Ægi“)
vegna mjög erfitt að átta sig á
hvar við Vorum staddir. Engin
byggð er lengur við fjörðinn, svo
að ekki höfðum við neinn stuðning
af Ijósum úr landi.
Þegar við álitum okkur vera út
af Hesteyri var ákveðið að reyna
lendingu. Kom björgunarbátur frá
„Ægi“; mannaður tveim sjóliðum,
upp að „Heiðrúnu“ og var ætlunin
að flytja okkur ísfirðingana og
skipverjana 9 af „Austfirðingi* í
land í tveim ferðum.
ERFIÐ FERÐ
Erfiðlega gekk að hemja björg-
unarbátinn við skipshliðina vegna
sjógangs, en að lokum heppnaðist
okkur að komast út í bátinn, sem
lét mjög illa. Allmikil bára var við
eyrina, og áleit ég bezt að taka land
í ■ gamalli vör, sem Hesteyringar
settu báta sína í áður fyrr. Reyndu
Ægismenn að lýsa okkur eftir
föngum, og tókst lendingin giftu-
samlega.
Um fimm-leytið um morguninn
vorum við allir komnir í land, —
ísfirðingarnir, sem voru níu að
meðtöldum Úlfi Gunnarssyni
lækni, skipverjarnir af „Austfirð-
ingi“ og einn af „Ægi“.
Vorum við nú staddir tíu til
fimmtán kílómetra frá strandstaðn-
um og erfið ferð fyrir höndum. Um
tvær leiðir var að velja. Önnur var
sú, að klífa fjallshlíðina og fara
yfir svo nefnt Nóngilsfjall niður
að bæjarhúsunum á Sléttu, ea þar
var ætlunin að hvílast, Síðan að
fara með sjónum út að strandstaðn-
um. Á hinn bóginn gátum við
þrætt fjöruna alla leið. Var það
lengri vegur og við bættist, að
fjaran er stórgrýtt og ill yfirferðar
Einnig óttaðist ég, að við kynnum
að ganga fram af klettum eða ætt-
um erfiðara með að átta ókkur,
ef við færum efri leiðina, þar sem
enn var myrkt af nóttu og hríðin
svo mikil, að við sáum vart fram
fyrir fætur okkar.
Síðan lögðum við af stað og vor-
um þungklyfjaðir, enda þótt við
hefðum aðeins nauðsynlegustu
björgunartæki meðferðis. Urðum
við öðru hvoru að krækja upp fyr-
ir fjöruna vegna sjávargangsins,:—
og ýmist að vaða djúpan snjó eða
klöngrast utan í brattri fjallshlíð-
inni. Það snjóaði látlaust^ og vind-
urinn, sem við höfðum alla tíð
beint í fangið, jókst stöðugt. Ferð-
in gekk fremur seint, og byrðin
var fariri að síga í, — en sem bet-
ur fór var frostlítið.
Að Sléttu komum við í birtingu,
um níuleytið, og var þá komið rok.
íbúðarhúsið, sem staðið hefur autt
síðan fjölskylda mín fluttist það-
an, veitti okkur nú augnabliks
skjól. Kveiktum við upp i eldstóm
og fengum okkur hressingu, en
héldum síðan ferðinni áfram. Einn
okkar varð samt eftir í húsinu, til
þess að halda því hlýju, ef okkur
heppnaðist að bjarga einhverjum
af áhöfn „Egils rauða“ og koma
þeim undir þak.
Eftir tæpra tveggja stunda ferð
komum við út undir svo nefnda
Dali, og varð þá ekki komizt lengra
með fjörunri. Þar er bsrgstandur
langt í sjó fram, og verður ekki