Lesbók Morgunblaðsins - 19.07.1953, Blaðsíða 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
425
Þegar ég kom upp að brimgarð-
inum synti ég af alefli til lands,
stakk mér undir fyrsta og annan
boðann og lét þá ríða yfir mig.
Þegar seinasti boðinn kom, tókst
mér að kafa til botns og halda mér
þar föstum í útsoginu, og við það
komst ég á land. En svo var ég þá
þrekaður orðinn og af mér dregið,
að ég komst ekki upp á fjörukamb-
inn, heldur datt niður í fjörunn !
og gat mik ekki hreyft. Ég reyndi
að vera rólegur, en þó fann ág
hvernig sjórinn sleikti iætur mína
og gróf sandinn undan mér.
Sólskinið var steikjandi heitt og
líklega hefi ég fallið þarna í yfirlið.
Veit ég því ekki hve lengi ég lá
þarna, en vaknaði upp við það, að
ég sá svarta mannsíætur rétt hjá
mér. Og er ég leit upp, sá ég að
þarna var Dúdúsen kominn og var
að stumra yfir mér. Hann sótti nú
föt mín í sundskýlið og síðan hljóp
hann út allan sand að ná í Wilson.
Vildi svo vel til að Wilson var
þarna með bíl. Var mér nú troðið
inn í bílinn og síðan ekið í skyndi
til Fajara og læknir sóttur handa
mér. Hann skoðaði mig í krók og
kring, sagði að ég hefði ekki
drukkið sjó, en væri með afar mik-
inn hjartslátt. Lét hann mig liggja
í fjóra daga til þess að hvíla mig,
og hafði ég þá náð mér eftir volkið.
Þegar ég kom svo á fætur aftur
hugsaði ég að réttast væri að taka
nú heimboði Dúdúsen og þakka
honum fyrir hjálpina.
Bústaður hans var kallaður
„Þyrnigerði“ og var syðst í
Gambíu, alveg við landamæri
Senegals, þar sem það teygist til
sjávar. Annars eru landamæri
þarna óglögg og hafði ég oft kom-
ist suður í Senegal án þess að ég
vissi af. Þarna eru engir landu-
mæraverðir né tollverðir, og engin
landatnerki nema varða niður við
sjó. Bústaður Dúdúsens dregur
nafn af því að umhverfis hann og
gamlan kirkjugarð, sem þar er, eru
miklir skíðgarðar úr þyrnirósa
flækjum.
Með mér fóru þeir svarti þjónn-
inn Keba og Spánverjinn Francisco
Santaro Jurra frá Santa Cruz á
Teneriffa. Átti hann að halda uppi
samræðum við Dúdúsen, af því að
þeir skildu hvor annan, en Keba
átti að vísa okkur veg í gegn um
skóginn. Er vandratað í þeim
myrkviði og stórhættulegt að vill-
ast. Vegur er þar enginn á köflum
og ekki eftir öðru að fara en pálma
trjám og er það ekki fyrir aðra en
innfædda menn að átta sig á þeim.
Eftir tveggja stunda göngu kom-
um við að jarðfalli, þar sem aldrei
þrýtur vatn. Vorum við orðnir
þreyttir af að ganga í steikjandi
sólarhitanum og ákváðum því að
fá okkur að drekka í brunninum.
En þar var djúpt niður að fara, eða
fullar 8 mannhæðir. Er farið nið-
ur með gamalli rauðfuru eða risa-
furu og urðum við að fika okkur
þar áfram með gætni. Vatnið var
mjög gruggugt en ekki bragðvont.
Þegar við komum upp úr jarð-
fallinu aftur, sáum við hvar vinnu-
kona Dúdúsens var á heimleið með
vatnskrukku á höfðinu. Slógumst
við 1 för með henni, en er við
komum að hliðinu á þyrnirósa-
girðingunni komu krakkar Dúdú-
sens allsberir hlaupandi á móti
okkur. Þessi rósaskíðgarður var
hið fegursta augna yndi, um tvo
metra á hæð og þakinn svo stórum
dökkrauðum rósum, að engar
pottarósir á íslandi komast í hálf-
kvisti þar við. Lágt hlið með dyra-
umbúningi var á skíðgarðinum og
urðum við að ganga þar hálfbogn-
ir inn.
Dúdúsen tók okkur tveim örm-
um og sátum við í bezta yfirlæti
hjá honum það sem eftir var dags-
ins. Hafði Dúdúsen upp á margt
að bjóða, meðal annars brjóstsyk-
ur og ailskonar sælgæti, því að
hann hafði það sem aukagetu við
vaktmannsstörfin að selja mönn-
Frh. á bls. 428.
Keba með sagfisktönn.
Þyrnigerði og geithafur Dúdúsens.