Lesbók Morgunblaðsins - 04.09.1955, Blaðsíða 16
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
f 484
Síldveiðunum er lokið að þessu sinni fyrir norðan og austan, en þessi mynd var
tekin skömmu áður en þær hættu. Það er á fögru sumarkvöldi. Vélbátur siglir
inn Seyðisfjörð, drekkhlaðinn af síld. Kvöldsólin, sem komin er að því að
hverfa að fjallabaki, varpar glóandi geislum yfir logntæran fjörðinn. Örlítil
góðviðrisský eru á sveimi, en annars er himininn heiður. En það er sjón sem
Sunnlendingar hafa farið á mis við á þessu sumri. (Ljósm. Mbl.: Ól. K. M.)
SKAPADÆGUR
í byrjun þessarar aldar bjó i Brekku-
koti í Blönduhlíð Hallur Jónsson og
kona hans Ólina Jónasdóttir. Hallur
var hestamaður ágætur, hraðhagmælt-
ur og nokkuð drykkfelldur. Sumarið
1909 reið Hallur austur Borgarsand á
heimleið frá Sauðárkróki. Við austur-
mörk sandsins bylur skolgrátt straum-
kast vesturóss Héraðsvatna. Ferja var
yfir ósinn, og starfaði ið alþekkta þrek-
menni Jón Ósmann lengi við hana. Þá
sögu hef ég hevrt, að Jóni þætti Hall-
ur ríða tæpt að ósnum, og kallaði til
hans og bæði hann að fara gætilega,
en Hallur svaraði með þessari vísu:
Þó eg drekki þessa stund,
þolgeð rekka noti,
,guð mun þekkan laufalund
leiða að Brekkukoti.
Jón nam stökuna, en um það bil, er
Hallur hafði farið með hana, sprakk
sandbakkinn fram, og maður og hestur
hurfu i djúpið. Þarna drukknaði Hallur
með kreppta hönd að svipu sinni. —
(Broddi Jóhannesson: Faxi.)
MEÐALIÐ GÓÐA
Hún var einstæðingur gamla konan,
en örlagadísin var henni hliðholl og
skákaði henni í vist hjá góðum hjónum.
Eini skugginn var það, að heilsan var
ekki ætíð sem bezt. Hún skrifaði mér
títt fremur langt mál um þessa lasleika
sína, stundum var það maginn, stund-
um hryggurinn eða taugarnar. Einu
sinni var það annar fóturinn og lærið,
sem var henni áhyggjuefni. Eg áleit
þetta vera taugagigt, setti saman ein-
hvern gigtaráburð og sendi henni. Ekki
leið á löngu, áður en hún skrifaði mér
og bað um meira smyrsl, því þetta hefði
reynzt sér mjög vel. Enn sendi ég henni
eitthvað, sem ég áleit að henni mætti
að gagni verða, og nú liðu nokkrir dag-
ar, þangað til ég átti leið um, þar sem
hún átti heima og tók mér þar gist-
ingu. Kom gamla konan þá brátt á
minn fund og var nú mjög þungt í
skapi, sagði, að síðari áburðurinn gagn-
aði sér ekki neitt, sá fyrri hefði verið
dökkur á lit, en þetta væri eitthvert
ljósleitt gutl, og mætti tröll taka það
fyrir sér. Ég sagði henni að koma með
glasið, og skyldi ég reyna að laga þetta,
eitthvað gott mundi ég hafa í tösku
minni. Þar var nú raunar ekki um auð-
ugan garð að gresja; loks fann ég samt
meinlausa dökkva dropa, bætti teskeið
af þeim í ljósa meðalið kerlingarinnar,
sem ég vissi að var gott og gagnlegt
og mundi hafa róandi áhrif á gigtina
í fætinum, ef trúna á það brysti ekki.
Hristi ég þetta vel saman og varð þessi
nýa blanda brúnleit og falleg. Gamla
konan varð næsta glöð, er hún fékk
glasið sitt aftur og sagði mér síðar, að
það hefði reynzt sér mjög vel og lækn-
að sig til fulls. (Ing. Gíslason: Læknis-
ævi).